Luce (book II) [ON HOLD]

Chapter 19

Chapter 19

Het was alsof ik voor het eerst wakker werd. Alsof ik voor het eerst mijn ogen opende. In een nieuwe wereld. Waar ik helemaal opnieuw kon begonnen. Alleen ookal voelde ik me nu nog fit, zodra de herinneringen terug kwamen, vlogen mijn ogen wagenwijd open. Ik  wou overeind zitten alleen door die te snelle beweging schiet de pijn als kogelschoten door mijn rug. Kreunend laat ik me weer terug op het zachte materiaal vallen.

"Je bent wakker." Zegt een schorre stem. Twee ogen kijken me intens aan.

Ik draai voorzichtig mijn hoofd. Bang om een te snelle beweging te  maken en weer die intense pijn te ervaren. Mijn hele lichaam brand alleen vanbinnen ervaar ik een stille kou.

Ryan zit op een houten kruk met zijn handen in elkaar gevouwen. Zijn houding bevalt me niet. Zijn ogen staan in mijn richting maar kijken recht door me heen. Er glimsterd iets in ogen. Schuld.

"Je verdient dit niet." Hij wendt zijn blik af en staart naar een vaas die op de tafel naast de bank staat. "Ik ben diegene die je hierin betrokken heeft."

Ik frons mijn wenkbrauwen. "Ryan? Wat wil je hiermee bereiken?" Pas als ik de woorden uitspreek voel ik hoe pijnlijk praten op dit moment is. Ook herken ik mijn eigen stem bijna niet. Mijn stem klinkt schor en vreselijk breekbaar.

"Ik ben een vampier, Clarice. Ik ben een harteloos beest. Ik heb meer bloed aan mijn handen dan je je kunt voorstellen. Ik zou je nooit gelukkig kunnen maken. Kijk wat er gebeurd. Ik ben een monster."

"Je bent geen monster." Fluister ik zacht. "Ik denk dat je niet zo slecht bent dan je wilt dat mensen geloven." Mijn hartslag vertraagt bij elke seconde die voorbij tikt en het bloed voel ik suizen in mijn oren.

"Ik heb duizenden levens beëindigd, Clarice. Ik ben een monster en ik zal er altijd één blijven." Zegt hij terwijl zijn koude klamme handen mijn achterhoofd omhoog tillen en zich zo dicht mogelijk bij zich houden. "En het spijt me."

Een grauwe glimlach verschijnt om mijn lippen. Die woorden klinken goed. Alleen het neemt het koude, kille gevoel in mezelf niet weg. Het laat mijn lijden niet stoppen.

"Laat het stoppen." Fluister ik zachtjes terwijl ik een traan langs mijn koude wang naar beneden voel stromen. "Alsjeblieft."

Hij laat zijn hoofd hangen. "Het spijt me, Clarice. Ik ben te egoïstisch om je te laten sterven." De woorden dringen mijn hoofd binnen als een spiegel die in duizenden stukken glas versplintert.

Eerst snap ik niet wat hij bedoeld. Maar dan. Tilt hij zijn hoofd op en zie ik de zoute tranen over zijn wangen stromen en de grijze kleur van zijn ogen langzaam veranderen in een kalme grijze massa van gesmolten zilver.

"Ik laat je niet gaan, Clarice. Zonder jou heb ik niets om voor te leven."

Zijn woorden klinken zo romantisch dat ik voor een tijdje de verlammende pijn vergeet en zwak glimlach. Zijn ogen glinsteren plots niet meer met schuld maar met iets anders. Iets goeds.

"Je bent wakker." Een vrouwelijke stem klinkt vanuit de deuropening van de nog onbekende kamer.

"Waar zijn we?" Vraag ik met het kleine beetje kracht dat ik nog heb. Ik laat mijn ogen over de kamer glijden. Het ziet eruit als een normale woonkamer. De muren hebben een neutrale witte kleur en ook de meubels zijn vrij normaal grijs.

Het meisje dat bij de deuropening staat, stapt naar binnen. "In het huis van de Alpha."

Als ik frons grijpt Ryan in. "Apha Kayden." Hij trekt zijn mondhoeken een beetje op. Waarschijnlijk om een beetje emotie toe te voegen aan zijn opmerking.

Het nog onbekende meisje loopt naar me toe en buigt zich over me heen.

Verrast door deze onverwachte toenadering wil ik ongemakkelijk afstand creëren. Alleen bij de kleinste beweging lijken alle botten in mijn lichaam opnieuw te breken. Kreunend van de pijn knijp ik mijn ogen dicht en staak mijn actie.

"Woah... rustig meid. Ik check alleen even je verwondingen. Ik probeer alleen maar te helpen." Zegt ze terwijl ze een bedenkelijk gezicht trekt. Ze reikt uit naar het verband rond mijn middel en knipt het door.

De redelijk diepe wond ziet er niet al te slecht uit. Tenminste niet zo slecht als ik gedacht had.

"Je hebt een paar kneuzingen hier en daar, maar je geneest onvoorstelbaar snel dus veel hoef ik niet te doen." Verklaart het meisje. Ze pakt nieuw verband en wint het erom heen. Onderzoekend kijk ik haar aan. Ze heeft donker bruine lokken en een op zich jong gezicht. Ik vraag me af hoe oud ze zal zijn.

Ze staat weer op en loopt weg. Op dat moment komt Kayden binnen lopen. Hij glimlacht naar het meisje. "Bedankt, Mariana. Ik waardeer enorm dat je bereid bent te helpen."

Mariana rolt met haar ogen en wringt zich met een geïrriteerde blik langs hem. "Ja, whatever. Ik deed het niet voor jou."

De wenkbrauwen van Kayden schieten omhoog en snel verbeterd Mariana zich. "Ik bedoel... u, Alpha." Ze slaat haar ogen verontschuldigend neer en maakt zich uit de voeten.

Ryan grinnikt.

Een vragende blik van mij laat hem zich naar me toe buigen. "Ze noemde hem een klootszak zodra ze de kamer uit was. Ze heeft geluk dat hij het niet gehoord heeft."

"Clarice." Kayden slaat zijn armen over elkaar en laat een kritische blik over me heen glijden. "Voel je je al beter. Het was een harde val." Iets in zijn toon bevalt me niet. De manier waarop hij praat geeft aan hoe dringend hij een antwoord hij verwacht. Hoe veel macht hij werkelijk hier heeft. Het straalt van hem af.

Ik knik, aangezien ik niet de moeite wil doen te antwoorden. Ik bedoel, ik ga mijn kracht niet aan hem besteden.

Zijn hoofd maakt knikkende bewegingen, "Mooi. Geef aan zodra je hersteld bent. Met de snelheid waarmee jij hersteld ben je drie dagen alweer de oude. Als er iets is, vraag Mariana. Ze is de genezer van de pack."

En zo gezegd verlaat Kayden de kamer weer.

Ik kijk naar Ryan die er nog steeds zit met zijn handen in elkaar gevouwen. "Ik herstel dus snel? Dat is een goed teken." En nog steeds klinkt mijn stem vreselijk.

Gelukkig trekt Ryan zich daar niks van aan en grinnikt. "Dat, Clarice, is geweldig. De strijd komt eraan. Je hebt tijd nodig om te herstellen, alleen je hebt ook tijd nodig om je voor te bereiden om Michael te verslaan."