With common pasts

58ο κεφάλαιο

Σήμερα είναι τα γενεθλία μου και δεν ξέρω νιώθω κάπως περίεργα καθώς οι γονείς μου έμαθαν για τον Γιώργο ότι εκείνος ήταν ο δολοφόνος αλλά φυσικά δεν έμαθαν για εμένα.

"Καλημέρα χρυσό μου.Χρόνια Πολλά"άκουσα την μάνα μου να ανοίγει την πόρτα του δωματιού μου καθώς εγώ μόλις είχα ξυπνήσει.

"Ευχαριστώ μαμά"της είπα και εκείνη με φίλησε στο μέτωπο και τότε το βλέμμα της στράφηκε σε κάτι μπλούζες πάνω στην πολυθρόνα μου που ήταν του Γιώργου.

"Τι είναι αυτά εδώ;"ρώτησε αηδιασμένη πλησιάζοντας την πολυθρόνα.

"Οι μπλούζες του Γιώργου και δεν είναι μόνο αυτές"της είπα και προχώρησα μέχρι την ντουλάπα μου όπου είχε γεμίσει με τα ρούχα του.

"Χριστέ μου!Τι βρωμιά είναι αυτή!Σεμπάστιαν.Σεμπάστιαν"άρχιζε να φωνάζει σαν υστερική.

"Μαμά,ηρέμησε.Να σου θυμίσω πως πριν κάτι μήνες εσύ ήσουν εκείνη που του πρότινες να μείνει εδώ"είπα και εκείνη ρόλαρε τα μάτια.

"Το παρελθόν είναι παρελθόν χρυσό μου.Τουλάχιστον γλυτώσαμε από αυτόν εγκληματία"είπε και τότε εμφανίστηκε ο Σεμπάστιαν.

"Με ζητήσατε κυρία Ναταλία;"ρώτησε ευγενικά.

"Ναι,πάρε αυτά τα ρούχα και φρόντισε να τα πετάξεις όσο πιο μακρυά γίνεται"είπε και εκείνος πήρα τα ρούχα καθώς η μάνα μου του έδωσε μια μαύρη τσάντα.

"Λοιπόν,γλυκιά μου έλα να φας πρωινό και μετά θα πάμε για ψώνια"είπε και εγώ την κοίταξα περίεργη.

"Γιατί;"την ρώτησα.

"Γιατί είναι τα γενεθλιά σου"είπε και εγώ συνέχιζα να την κοιτάζω έτσι.

"Θεέ μου σύνελθε Λυδία,θα έρθει τόσος κόσμος σήμερα δεν μπορεί να ντυθείς απλά"είπε και εγώ έμεινα άφωνη.

"Οταν εννοείς κόσμος για πόσα άτομα εννοείς;"την ρώτησα ενώ εκείνη μου χαμογέλασε.

"100 άτομα ρε γλυκιά μου δεν είναι πολλά.Σκέψου πως έχουμε παρεμβρεθεί και με περισσότερο"είπε καθώς κατέβαινε τα σκαλιά.

"Μαμά,ακουσέ με προσεχτικά"της είπα πιανοντάς την από το χέρι.

"Είναι τα γενεθλία μου όχι κάποια δεξίωση εντάξει;Θα'θελα γίνει σε πιο κλειστό κύκλο"της είπα και εκείνη με κοίταξε περίεργα.

"Οπως;"με ρώτησε.

"Μερικά παιδιά από την σχολή και την παρέα μου"είπα και εκείνη φάνηκε να το σκέφτεται.