Çaresizlik

2.Bölüm

Uğur konuşmam için ısrar etmekte devam ediyordu ve ben sadece susuyordum. Ne söyleyeceğimi bilemez bir halde öylece oturuyordum. Bir yalan bulup söylemem gerekiyordu ama beynim işlevini kaybettiği için konuşmadan, mal gibi oturmaya devam ediyordum. Uğurun varlığı kendimi gelemememe en büyük etkendi aslında. Çünki böyle zamanlarda her zaman bir yalan bulup kendimi durumdan çıkarırdım.

Ellerimle yüzümü kapadığımda Uğurun elini omuzumda hissettim. Güven verircesine sıkmasıyla temas ettiği yer alev alıp yanmaya başlamışdı. Elimi yüzümden çekmeden dokunuşunda huzuru bulmaya başlamıştım. Bedenimin gevşemesiyle rahatladığımı fark etmiştim. Bir dokunuşu bile beni sakinleştirmeye yetiyordu işte. Üstümdeki etkisi bu kadar kuvvetliydi. Bedenim, ruhum tamamen ona muhtaçtı ve artık bana karşı isyan ediyorlardı. Ruhumu ve bedenimi hiç düşünmeden ona teslim etmiştim.

Ellerimi yüzümden çekip ona döndüğümda gözlerimiz kısa süreliğine buluştu. Bakışlarımı tekrar ellerime odaklayarak aklıma gelen ilk yalanla konuşmaya başladım.

"Şu sıralar derslerim fazla kötü olduğu için evde sorunlar var biraz. O yüzden böyleyim."

İnanması için şimdiden içimden dua etmeye başlamıştım bile. Ondan ses gelmeyince yeniden ona taraf baktım. Yüzündeki muzip gülümsemeyi görmemle inanmadığını anlamıştım.

"Taşşak mı geçiyorsun lan? Sen böyle şeylere göre ağlayan biri değilsinki. Yeme beni Efe. Adam gibi anlat işte oğlum."

Derin bir nefes alıp kafamı aşağı yukarı salladım. Tabiki gerçekleri anlatmayacaktım. Sadece aklıma daha iyi bir fikir gelmişti.

"Sadece o değil. Son zamanlar evde durumlar iyi değil. Annemle babam anlaşamıyorlar. Galiba boşanacaklar."

Aslında bu konuda yalan söylemiyordum. İki gün önce her zaman olduğu gibi bir birilerine avazları çıktığı kadar bağırıp çağırdıktan sonra babam artık tüm bunlara katlanamadığını ve kısa sürede boşanmak istediğini söyleyerek evden çekip gitmişti.

"Nasıl yani boşanıyorlar? Öylesine kavga etmişlerdir. Sende kafana takıyorsun işte. İşsiz misin oğlum?"

Gözlerim dolu dolu ona baktım. Bana acıyarak baktığında içimde bir şeylerin kırıldığını hissettim.

"Öyle bakma Uğur. Acınacak bir şey yok ortalıkta. Onların hayatı sonuçta kendileri bilir."

Yalan söylediğimi biliyordum, belkide Uğur bile anlamıştı. Çünki aileme bağlı bir çocuk olmuştum hep ve şimdi onların boşanmasını düşünmek boktan hayatımı daha çok zorlaştırıyordu.

"Manyak mısın oğlum? Ne acıyacağam sana?"

Kolunu boynuma atarak beni kendine çektiğinde hızlı davranarak hemen ciğerlerimi kokusuyla doldurdum.

"Sadece... Seni ilk kez böyle... Yani alışık olmadığım... Neyse boş ver."

Neler söylemek istediğini anlıyordum. Söylemeyi başarmamıştı ama her zaman olduğu gibi demek istediklerini hissettirmişti bir şekilde. Kolunun altından çıkmadan onu rahatlatmak için aklından geçenleri ben söyledim.

"İlk kez beni böyle gördüğün için şaşkınsın. Ağlamamı görmen pek alıştığın bir şey değil. Bu yüzden garip hissediyorsun."

Nefesini dışarı vererek sadece "Evet" dedi.

Kolunu omuzumdan çekmesiyle koca bir boşluğa düşmüştüm sanki. Yeniden kolunun altına girebilmeği, başımı göğsüne koymayı, içimdeki tüm olumsuzluğu ağlayarak dışarı akıtmak istiyordum. Ama sadece istemekle bu hayatta hiçbir şey olmadığını uzun zaman önce öğrenmiştim.

"Kardeşim üzülme be, bir şekilde hall olur bunlar."

Kardeşim demesiyle yeni çıkmağa çabaladığım kuyunun dibine itilmiştim. Ciğerlerimde hissettiğim baskı her nefes almaya çalışdığımda canımı yakıyordu. Sadece 'kardeşim' kelimesi bile hayatımı koca bir kabusa dönüştürmeğe yetiyordu. Tek bir hareketi, tek bir sözü hayatımı değiştirmeye yetiyordu işte. Uğur benim güneşimdi ve ben onun yörüngesinden çıkamıyordum. Hayatıma bıraktığı etkiyse gözle görülür bir şekildeydi. Onun yörüngesinden çıksam hayatım mahv olurdu. Ona çok yaklaşsam yanıp küle dönerdim ve uzaklaşırsam işte sadece var olurdum ama yaşam olmazdı, yani yaşıyor olmazdım, sadece var olurdum. Ona ihtiyacım vardı. Ona muhtaçtım.

Kırılgan kalbimi unursamdan, içimdeki acıyı bastırarak, gülümseyerek ona baktım.

"Hall olur, yeterki yanımda ol Uğur."