Forget the past ft. Shawn Mendes

2. h1

Ik kijk naar de bloemen voor me. Ik voel de wind langs mijn huid strijken. Ik hoor vogels fluiten.

Af en toe moet je letten op de kleine dingen, want soms maken de kleine dingen het leven mooi.

Ik loop door een park naar mijn favoriete plek. Ik moet denken, ik voelde me op gesloten. Ik begin te rennen, weg rennen van die opgesloten plek.

Ik hoor geschreeuw in mijn hoofd 'Je bent niks waard!' 'Als het aan mij lag was je al lang niet meer hier' 'ga dan ondankbaar kind' 'ren maar weg! Ik pak je nog wel!'

Ik kom bij mijn plek aan. Ik klim in de boom en kijk naar het uitzicht. Af en toe vraag ik me af of meer mensen hier al hebben gezeten. Gewoon om je hoofd leeg te maken. Ik leun tegen de stam en sluit mijn ogen. Ik luister naar de geluiden om mij heen.

'Werken ondankbaar kind' gelijk voel ik een slag op mijn arm.

Mijn hand glijd naar de plek waar hij me heeft geraakt. De man die vind dat ik dankbaar moet zijn, dankbaar dat ze mij in huis hebben genomen toen ik er alleen voor stond.

Volgens Marcel was ik achtergelaten op een vliegveld. 'Je eigen ouders wouden je niet eens' had hij gezegt. Af en toe vraag ik me af wat er echt gebeurd is. Of was dit de waarheid? Hoe zijn mijn ouders en waarom maakten ze de keuse om mij achter te laten? Of de keuze om mij niet te zoeken? Was het een ongeluk? Hebben ze gezocht? Ik weet het niet.

Ik besluit na een tijdje om maar weer terug te gaan, hoe langer ik weg blijf hoe pijnlijker de klappen.

Vroeger ging alles Okey, totdat Marcel een alcohol probleem kreeg. Nu doe ik alles fout in zijn ogen. Maar je raakt er aan gewend. Al vijf jaar gaat het er zo aan toe, het is begonnen toen ik negen was.

Ik loop het huis in en de alcohol lucht vult gelijk mijn neus gaten. Ik zie scherven op de grond liggen. Ik loop langzaam door. Ik probeer zachtjes de trap op te lopen, alleen bij de tweede treden gaat het fout. De trap begint te kraken. Shit.

'Maya!?' Ik hoor hem schreeuwen vanaf de woonkamer. Ik blijf versteent staan op de trap, hopend dat hij het negeert. Ik hoor de bank kraken en voetstappen deze kant op komen. Al snel zie ik zijn gezicht naar mij staren. Ren. Doe iets.

'Als ik je naam roep reageer dan' zegt hij geiriteerd. Te laat. Hij trekt me aan mijn pols naar beneden. Ik voel een klap op mijn wang 'jij moet leren luisteren!' Vervolgens voel ik nog een klap. 'GA JE LUISTEREN!?' Schreeuwt hij agressief. Ik knik voorzichtig. 'Antwoord met woorden!' Zegt hij. 'Ik ga luisteren' zeg ik voorzichtig. Ik voel nog een klap en dan hoor ik hem weg gaan. Ik heb helemaal niet door gehad dat ik inmiddels op de grond lag. Ik sta op en loop de trap op naar mijn kamer.

Ik Laat me vallen op mijn bed. Ik kijk naar de muur, waar je posters ziet van verschillende mensen. Ik kijk naar de poster waar Shawn Mendes op staat met zijn dochter Emily Mendes. Shawn kijkt trots. Een traan rolt over mijn wang, ik wou dat ik ouders had die trots op mij konden zijn. Ik pak mijn oortjes en speel never be alone af. Het is een van de nummers van zijn eerste album Handwritten.

Altijd als ik luister naar never be alone stel ik me voor dat het mijn ouders zijn die deze lyrics naar me uitspreken.

Take a piece of my heart
Make it all your own
So when we are apart
You'll never be alone

Zou mijn moeder misschien net zoveel van Shawn zijn muziek hebben gehouden als ik doe nu? Ik bedoel shawn is al 38 en hij is al sinds zijn tiener jaren bekend. Hij is opgegroeit met zijn fans. En nu zijn zijn fans net als hem misschien wel een ouder en nemen ze hun kinderen mee naar zijn shows. Hij treed nog steeds op. Ik heb respect voor hem en kijk tegen hem op, hij zal altijd blijven doen waar hij van houd wat het ook is.