Luce (book II) [ON HOLD]

Chapter 13

Chapter 13

"Ryan! We zijn thuis!" Schreeuwt Jack zo moederlijk als maar kan door het appartement. Hij schopt de deur met zijn vrije voet open en strompelt onhandig naar binnen. Ik loop de kamer in maar kom niet verder dan het drempel. Jack draait zich om naar de gefronste Ryan die tegen de muur geleund staat.

Zenuwachtig  ga ik wat rechter staan als ik merk dat we helemaal niet in Ryan's appartement zijn. Dit is niet de kamer van Ryan. "Waar-" Net als ik wil vragen waar we in hemels naam zijn beland, onderbreekt iemand me.

"Clarice, je bent terug." Zegt Ryan. Zijn stem laat ontelbare kriebels in mijn onderbuik activeren en mijn hart direct op hol slaan. Zijn voetstappen naderen mijn kant op. En hoe graag ik ook op wil kijken en zijn prachtige grijze ogen voor me wil zien, toch durf ik hem niet aan te kijken.

Jack zie ik vanuit mijn ooghoek zich langs ons heen wurmen, omdat ik dramatisch gênant de ingang versper. "Goh Ryan, dat heb je goed opgemerkt zeg."

Ryan negeert Jack compleet en loopt nog steeds op me af tot hij volledig tegen me aanstaat. Zo staat hij dan voor me. Met zijn kracht, hitte en stilte. Hoe erg ik ook probeer de ondoordringbare angst in me weg te dringen, ik weet dat de angst die ik diep van binnen voel, nooit gaat verdwijnen. De angst is te diep en te hevig om te negeren. Maar die angst is niet voor Ryan. Het is voor de dingen die zijn gebeurd en de dingen die nog gaan gebeuren.

En dan slaat hij zijn armen om me heen en knuffelt me. Ryan Harrison, de sterkste bloeddorstigste vampier die er bestaat, knuffelt me. Ik ben even verward, maar sla na een halve seconde als een soort automatische robot mijn armen ook om hem heen. Ik sta mezelf toe om van dit moment te genieten. Ook al is het een geforceerde knuffel, toch voel ik me veilig in zijn armen.

Langzaam glijdt zijn vinger onder mijn kin en tilt hij mijn hoofd op, waardoor zijn stormachtige grijze ogen in de mijne boren. Zijn ogen verklappen geen emotie, ze staan recht gericht op het doel voor zijn ogen. Hij kijkt niet op me neer als zijn prooi, maar ook niet als zijn geliefde. Hij kijkt op me neer alsof ik niks ben. Alsof ik lucht ben.

Zonder ook maar een woord te zeggen of controle te hebben over wat ik doe, ga ik op mijn tenen staan en kus hem. Onbewust kruipt er een glimlach op mijn lippen. De emoties die ik in zijn blik niet kon zien, worden met één kus direct helder.

Als ik me terug wil trekken, klemt Ryan mijn hoofd tussen mijn handen en verdiept de kus. De gevoelens voel ik bijna door me heen stromen. Ryan is niet blij, niet verdrietig zelfs niet boos. Hij is opgelucht.

Ryan trekt zich terug en kijkt me diep in de ogen. "Clarice, ik ben blij dat je ongedeerd terug bent."

Nog steeds helemaal in de war, springt Jack tussen ons in. "Ha! Zei ik het niet. Alleen ik denk dat Clarice onderhand wel haar spullen moet pakken. We gaan over-" Jack werpt een blik op zijn horloge. "hooguit vijf minuten weg."

"Serieus, Jack?" Zegt Kayden, waarvan ik overigens al lang vergeten was dat die er ook nog bij stond. "Ik denk niet dat ze spullen heeft. We gaan." Hij hijst een rugzak op zijn rug en loopt de deur uit.

"Ook goed. Kom Ryan, neem je vriendinnetje mee dan kunnen we gaan."

Ongemakkelijk stap ik achteruit. De schaamte stroomt door me heen, zelfs als ik niet weet waar ik me precies voor schaam. Je merkt duidelijk dat Jack en Kayden (die er overigens wel een beetje ongemakkelijk bijstond) er totaal geen problemen mee hebben dat Ryan en ik hebben gezoend in het openbaar.