Liegen duurt het langst

29. Schaapachtige ezel

'Dani, alsjeblieft, laat het gewoon gaan.' Hij zucht en mompelt: 'Het maakt allemaal niet uit.'

En dan doe ik het enige wat ik kan bedenken dat nodig is. Wat ik kan bedenken dat hij op dit moment nodig heeft. Ik stap met forse stappen naar hem toe.

Hij kijkt naar me op.

Dan geef ik hem een knuffel.

Aflevering 29: schaapachtige ezel

Hij is stil.

'Dani?'

'Hm?' Ik houd hem nog steeds in de knuffelpositie, niet wetende wat ik anders zou moeten doen. Ik bedoel, hoe lang duurt een knuffel überhaupt? Hoe knuffel je eigenlijk? Mijn armen zitten onhandig om de zijne heen alsof ik hem gevangen houd. Hoe meer ik erover nadenk, hoe minder ik erover lijk te weten. Net alsof ik een gaatje in mijn brein heb geprikt en mijn IQ eruit druipt. Het zou niet de eerste keer zijn.

'Wat doe je?'

Ik besluit dan toch een stap van hem vandaan te zetten. Ik weet niet echt wat ik dacht. Ergens hoopte ik dat hij door mijn liefdevolle knuffel plots overladen wordt door emoties en alles opbiecht, maar het was gewoon ongemakkelijk. Erg ongemakkelijk.

'Dus...' mompelt hij.

'Dus,' zeg ik terug voordat ik op mijn nagel bijt. Waarom doe ik de laatste tijd toch zulke vage dingen? Normaal gesproken zou ik al lang bij de uitgang staan, maar nu weiger ik weg te gaan voor ik weet waarom hij tegen Zinzi liegt. Dus daar staan we dan. Tegenover elkaar. Niet wetend hoe we op deze situatie moeten reageren.

'Kan je niet gewoon weer boos op me worden?' breek ik de stilte dan alsnog. 'Ik bedoel, daar waren we toch gebleven?'

Hij friemelt wat aan zijn handen en fronst zijn wenkbrauwen. 'Je wilt dat ik weer naar je schreeuw?'

Ik haal mijn schouders op. 'Nou ja, waarom niet?'

Verward knippert hij met zijn ogen. Misschien hadden we nog wel uren zo gestaan, lekker ongemakkelijk tegenover elkaar, als Levi zijn telefoon niet af hoorde gaan. We kijken allebei naar waar het zoemende geluid vandaan komt. Een witte deur aan het eind van de gang.

'Ik ga niet schreeuwen,' Levi duwt me aan de kant. 'Ga naar huis.' Hij loopt me voorbij en loopt de kamer binnen. Ik gok dat het de zijne is.

'Wacht, Levi!' Ik storm de kamer binnen denkend dat hij ook in de schreeuw-modus staat, maar hij zit rustig op de donkergroene lakens van zijn bed. Het rode "de vrolijkste man van de wereld" kussen ligt naast hem. Achteraf gezien ben ik wel blij dat het zijn kamer was. Moet je voorstellen dat ik de wc binnen was gerend en zijn... Minder denken Dani, minder rare dingen denken.

Hij scrolt fronsend door zijn meldingen heen en rolt met zijn ogen. 'Irritant kind,' mompelt hij voor hij whatsapp opent. Net door zijn typen door, doet hij zijn telefoon verbaasd van zich af als hij gebeld hoort. 'What the fuck,' hoor ik hem zeggen als hij opneemt.

'Levi!' hoor ik dan door de telefoon krijsen. Ik schrik van haar hysterische stem van de Levi fangirl. 'Liefde van mijn Levi!' Ze lijkt buiten adem te zijn geraakt. 'Alles goed!'

Vos moet een paar tellen zijn rust herpakken voor hij terug kan reageren. 'Wat moet je,' reageert hij dan bot. Toch niet helemaal rustig geworden. 'Ik moet je niet, Cataleya.'

'Ik hoorde dat je vreemd ging...'

Cataleya's stem vervaagt naar de achtergrond als Levi zijn telefoon op de grond laat vallen. Met een krak raakt het glas de grond, maar hij lijkt er niet op te focussen. Zijn handen gaan naar zijn hoofd alsof hij al zijn bruine haren van zijn hoofd wil trekken. Steeds sneller versnelt zijn adem.