Survival with EXO

CHAPTER 2: SHE IS RUTHLESS

"Kamsahamnida! Kamsahamnida, naeu kuseju." the guy sobbed with the widest smile as he went down on his knees and bowed his head several times. (Thank you. Thank you, my savior.)

For a moment, I felt overwhelmed to hear how deep his voice was. It had been awfully a long while since the last time I heard someone speak. To be in front of someone who didn't had human meat between his teeth or blood gushing out his eyes.

"WAG KANG LALAPIT!" I snapped as soon I realized my thoughts, pointing my gun firm at him. Papalapit na kasi sa akin ang gago na duguan ang suot na damit. Buti na lang nakapag react pa ako sa kabila ng kagwapuhan niya.

Hindi nyo ako masisisi, sobrang tagal ko nang hindi nakakakita ng gwapo. Wait, did I just sa gwapo? What the hell?

Nanlaki ang mga mata niya't nastatwa siya sa kinatatayuan niya.

"Wae? Wae? Zombie isseo? Isseo? Eodi? Eotteoke? Eotteoke?" he muttered unfamiliar words under his breath, standing very still on his spot, eyes wide open. Bwisit, anong pinagsasabi ng mokong na to? (Why? Why? Is there a zombie? There is? Where? What to do? What to do?)

"Wag kang lalapit kundi papasabugin ko yang bungo mo! Realtalk to." pagbabanta ko sa buhay niya.

Kahit nakakapagsalita pa rin siya ng maayos, kailangan ko pa rin mag ingat. Hindi pa ako sure kung wala talaga siyang kagat o mapagkakatiwalaan ba siya. May mga instances kasi na delay lang ang epekto ng virus. Sa itsura palang ng lalakeng ito, tiyak nabahiran na ito ng virus.

"Wag kang gagalaw!" I said through my clenched teeth, pointing still the gun on him. He zipped his mouth closed, raising his arms as a surrender.

Nanatili siyang nakatayo nang ikutan ko siya, scanning him to check if he's clean. He slightly flinched when I held his shirt up from behind – to check weapons, okay?!

Pagkaharap ko ulit sa kanya, his face was red. Yakap yakap pa niya katawan niya na animo'y minanyak ko siya. Hah, feelingerong to!

"Nasaan mga kasama mo? Alam kong hindi ka nag iisa. At anong katangahan to, bakit wala kang dalang kahit anong baril o kutsilyo man lang?" sunud sunod na tanong ko sa kanya, mas lalo kong inilapit ang baril nang titigan lang niya ako imbes na sumagot.

"Ne?" was all I got from him, looking all clueless. Inulit ko mga tanong ko pero iisa lang din ang sagot niya.

That's it. Nasasayang lang ang oras ko dito.

"Ge, lumayas ka na." sabi ko bago siya talikuran. Babalikan ko na mga supplies ko. Tutal natulungan ko naman na siya which hindi ko alam kung bakit ko ba ginawa, my business here is so done.

"Pogi pa man din, tanga lang." naglakad na ako pabalik sa grocery shop. Huli na nang marealize kong hindi siya mukhang Filipino kaya mas lalong wala akong oras para makipag alien language sa kung sinuman. Malapit na ako sa mini grocery shop nang may alarm ng sasakyan na biglang umalingawngaw ng inggay.