Çaresizlik

37.Bölüm

Huzurluydum...

Onun kolları arasında olduğum zaman huzurlu olduğumu anlamıştım. Barışın yanında kendimi değerli, güvende hissediyordum. Çocukluğumdan beridir hayalini kurduğum sevgini bu dünyada sadece Barış verebilmişti bana.

Kokusuyla mayışmıştım. Kalbinin ritmini takilt eden kalbim onunki gibi hızla atıyordu. Parmakları ensemde hareket ederken ben kendimi cennetin ortasında gibi hissediyordum. Barış kimyamı bozuyordu ama nedenine anlam veremiyordum.

Bir süre sarılı kaldıktan sonra tamamen rahatlayarak ondan ayrıldım. Yüzündeki saf gülümseme beni benden alıyordu resmen. Benimle birlikte olduğu zaman yüzünün aldığı ifadeyi izlemek ayrı bir keyif veriyordu bana. Gözleri mutluluktan tek çizgi halini alıyor ve duduklarına konan gülümseme hiçbir sebeple gitmiyordu.

Ona öylece dalıp gittiğim sırada sesi duyuldu.

"Sana aşığım."

Gözlerindeki kıvılcımla beraber söylediği cümleyle öylece dondum kaldım. İşte bunu söylemesini beklemiyordum. Bir anda söylemesi beni dumura uğratmıştı. Gözlerimin fal taşı gibi açılmasına gülerek tepki vermişti. Gülüşüne karşılık gözlerimi ondan kaçırmıştım. Ne söyleyeceğimi düşündüğüm sırada her zaman yaptığım gibi alt dudağımın üstünde dilimi gezdiriyordum.

"Bir cevap ver diye söylemedim, kendini kasmaya gerek yok. Sadece içimden geldiği için söyledim."

Kafamı olumlu anlamda salladığımda dizimin üstüne koyduğum elimi kavrayarak dudaklarına götürmüş ve parmak uçlarıma masum bir öpücük bırakmıştı. Dudaklarının parmağıma dokunmasıyla aniden kasılmıştım ama bunu ona belli etmemiştim.

Elimi yakalayıp dudaklarına götürüşünü, parmak uçlarımı öptüğü zaman yüzünün aldığı şekli, kendinden geçmesini aklıma silinmemek üzere kazımıştım. Nedenini bilmiyordum ama o an sadece bunu yapmak istemiştim.

"Bunu bir gün yapabileceğim aklımın ucundan bile geçmezdi. Sadece parmak uçlarını öptüğümü hayal ederek delirdiğimi hatırlıyorum. Yapmak isteyipte yapamamak var ya, işte öyle bir delirmek."

Gülümseyerek ona baktığımda bundan cesaretlenerek bu kez dudaklarını avuç içime bastırmıştı. Kalbim hızla çarparken Barış gözlerini açmamıştı ve dudakları hala avuç içime bastırılmış bir haldeydi.

Büyülenmiş gibi hissediyordum resmen. Yaşadığım tüm o üzgün, kırgınlıkla dolu anlar sanki hiç yaşanmamış gibi havızamdan uçup gitmişti. Sadece bir gerçk vardı o an benim için: Barışın bana hissettirdikleri.

Hissettiğimin aşk olmadığına emindim, çünki Uğura karşı hissettiklerim böyle değildi. Bu tamamen farklı bir duyguydu ve ben buna bir türlü anlam veremiyordum.

Aklımda geçen bu sorulardan sıkıldığım için sesli düşünerek cevaplamakta Barışında bana yardımcı olmasını istemiştim.

"Bu aşk değil bence."

Hala yüzündeki gülümsemenin kaybolmadığını görmemle içimdeki dürtüler benide gülümsetmişti.

"Senin ne hissettiğini ben bilemem. Sana her zaman yardım ederim ama bu konuda pek yardımcı olamayacağım."

Kafamı "anladım" der gibi salladığımda yeniden aklımdan geçenleri dile getirdim.

"Uğura karşı hissettiklerimden farklı, yani aşk değil o zaman."

Derin bir nefes aldı ve bir kaç saniyenin ardından bıraktı.

"Zaten Uğura hissetiğin aşk değildi."

Kaşlarımı çatarak ne demek istediğini anlamaya çalıştım. Bunu anlamışa benziyorduki, konuşmaya devam etti.

"İlk kez birine karşı hoşlantı duygusu hissettin ve bu yakın arkadaşın olduğu için, yani sürekli birlikte olduğunuz için vazgeçmek istemedin."

"Saçmalık."

Gözlerimi devirdiğim zaman Barışda oflamıştı.

"Neden Uğuru konuşuyoruz? Neden yine onun konusu açıldı?"

Yalvarış ve bıkkınlık barındıran sesiyle hafif bir şekilde gülerek ellerimle etrafı gösterdim.

"Konusunu açmasam bile baksana her yer onunla kaplı."

Söylediğimle gözlerini duvarımda asılan Uğurun fotoğraflarında gezdirdi sessizce.

"Doğru."

Keyifsizce mırıldandığında ayağa kalkarak masamdaki Uğurla beraber fotoğrafımız olan çerçeveyi elime aldım ve hiç beklemeden yere fırlatarak paramparça oluşunu izledim. Bunu beklemediği için yerinden sıçradığında gülerek ona baktım.

"Onu hayatımdan çıkarmam için bir yerden başlamam gerekiyordu."