Liegen duurt het langst

4. Niet mijn schuld, maar fotoshop

Neem op, neem op, neem op. Ongeduldig luister ik naar de piep dat stopt en weer begint, stopt en weer begint. Ik word er helemaal nerveus van. Waarom kunnen ze geen leuk liftmuziekje in de telefoon neerzetten. Niemand wil luisteren naar dit irritante geluid.

'Met...'

'... ja Mickey, weet ik,' kat ik hem af, 'ben je wakker?' vraag ik absoluut nutteloos. Het is net zo iets als vragen of iemand slaapt, maar ik sta er niet te lang bij stil.

Het is even stil aan de andere kant van de lijn, net alsof hij even buiten kijkt om vast te stellen dat ik niet ineens voor zijn deur sta. Ik weet dat hij dat niet echt doet. Ik sta namelijk echt voor zijn deur en zie hem dat niet doen.

'Je staat al voor mijn huis, hè?'

Ik knik lachend voor ik besef dat hij dat helemaal niet door kan hebben. Nouja, zo onmogelijk is dat niet, maar even niet het punt nu.

'Ja, kan je de...' voor ik mijn zin afmaak heeft hij de deuren bij zijn balkon open gezet. Ik hang gelijk op en stop mijn mobiel in mijn broekzak. Het is wel even zoeken hoe het ook alweer moet. Ik ben vaak genoeg naar boven geklommen, maar het is alweer een tijd geleden. Daarnaast heeft mevrouw Zwijssen een plotselinge afkeer voor de klimop waar ik gebruik van maakte. Gelukkig maar dat ik langer ben dan toen ik zeven was. Michaël kreeg op de basisschool door mijn geklauter een nieuwe bijnaam: Julia. Ik was dan de stoere Romeo bij het balkon. Om die stomme pesters hun bek te laten houden ging ik als jongen verkleed en Mickey als meisje. We hebben nog nooit zo hard gelachen. En dan maakt het niet meer uit wat anderen denken.

Met onhandige bewegingen krijg ik het toch voor elkaar aan de onderkant van het balkon te hangen. Ik gebruik de witgeverfde balken van de reling als een trap om omhoog te klimmen en gooi bovenaan mijn benen eroverheen. Ik veeg even het zand van mijn handen en kleren af voor ik naar binnen stap. Wel laat ik mijn schoenen buiten. Michaël haat zand. Langzamerhand begint hij een kleine mevrouw Zwijssen te worden. Oké eerder dunner, mevrouw Zwijssen laat zwak gezegd de koekjes niet staan. Toch vind ik het bij haar passen. Het figuur geeft haar een knuffelbaar uiterlijk. Die glimlach die ze altijd op haar gezicht heeft, helpt daar alleen maar bij.

'Je weet dat de voordeur van mijn huis de ingang is, toch?' Hij doet de deur achter mij dicht en gaat op zijn bureaustoel zitten.

'Wacht wat,' kraam ik er zogenaamd verbaasd uit, 'sinds wanneer? Had je dat niet even tien jaar geleden kunnen zeggen.' Lachend plof ik zelf neer op zijn bed en wikkel ik zijn blauwe deken om mij heen. Net alsof het een soort tent is waar ik me in kan verstoppen.

'Ik kan niet slapen, Mickey,' vertel ik hem terwijl hij rondjes draait op zijn bureaustoel. Ik let er niet op. Opnieuw dwalen mijn gedachtes af naar die foto. Iets klopt gewoon niet, nee, het hele gedoe klopt niet. Waarom zou ik Levi zoenen? Waarom zou ik überhaupt een jongen zoenen? Waarom was ik sowieso zo dronken geworden? Oké dat laatste is best gemakkelijk te verklaren. De drankjes bleven maar mijn keel in gaan. Niet echt een goed plan geweest.

'Dus in plaats van slapen, maak je mij maar wakker?' Michaël rolt zijn stoel mijn richting op en knalt onhandig tegen de zijkant van het bed. Hij is niet bang om te veel geluid te maken. Zijn moeder kan nog door een auto-ongeluk heen slapen. We hebben haar eens geprobeerd wakker te maken met veel geluid. Zelfs het stomme lied "kuikentje piep" had geen effect. Vreemd genoeg werd ze wel wakker toen de oven beneden piepte dat de pizza klaar was. Eten kan iedereen wakker maken. Misschien is het gewoon wel iets Italiaans. Maar dan alsnog, wie houdt er niet van pizza?

'Ja,' ik grijns even, 'dat was wel het plan ja. Ik moet je natuurlijk om elf uur lastig vallen.'

Hij buigt zich voorover om een kussen te pakken en slaat ermee in mijn gezicht. Ik duik weg in mijn, oké zijn, deken tot hij ophoudt. Natuurlijk, als ik als een schildpad uit mijn tent komt, krijg ik de kussen nog eens tegen mijn gezicht.