With common pasts

47ο κεφάλαιο

Ξύπνησα νωρίς για να πάω στην σχολή καθώς ήταν Τετάρτη και ήταν η τρίτη μέρα ελευθερίας του Αχιλλέας μην έχοντας κάνει τίποτα.

"Λυδία"άκουσα την φωνή του Αχιλλέα ενώ είμασταν στις τουαλέτες.

"Αχιλλέα;Πως βρέθηκες εσύ εδώ;Δηλαδή θα έρχεσαι κανονικά;"τον ρώτησα και εκείνος γέλασε.

"Οχι,δεν με αφήνουν απλά ήθελα να μιλήσουμε"είπε με σοβαρό ύφος.

"Για ποιό πράγμα;"τον ρώτησα ξεπλένοντας τα χέρια μου.

"Για το σχέδιο.Σήμερα το απόγευμα μπορούμε να μπουκάρουμε σπίτι του Γιώργου ή τουλάχιστον εγώ με τους μπάτσους"είπε αποφασισμένος.

"Δηλαδή να απασχολήσω τον Γιώργο για να είναι άδειο το σπίτι;"τον ρώτησα ενώ προσπαθούσα να καταλάβω τι πρέπει να κάνω.

"Ναι ακριβώς!Βγείτε βόλτα και θα σου στείλω μήνυμα εγώ για ό,τι προκίψει"είπε και εγώ κούνησα αρνητικά το κεφάλι.

"Θέλω να'μαι και εγώ εκεί ξέρεις"του είπα και εκείνος άρχιζε να το σκέφτεται.

"Πρέπει κάποιος να τον βλέπει ξέρεις για να σιγουρευτούμε πως δεν θα πάει σπίτι του"είπε και εγώ γέλασα.

"Αχιλλέα,ξέχασες πως μένει μαζί μου;"τον ρώτησα και εκείνος με κοίταξε μπερδεμένος.

"Νόμιζα πως ήταν μόνο για τα Χριστούγεννα"είπε και εγώ γέλασα.

"Δυστυχώς μένει μαζί μας ακόμα"του είπα και άρχιζα να σκέφτομαι τι μόλις ξεστόμισα.

"Δυστυχώς;"με ρώτησε πονηρά.

"Ναι..ίσως...μπορεί"απάντησα χάνοντας τα λόγια μου.

"Εντάξει.Θα σου στείλω μήνυμα για την ώρα"μου είπε και έφυγε από τις τουαλέτες.

[...]

Αχιλλέας pov

"Ωραία,μισό λεπτό"είπα στον πατέρα του Στέφανου πριν εφαρμόσουμε το σχέδιο.

Προς Λυδία:
Σε λίγο θα ξεκινήσουμε οκευ;

Αφού το έστειλα κοίταξα τον πατέρα του Στέφανου και μόλις άκουσα τον χαρακτηριστικό ήχο του μηνύματος άρπαξα το κινητό στα χέρια μου.

Από Λυδία:
Εντάξει,σε μισή ώρα θα φύγουμε

"Ωραία,φύγαμε"πρόσταξα τους μπάτσους και ο πατέρας του Στέφανου έβαλε μπρος το αμάξι.

Σε λιγότερο από 15 λεπτά είχαμε ήδη φτάσει σπίτι του.Αφού ξεκλειδώσαμσ την εξώπορτα του σπιτιού του μπήκαμε μέσα και αυτήν την φορά είχαμε φέρει και σκυλιά για κάθε ενδεχόμενο.

"Αφήστε τα σκυλιά να ψάξουν"πρόσταξε ο πατέρας του Στέφανου.

"Λέω να μπουκάρουμε μέσα"πήρα την πρωτοβουλία και πρότινα.

"Περίμενε λίγο μικρέ!Κάτι είδαν τα σκυλιά"είπε και εγώ κοίταξα προς το μέρος τους καθώς αρχίζανε να γαβγίζουν και να σκάβουν το γρασίδι.

"Τι είδανε;"ρώτησα και όλοι μας πλησιάσαμε.

"Ενα πιστόλι;"ρώτησε ο πατέρας του Στέφανου και εγώ χαμογέλασα.

"Οχι και οποιοδήποτε πιστόλι"είπα και πήγα να το ακουμπήσω αλλά το χέρι του με εμπόδισε.

"Θα έχει τα αποτυποματά σου εάν το ακουμπήσεις.Μείνε πίσω"με πρόσταξε με ήρεμο τόνο και εγώ υπάκουσα.

"Φέρτε μου μια σακούλα"είπε και τότε του έδωσαν μια σακούλα για μα τοποθετήσουνε το πιστόλι με τα αποτυπόματα του Γιώργου.

"Ας δούμε εάν υπάρχει κάτι άλλο"είπε ένας άλλος μπάτσος και άρχιζε να προχωράει στον κήπο.

"Καθαρό το τοπίο"φώναξε και ξανά γύρισε πίσω σε εμάς.

"Ωραία,θα πάμε μέσα.Εσείς στο κάτω όροφο εμείς με τον Αχιλλέα στον πάνω"είπε και τότε χωριστήκαμε σε δύο ομάδες.

++++++++++++++++++++++++++++++++

Γειάά!💕

Πιστόλι;Λυδία συνεργάζεται;🙈

Ψηφίστε&σχολιάστε την ιστορία μου💕

Φιλιά