REINA
"I'M ON my way." Binasa ko ang text mula kay Rondell. Usapan namin na pupunta siya ngayong gabi para kunin ang ilang tula na sinulat ko. Gagamitin niya raw iyon para sa kanyang album. Bumaba ako para abangan siya sa gate. Makaraan ang ilang minuto ay may dumating na motorsiklo.
"Talaga nga palang pupunta ka rito, ano?"
"I told you, kapag sinabi kong gagawin ko ang isang bagay ay seryoso ako roon," aniya na deretsong nakakatitig sa akin. Bumaba siya mula sa motor at pinarada iyon sa may sidewalk. He was wearing a white v-neck shirt. Palagi siyang simple lang kung pumorma kahit isa siyang Ayala.
"Let's go." Iginiya ko si Rondell papasok sa loob ng bahay. Pinaupo ko muna siya sa sofa sa living room.
"Diyan ka lang, may kukunin lang ako," tumango siya at dumeretso na ako sa kusina. Kinuha ko lang ang cookies na niluto ko kanina at mabilis na binalikan si Rondell.
"Tara na." tumayo si Rondell. Bumagsak ang kanyang mga mata sa tray na hawak ko.
"So that's the enticing smell," nakangiti niyang sabi. Lumapit siya sa akin. "Allow me," kinuha niya ang tray mula sa akin. Ngumiti na lang ako at niyaya siya patungo sa balcony.
Habang inaakyat namin ang hagdan ay pansin ko ang paglingon-lingon niya sa paligid.
"Ikaw lang talaga ang nakatira dito?"
"For now, oo. Nasa London pa si Mama."
"Your dad? Kapatid?"
"Only child. Dad's gone since I was a kid."
"I'm sorry."
"Don't be. It's in the past. Plus, I never had the chance to meet him so it's okay." But it's really not. Tumango lang si Rondell at hindi ako sigurado kung nakumbinsi ko ba siya o hindi. Nagpatuloy lang kami sa pag-akyat hanggang sa narating namin ang balcony. Mayroong mesa roon kung saan nakapatong ang isang folder na naglalaman ng mga tulang sinulat ko noon.
"Upo tayo." Nilapag niya ang tray sa mesa saka umupo.
"Thank you."
"Magmerienda ka muna."
"Kadarating ko lang, merienda kaagad?" humahalakhak na tugon ni Rondell habang ini-scan ang mga papel na hawak niya.
"Hayaan mo na, minsan lang naman." Nilingon ako ni Rondell and he smiled his usual sunny smile. I smiled back at him.
"Pasensiya na nga pala diyan sa mga nasulat ko, ang dami-rami but I think they're not good enough.
"Come on, Ron. Huwag mo akong binibiro nang ganiyan. Baka maniwala ako."
"I'm not kidding. You're really good with words. I believe you will be a famous writer."
I looked at Rondell and smiled at him. "No." I shook my head. "I just love to write because I know it brings the best out of me but I never wished to be famous. I am used to being alone. I don't want to draw any attention from anyone. All my life, I trained myself not to ask or hope for anything that I could never have and I like to remain that way. I just want to live a simple life."
Pero alam ko na hindi na simple ang buhay na mayroon ako ngayon. Simula noong lumipat kami ng bahay at pumasok ako sa Ayala University, wala na iyong simpleng buhay na nakasanayan ko. Since I met Laurence, everything bacame complicated. I just found myself wishing that I will never be alone again.
"That is what I like most about you, you're just who you are. You are the simplest person I have ever met."
"Ano ba itong pinag-uusapan natin?Pumili ka na nga lang ng lyrics d'yan." I said as I fake a chuckle. Hindi ko maintindihan itong tinatakbo ng pag-uusap namin. Last time I checked, nandito siya para sa lyrics. Umiling lang siya at huminga ng malalim. Hindi ko rin mabasa ang mga mata niya.
"Here, let's try this one," aniya at inabot sa akin ang isang papel. "Do you have the guitar that I gave you?"
"Yeah, sandali, kukunin ko lang," tumayo ako at tumakbo papunta sa kwarto ko. Sandali akong umupo sa aking kama.
Go back to your senses, Reina. You should not wish for Laurence to be always beside you even if he asked you to stay.
Naisabunot ko ang aking daliri sa buhok ko. This is frustrating! Huminga ako ng malalim at pinakalma ang aking sistema. Hindi ko dapat isipin ang bagay na iyon.
Kinuha ko na lamang ang gitara at binalikan si Rondell.
♪Let's watch the moon
That is chasing darkness of the night
Let's listen to the nightingales
That are singing and killing the silence ♪
NANG balikan ko si Rondell ay kinakanta na niya iyong isa sa mga sinulat ko. Dahan-dahan akong lumapit sa kanya. Nilapag ko ang gitara at umupo sa tabi niya. Tahimik lang akong nakikinig. Ngayon niya lang nabasa ang mga salitang iyon pero nabigyan niya na kaagad ng mas malalim na emosiyon nang lapatan niya ng tunog.
♪I just hope that his broken heart
Could feel my hand caressing
And know that I'm here
To listen as he is crying♪
NILINGON ko ang kabilang balcony. Memories flashed back like a bullet train. The first time I learned about Laurence's broken heart and how he cried that night. Maging ako ay nasaktan ng gabing iyon.
♪But I never heard a word
And I never seen a smile
But there's one thing I want to say
Don't look back to the past
Walk away with me,
With me♪
IF I COULD just tell him to walk away from his past. To get over it. Pero hindi madaling gawin iyon. Nakatali pa rin siya sa mga sakit na hatid ng mga pangyayari. I've written this prose long ago, funny how it could relate to today's circumstances. If he'll ask me to walk away, I'll willingly join him. Hindi ko alam kung bakit. Hindi ko alam kung paano ipapaliwanag. Pero ayoko nang makita pa ang ganoong bahagi ni Laurence.
"Maybe I should not look back anymore," ani Rondell matapos niyang kantahin iyon. Ano raw? Nabalik ang naglalakbay kong diwa. Hinarap ko siya. Hindi ko na-gets iyong sinabi niya.
"Reina, ano pang instruments ang gusto mong matutunan?" tanong niya.
"Kahit ano. Sabi ko nga dati, whatever it is, I'm willing to learn."
"Kahit ba ang mahalin ako, willing kang matutunan?"
BINABASA MO ANG
My Miss Blue Rose (Royal Astra #01 and #1.5)
Teen Fiction"Blue rose embodies the desire for the unattainable." Reina grew up with a simple life. Simple lang din naman ang hiling niya, ang magkaroon ng permanenteng tirahan ngunit higit pa pala roon ang makukuha niya. First, she met Laurence, ang taong k...
