With common pasts

55ο κεφάλαιο

Ολο το βράδυ το πέρασα κλεισμένη στο δωματιό μου χωρίς να ξέρω που βρίσκεται ο Γιώργος,όχι ότι με ένοιαζε μετά από τα χθεσινά.

"Καλημέρα μωρό μου,είσαι έτοιμη;"τον άκουσα να με ρωτάει ο Γιώργος ενώ κατέβαινα τα σκαλιά.

"Χρυσό μου δεν θα μιλήσεις στον Γιώργο;"άκουσα την μάνα μου να με ρωτάει με νόημα να του μιλήσω.

"Οχι δεν θα του μιλήσω.Με συχγωρείται αλλά έχω σε μια σχολή να πάω"είπα ειρωνικά και πριν προλάβω να ανοίξω την πόρτα του σπιτιού ένιωσα το χέρι του Γιώργου να με σταματάει.

"Τι έπαθες;"με ρώτησε ψυθιριστά στο αυτί.

"Τίποτα"του απάντησα ψυχρά ανοίγοντας την πόρτα ενώ εκείνος με ακολουθούσε.

"Εάν είσαι έτσι από χθες σόρρυ μωρό αλλά έπρεπε.Αφού ξέρεις πως στον Γιώργο δεν ακουμπάμε χέρι"μου εξήγησε αλαζονικά και εγώ απομακρύνθηκα από κοντά του.

"Ούτε εσύ σε εμένα"είπα δείχνοντας του την κοκκινίλα που είχα γύρω στον λαιμο μου.

"Ωωω συγνώμη.Ελα βρήκα τρόπο να το διορθώσω"είπε φιλόντας με εκεί.

"Κρίμα αλλά δεν γίνεται να το διορθώσεις.Απλά φύγε από μπροστά μου!"φώναξα ενώ τον έσπρωξα ελαφρυά.

"Ξέρεις πως πάμε στην ίδια σχολή έτσι;"με ρώτησε ειρωνικά.

"Δυστυχώς συγκατοικούμε και μαζί"μονολόγησα ενώ περπατούσα γρήγορα.

"Δυστυχώς;Εμένα μου αρέσει η παρέα σου όσο και το σώμα σου"τον άκουσα να μου λέει και εγώ έμεινα άφωνη.

"Δεν έχεις δεί το σώμα μου"είπα κατηγορηματικά.

"Θα'θελες.Οταν κάνεις μπάνιο νομίζεις πως δεν κοιτάω από την κλειδαριά;"με ρώτησε πονηρά και εγώ με ένα βλέμμα αηδίας προχώρησα μπροστά.

[.....]

Είναι απόγευμα γύρω στις 7 και σήμερα είναι Πέμπτη οπότε μεθαύριο θα'ναι τα γενεθλιά μου και για πρώτη φορά στην ζωή μου δεν ξέρω γιατί ανυσηχώ για το τι θα προκύψει.

Από Αχιλλέας:

Θα πάμε με τα παιδιά πάλι στο κτήριο θα'ρθεις;

Διάβασα το μήνυμα καθώς ένιωθα την κοιλιά μου να σφίγγεται.

Προς Αχιλλέας:

Ναι,που θα συναντηθούμε;

Ηθελα όσο τίποτα άλλο να τελειώσει αυτό το θέμα και επιτέλους να αθωοθεί ο Αχιλλέας και να κυλήσουν οι ζωές μας σε φυσιολογικούς ρυθμούς.