Forget the past ft. Shawn Mendes

H8

2 maanden later
POV Sky
Hier zit ik dan, op het vliegveld wachtend op mijn vlucht naar Canada. Mijn bagage heb ik al afgeleverd ik kijk om me heen. Er is zoveel gebeurd in de afgelopen 2 maanden. Ik kijk voor me uit. Dan denk ik terug aan het moment, de bron van dit allemaal.

~Ik hoor mijn telefoon afgaan en ik neem op. "Sky er is iets ergs gebeurt", hoor ik door de telefoon ik hoor zachtjes gesnik. "Wie is daar?", vraag ik voorzichtig. "Sky ik ben het Tara", ik schrik wat heeft mijn zus nou te vertellen om 5.00 s'morgens. "Er is iets ergs gebeurt.", zegt Tara voorzichtig. "Wat dan?" "Het gaat om pap en mam ze hebben een ongeluk gehad." "Zijn ze dood?" "Nee, maar wel in hele slechte toestand"

Ik schrik uit mijn gedachte door een omroep. Het gaat om mijn vlucht we kunnen boarden. Ik ga naar mijn neef, tante en oom die in Toronto wonen. Ik verhuis daarheen. En kom bij ze wonen. In Nederland voelt het niet meer fijn niet meer vertrouwd. Als ik in het vliegtuig zit doe ik mijn oortjes in. Ik voel tranen in me op komen. Ik zet muziek aan van Shawn Mendes, dat kalmeert me altijd. Ik ben blij dat ik bij een raampje zit. Dan heb ik uitzicht. Ik pak mijn kladblok en begin gewoon wat ideetjes op te schrijven. Na zo'n 4 uur niksen en muziek luisteren val ik inslaap.

Ik word wakker doordat iemand me aantikt. Het is de persoon naast mij. "Je moet je gordel om doen we gaan zo landen", zegt de man vriendelijk. Ik doe mijn gordel om en pak mijn spullen bij elkaar. Toronto here we go. Ik weet dat Shawn hier ook woont, maar Toronto is zo groot dus de kans is klein dat ik hem tegen kom. Ik loop het vliegtuig uit en ga even rustig ergens zitten wachten tot dat ik mijn bagage kan halen.

Ik ren de auto uit het ziekenhuis in gevolgd door mijn zus. Het is een week later en de dokter zei dat het helemaal niet goed ging dus gingen we zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. Het doet me pijn om mijn ouder zo te zien liggen. Mijn moeder kijkt me aan. "Zorg goed voor je zelf", krijgt ze met moeite uit haar longen. "Mam praat niet zo, je bent er nog", zeg ik terug. "Mijn tijd is geweest, leef door en vind je pad je komt er wel ook zonder ons.", ik kijk naar mijn moeder. "Vaarwel", zegt ze met haar laatste adem. Dan hoor ik het apparaat een lange toon geven. Ik voel tranen op komen en knuffel mijn zus.

Ik voel een traan als ik terug denk aan het afscheid van mijn moeder. Ik sta op en loop naar de plek waar ik mijn koffers kan pakken. Als ik die heb loop ik door naar een plek waar ik wat te vreten kan halen
(van af nu is als iets schuin staat is het Nederlands zo niet praten ze Engels)
"Ik beloofde toch dat we elkaar nog een keer zouden zien", hoor ik achter me van een bekende stem