Luce (book II) [ON HOLD]

Chapter 11

"Clarice... ik..." Stamelt Wesley zenuwachtig. Zijn ogen flitsen van de inktzwarte gordijnen naar het rode tafelkleed. Hij lijkt zich onzichtbaar te willen maken, maar hij weet dat er geen mogelijkheid is om te ontsnappen.

Weer grinnikt Michael alsof er iets vreselijks grappigs gebeurt. "Wesley, vergeet dat ik wat zei. Hou je maar gewoon afzijdig en bemoei je er vooral niet mee."

Iedereen in de zaal ziet hoe Wesley moeizaam slikt en gouw knikt. Ik kan zijn handen vanaf een afstandje zien trillen. Hij is doodsbang. Maar ik kan het niet verkrijgen om medelijden met hem te krijgen. Hij hoort bij hun, niet bij mij.

"Clarice, wil je misschien wat drinken? Ik vergeet telkens dat je nog mens bent en natuurlijk nog moet eten en drinken." Zegt Tyler terwijl hij zichzelf optrekt om te gaan verzitten. Ik heb nog geen antwoord gegeven of hij gaat alweer verder.  "Kayden, haal even wat eten en drinken voor deze jongedame."

De man die reageert -Kayden- gromt. Hij is de man die net ook al tegen me aan het grommen was. "Ik ben een Alpha, Tyler. Jouw Alpha verdomme! Denk maar niet dat ik jóúw bevelen opvolg." De man recht zijn rug en slaat zijn armen over elkaar.

Mijn ogen blijven gefocust op de man. Hij straalt een soort kracht uit en deinst niet achteruit terwijl hij weet dat Tyler een hybride is. De ogen van de man hebben een vage gouden gloed en zijn pupillen lijken zich te vergroten.

"Ach doe niet zo moeilijk Kayden. Je moet me dankbaar zijn dat je nog leeft." Ook nu begint Tayler geïrriteerd te raken.

"Ik sterf liever met mijn rug gestrekt, dan te leven op mijn knieën."

De klok in de kamer tikt op een zenuwslopend ritme. Mijn hart tikt met de klok mee terwijl ik mezelf dwing om naar de twee mannen te kijken. Ze lijken een soort staarwedstrijd uit te voeren. Ze staren elkaar strak aan alsof ze de enige in de ruimte zijn. En even lijkt dat ook zo.

Uiteindelijk is Tayler degene die het oogcontact verbreekt. Hij schraapt zijn keel en probeert de gespannen stilte te verbreken door zenuwachtig te grinniken. "Ach... Clarice heeft toch geen honger."

Wat? Dat heb ik niet gezegd! Natuurlijk heb ik honger. Even overweeg ik mijn mond open te trekken, maar ik realiseer me gelukkig net op tijd dat dat echt niet slim zou zijn.

Michael slaat zijn vuist op de tafel en staat op. "Kom op, jullie gedragen je als een stelletje stervelingen. Verman jezelf en haal wat eten voor Clarice." Even kijkt Michael Kayden strak aan. "En dat is geen vraag, maar een bevel."

Dit keer sprak Kayden niet tegen, maar gromde alleen. Trillende draait hij zich om en loopt richting de deur. Alleen Michael houdt hem tegen.

"Wacht!" Kayden stopt. "Neem Clarice met je mee." Zegt Michael.

Nee. Alsjeblieft niet. Niet met de angstaanjagende weerwolf. Alleen mijn gedachten slaan op hol als ik me bedenk dat ik nu in de kamer zit met de oudste vampier op de wereld. Dan valt de weerwolf, die beweert dat hij een zogenaamde 'alpha' is, wel mee.

Zwijgend volg ik de weerwolf de gang op. Ik zou kunnen ontsnappen als ik wilde. Alleen waar moest ik heen? Ik kon nergens heen. Overal in de stad lopen vampiers rond die azen op mijn bloed. En niet alleen een druppeltje, al mijn bloed.

De weerwolf Kayden heeft een flink tempo aangenomen als hij haast door de gang lijkt te rennen.

"Wat betekend een alpha?" Vraag ik. Ryan vertelde me dat dat de leider van een roedel is, alleen ik snap nog steeds niet wat er dan zo speciaal aan is. Ik bedoel, kijk naar Tyler. Hij is velen malen sterker, waarom zouden weerwolven een alpha gehoorzamen?

