Survival with EXO

CHAPTER 11: THE ORPHANS

"Ano kayo? Sinuswerte?" I mocked a silly smirk at them. Seryoso, nakakagago na talaga yung mga nangyayari ngayon. Nakakastress! Bad idea nga talaga yung ginawa kong pagtulong kay Chanyeol na umabot sa ganitong punto. Of all survivors, bakit ako pa? Bakit sa survival ko pa sila makikisawsaw?Tinignan lang ako ng labindalawa habang nagkakagulo na sa loob ng utak ko.

"English only please." someone said - yung mukhang dinosaur na nakalimutan ko na ang pangalan. Ito pa, kailangan pang mag adjust ng ilong ko para sa kanila. Edi mas lalong hindi ang sagot ko!

"You want me to keep all you? Is that what you want?" pag emphasize ko sa bawat salita, ridikulosong nanggigigil. They nodded in unison, wearing the widest smiles and sparkling eyes.

"You want me to adopt all twelve of you? Huh?" I raised my brows. Sabay sabay ulit silang tumango habang papalapit ng papalapit ang mga ulo nila sa akin.

"Are you saying that you want to survive with me? In this house? In this fucking apocalypse?" madiin kong tanong sa kanila. This time, isinagaw na nila ang mga sagot nila. "Yes! Please let us!"

"Well, it's not gonna happen." I snapped with a blank face as I stood up. Kitang kita ko ang paglaho ng mga ngiti sa mukha nila, para silang binagsakan ng langit at lupa habang hindi na sila magkanda ugaga dahil sa binitiwan kong salita.

"You got the wrong person. I ain't that kind of survivor who's open to help other survivors. I rather survive on my own." I smiled sweetly at them, speaking as nice as I could. "So, it was nice meeting all of you but it's time for you to go now."

Pinatayo ko na sila sa mga upuan nila para ihatid sila sa labas ng bahay. There's no way I'm going to keep strangers. Wala sa rules ko yan. Pinapalayas ko na sila pero may kumuha ng mga kamay ko.

"Noona, please don't be like this. We already talked about this, right? You said yes. You made a promise. Please, just let us stay." Chanyeol begged as I kept on shoving his hands away.

"Please, we're desperate. We really need your help." lumapit rin yung isang lalaki na mukhang mayaman. Langya, naka puppy eyes siya't parang sumasabak na sa drama.

I kept on shaking my head and telling them no. Para silang mga tanga na ayaw tumigil. Aalis na sana ako sa harap nila nang may yumakap naman sa legs ko.

"Noona ya! Please don't kick us out. Please don't bring us back out there." It was the panda, already crying. Oh dear God, sumama pa yung naka eye liner na lumuhod mismo sa harap ko.

"We really have nowhere else to go. Please let us stay. We'll do everything you want, just give us a chance. Jagiya, please." hanggang sa yumakap na siya sa bewang ko't napapairap na lang ako sa kabila ng mga kadramahang to. Are these guys for real? 

Pagkatapos kong lumayas mula sa gitna nila, napa face palm na lang ako sa kabila ng wala pa ring katapusan na 'please' na naririnig ko. They were really desperate for help. Nagugulo na rin tuloy ang isip ko kasi ang hirap tumakas sa sitwasyong to. Hindi talaga pwede!