CHAPTER 5: HELP US

7.3K 380 78
                                    


He kept glaring on me as I returned him a judging look. Ano daw? Manly siya? Pinaglalaban niya? Bakit ganito mga taong naeencounter ko ngayon? Lahat may sayad.


"You? Manly?" I gasped in a mocking way. Mas lalong sumasakit ulo ko dito. Pinasunod niya ako sa kanya't hindi na lang ako pumalag.


"Look what you did to our friend. You have to pay for this, Miss." pag english sa akin nang makarating ako sa harap ng isang morenong nakatabi sa lalakeng maputi na walang malay.


"Hyung, it was an accident." pagpapakalma sa kanya nung moreno na mugto na ang mga mata sa kakaiyak. Bakit ko nga pala sinasayang oras ko dito?


"Alam nyo, I have nothing to do with this. Okay? I have to go." I explained, trying not to look annoyed. Hindi ko na talaga kaya makipag deal sa kahit sino pagkatapos ng mga nangyari kanina.


"What?! Where do you think you're goi--" the pretty faced with an attitude grabbed me on my arm. Napatigil siya nang ilabas ko kutsilyo ko. Dumilat naman bigla yung lalakeng nakahilata.


"See! Buhay siya. So, wag nyo kong pinagbibintangan."


"Still, he got hurt with your careless driving!"


"So? I'm hurt as well." sumbat ko. Hindi ko rin kasalanan na humarang harang siya sa daan.


"You can't just step away like this!"


"At bakit?! Anong gagawin mo?! Ha?! Di maganda araw ko kaya pwede ba wag na kayo dumagdag!"


Dinakdakan rin niya ako pabalik, in Mandarin naman. Isa rin palang bungangero ang isang ito. Sayang ang beauty niya.


"Hyung, keuman. Keunyang kaja." ani ng moreno na tinutulungan tumayo ang kasama. (Stop it. Let's just go.)


Tsaka ako may naanigan na paparating. May sasakyan na patungo dito. Sht, baka yung dwende yun! Kailangan ko nang umalis dito.


"Ya!" hinablot niya braso ko kaya tinadyakan ko na siya. Nagmadali na ako't naghanap ng sasakyan na pwede pang magamit. Lucky enough, I found a grey van with a corpse on its front seat. Mabilisan kong hinila palabas ang bangkay at binalikan ang ilang weapons at gamit ko sa lumang van.


"Luhan hyung?! Jongin? Kyungsoo?"


Amidst the tense silence, a voice broke it and froze me on my spot. That familiar voice. That voice I will never forget for making me suffer the whole day.


He went out of a yellow racing car, wearing the biggest smile and running to embrace three people. Pucha! How can this be possible? Nandito na naman siya. Bakit ba ako pinagtitripan ng tadhana? How come na magkakakilala silang lima? Bakit magkaka relate ang mga survivors na nakita ko ngayong araw na to? Ilang kaibigan pa niya ang darating?


"Noona?"


Napansin lang nila ako nang mabitawan ko ang hawak kong basket. Anak ng teteng talaga! Sabay sabay pa silang napalingon sa akin, kitang kita ko kung paano nagbago facial expression nung dalawang bagong dating - yung dalawang inichepwera ko kanina. Lagot na.


Nagmamadali na lang ako't yung mga importanteng gamit na lang ang binitbit. I badly want to get out of here.


"Noona? Is that you?" napapikit na lang ako nang makitang papalapit yung Chanyeol. Paano kung resbakan nila ako lalo na't lima na sila ngayon? HAH! Hindi ako natatakot! Kaya ko to!


"Waaah! It's really you! Noona, it's me! It's Chanyeol. Remember? Waaah!" he waved both of his hands at me, still smiling and looking glad to see me. Seryoso ba to?


Wala akong nakitang kahit anong galit sa mukha niya, napakalaki pa rin ng ngiti kahit ang rude ng ginawa ko sa kanya kanina. Parang ang saya pa niya dahil nagkita kami ulit.


"Guys! Guys! She's the one who saved me earlier. She's Noona." he introduced me to the new guys. I feel so drained. Gusto ko nang umuwi. Sa sobrang tagal kong nag survive mag isa, maybe I'm really not used to people anymore. Plus, there's something with these people.


"I'm not Noona." I said coldly before I turned away. Gusto ko nang umuwi. Parang awa.


"Wait." one of them grabbed me on my shoulder. He quickly backed away when I looked at his grip. It was the rainbow haired guy.


"Uhh, the thing is, we really have nowhere else to go. So far, you're the only person alive we met for the past few days. So..."


"So what?!"


"Can we join you or your campsite?"


"I don't belong to any campsite."


"You're only on your own, Noona?"


"Then, that's perfect. Let's stick together." banat nung moreno na para bang nagyayaya lang mag cutting class.


Isang malaking NO. Mas gugustuhin kong mag isa na lang kung makakasama ko ang mga katulad nilang ganito kacareless mag isip at umakto, asking other survivors to take them home and acting as if the dead is the only threat here - when the alive already turned into.


If only I had the enough guts, I could've already dealt on them the hard way.


I know this is a survival but can't they survive on their own? Aren't they men enough to handle their selves? I'm definitely not the person that could help ignorant people like them.


I took a deep breath and faced them. Being ruthless as ever. "I can't help you. Sorry."


The next thing I knew, everything turned into a blur until there was nothing.

Itutuloy...

Survival with EXOTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon