* Sonte,ne oren 9.
Kaq.Asgje me teper.Madje as inicialin e tij qe se harronte ndonjehere.
Por jo,ndryshe nga heret e tjera sot nuk do levizte nga vendi.S'do bente as me te voglin mundim per t'u zbukuruar per dike qe as e meritonte dicka te tille.Fiku celularin me idene per te mos e ndezur deri naten vone dhe u shtri.
Ishte ora 9 e pese kur degjoi nje trokitje ne dere.S'donte shume mend se kush do ishte.Ashtu e pergjumur u ngrit.Fytyra e tij u shfaq perballe saj.Ne duar mbante disa qese.
"Cfare do?"
"Te kaloj kohe me ty.Pse s'je gati?"
"Sepse s'dua te dalim."
"Atehere do te rrime ketu."
Jo se donte te ikkte.
"Kam marre ca ushqime gati,m'a mori mendja qe s'do doje te dilje."
"Ti dhe keto planifikimet e tua".
"Per te cilat ti vdes..."
"Une s'vdes per asgje e askend."
"He pra,s'te shkon te besh te veshtiren ne cdo moment.Te pakten jo me mua e jo pas kaq kohesh."
"Une nuk bej te veshtiren Jay.Jeta me ka mesuar te sillem e tille.Jam e ftohte dhe e pandjeshme ndaj situatave qe me rrethojne.Keshtu qe pranoje kete,ose mos u merr me me mua."
Ky fjalim mbylli gojen e tij.S'kishte me c'thoshte.E tani qe fjalet kishin humbur,i kishin ngelur ende veprimet.U afrua shpejt dhe e puthi.Me e cuditshmja ishte se ajo puthje ndjehej e larget .Dicka boshe.Dicka pa ndjenje,si ato puthjet tashme monotone te atyre cifteve, dashuria e te cileve eshte konsumuar me kohe.Akoma dhe me e cuditshme ishte se asnjeri nga ata s'po ndalonte.Ndoshta ishte nje justifikim.Me siguri ishte nje justifikim per te gjetur sadopak drite ne ate erresire qe i kishte pushtuar.Pasi u largua,u ndje vetvetja.
Filluan te hanin ushqimet e shijshme e pas tyre dhe embelsirat me shume kalori,qe ajo dashuronte kaq shume.Kjo gje ishte bere si rutine.
"Kujdes se do shendoshesh e pastaj s'do te te dua me." Ai perhere e ngacmonte me te tilla gjera.
"Ehh c'na the.Se mos je i vetmi." E ajo perhere vazhdonte ta godiste me fjale,njehere me shume e njehere me pak.
Pas disa oresh,ai u ngrit.Mendoi se do te largohej.Jo se donte ne fakt,por sigurisht,si perhere s'kishte ndermend ta pyeste nese do donte te qendronte.E mesa duket as nuk kishte pse,sepse dicka te tille ai e kishte planifikuar vete.
"Melisa..."
"Jay".
"Dua qe sonte,sonte,ti te behesh e imja."
Kjo ishte pra ajo fjalia e famshme qe te tjeret lexojne neper libra e u duket kaq magjike,ose perjetojne vete e u duket akoma edhe me magjike.Kjo ishte edhe fjalia qe do permbyste gjithcka.Nje shpirt te paster e te ruajtur si ato diamantet me te cmuara,nje zemer te sheruar,gati per t'u thyer serisht,nje femer te forte,qe mesa duket s'qe aq e forte sa i mbushte mendjen cdo dite vetes.
"Une..."
Jo,s'vazhdoi me.Jo se s'mund te fliste,po se pa u menduar gjate ai u afrua dhe e puthi.Tashme tere pasion.
Pasion i rreme.Pasion,pasion,pasion,keshtu i thoshte vetes ne cdo sekonde,cdo minute qe kalonte.Sepse i tille duhet te ishte apo jo? Ndryshe,c'shpjegim tjeter mund te kishte.Tik-taket e ores beheshin njesh me ato te zemres se saj qe tashme kishte filluar te lodhej nga tere ato veprime.
Ai kishte pritur gjate,planet si kishin dale sipas parashikimit me nje femer si puna e saj.E dinte qe do e kishte te veshtire,por jo aq sa te priste 3 muaj,se fundja 3 muaj qene si 3 vjet per te.
Ate nate bene dashuri.Jo,ajo se dinte se c'ndodhi.Jo,se dinte sesi u be realitet ajo endrra qe thelle-thelle qe brenda vetes se saj qe ne fillim.