De man kijkt me niet aan als hij stug doorloopt en mijn vraag beantwoord. "Dat is een leider van een pack."

Oh, en nu is het opeens pack geworden? "Waarom leidt die de pack en niet iemand anders?" Ik heb moeite zijn flinke passen bij te houden met mijn korte beentjes. Mijn stem begint al gelijk hijgerig te worden zodra ik iets zeg.

"Een alpha is een geboren leider." Zegt hij brommerig. "Vanwaar al die vragen?"

"Nieuwsgierigheid." Antwoord ik naar waarheid. Eigenlijk probeer ik gewoon een gesprek te beginnen met deze vent. Stiltes vind ik niet prettig. En nu ik tijdelijk even niet omringt ben door vampieren die me allemaal willen leegdrinken, is het wel prettig om een gesprek te voeren zonder dat het gesprek eindigt met mijn bloed.

Kayden stopt abrupt met lopen waardoor ik bijna tegen hem aanloop. Hij draait zich om en boort zijn barnsteen kleurige ogen in de mijne. "Luister eens, meisje. Ik ben hier niet om babysitter te spelen. De enige reden dat ik hier ben is omdat anders mijn hele pack wordt uitgemoord. Dus hou je bek en loop door."

Verstijft door angst knik ik. De man straalt een soort kracht uit dat me doet voelen als een klein muisje. Het duwt me letterlijk gewoon bij hem vandaan. En helemaal nu hij zo dreigend over me heen gebogen staat, heb ik de neiging gewoon om te vallen.

Kayden draait zich weer om en vervolgt zijn weg naar de keuken. Denk ik.

Zwijgend volg ik hem, niet wagend mijn mond nog een keer open te trekken. Mijn gedachten dwalen af naar de situatie waar hij zich nu in moet begeven. Hij is hier alleen omdat anders zijn hele pack wordt uitgemoord? Zei hij niet eerder dat hij Tyler's alpha was? Waarom zou Tyler zijn hele pack laten afslachten?

We naderen een normaal uitziende grijze deur. Kayden opent de deur en stapt naar binnen. Bijna krijg ik de deur die met een vaart weer dicht dreigt te slaan, in mijn gezicht.

Kayden strompelt naar de koelkast en trekt hem open. "Wat wil je drinken?" Hij pakt een biertje uit de koelkast, trekt de top eraf en neemt een paar flinke slokken.

"Doe maar... water?"

Als hij een glas water voor mijn neus neer zet en tegen de tafel leunt, glijden zijn ogen over me heen. "Weet je waarom je hier bent?"

Het glas water in mijn handen trilt als een bezetenen. Het water klotst bijna over de rand, maar toch weet ik mijn gezicht van staal op te houden. "Nee." Zeg ik enkel. Kijk, zo moeilijk was dat nou ook weer niet.

"Ooit van het bindingsritueel gehoord?" Vraagt de man weer als hij een slok van zijn biertje neemt. Hij ziet dat ik mijn hoofd weer schut en zucht. "Het ritueel waarbij de jongste broer van de cursed brothers weer tot leven wordt gewekt."

Ik trek een niet begrijpend gezicht.

"Dat de jongste broer weer mens wordt." Verduidelijkt Kayden zichzelf. Dit keer weet ik wel wat hij bedoeld. Een schok van herkenning schiet door mijn lichaam. "Het speelt zich af tijdens de rode maan, ook wel bloedmaan genoemd."

"Ik ken het verhaal van de cursed brothers. Wat heeft dit daarmee te maken?" Ik ben zo in de war.

Kayden grinnikt. "Oh kom op, meisje. Als jij het bloed van de genezing hebt, waarom heeft Michael je dan niet al lang leeggedronken? Ik bedoel, je bent hier toch? Waarom doet hij het nu niet gewoon?"

Hij heeft een punt. Toch snap ik nog steeds niet waar hij heen wil.

"En weet je waarom hij dat nog niet gedaan heeft? Omdat dat niet kan. Tenminste, het kan wel, maar dan had het geen effect." Zegt Kayden. "Achter dat hele menselijk worden, zit een enorm ritueel dat moet worden uitgevoerd. En jij, bent het offer."