Sadgirl

Ms Jean Goldfinch

Clyde

Dwa dni szykowałem się na oficjalne przeprosiny Mildred. Czuję się chujowo na samą myśl, że to właśnie mnie spotyka kara za to, że nie kryję się z uczuciami. Po kiego było mi mówić Melorah, że ją kocham?

Pół dnia siedziałem przy alkoholu, aż w końcu przyszedł Martin i pomógł mi się ogarnąć. Rozmawiałem z nim szczerze jak kiedyś... pomogło. Kurewsko pomogło. Poradził mi, żebym pokazał Melorah, że jest dla nas szansa, że nasze uczucia ─ skoro nie są tylko wspomnieniem ─ mogą wiele zmienić. Szczerze powiedziawszy sam nie mogę do tej pory uwierzyć, że Melorah wciąż mnie kocha, ale kto normalny sypia z kimś innym w takiej sytuacji? Nie mogę udawać, że nic się nie stało, bo gdybym to ja był takim egoistą, sypiałbym nadal z Clare, a przecie dla Melorah rzuciłem ją. Jestem idiotą, że tak łatwo uległem.

Pod drzwiami dziewczyny stoję lekko spocony, a po minucie otwiera mi druga żona Grega. Pozwala mi wejść do środka, a do nozdrzy dociera pyszny zapach piernika, który upiekła wraz z Mildred. Dziewczyna stoi zaskoczona moją wizytą z kwiatami. Uśmiecham się w jej stronę. Odbiera ode mnie bukiet, po czym pozwala się rozgościć.

Jest ubabrana mąką na starej, różowej bluzce z nadrukiem Hello Kitty, co poniekąd mnie bawi, bo pamiętam tę bluzkę sprzed trzech lat. Na sobie ma jeszcze legginsy i kolorowe skarpetki. Spięła włosy w wysoki kok i zaprasza mnie do siebie.

Jej pokój jest urządzony mniej więcej jak mój u rodziców w mieszkaniu. Jeszcze brakuje posortowanych płyt i osiągnięć sportowych. W jej wypadku są to konkursy związane z fizyką, matematyką, a nawet historią. Mildred bierze udział w różnych akcjach, jest przewodniczącą szkoły i jest bardzo lubiana wśród rówieśników. Melorah zawsze była jej totalnym przeciwieństwem, ale zbliżyłem się również do niej, bo mimo swojego parcia na szkło, jest mądra i miła. Szczera, niekiedy dobitnie. Siadam na pufie u niej w pokoju, przełykam ślinę. Mildred podaje mi szklankę jabłkowego soku, po czym siada przy biurku i stawia wazon z kwiatami.

─ Co cię tu przywiało, Clyde? ─ dziwi się.

─ Chciałem cię przeprosiłem. Wiesz, że nie chciałem, żeby tak wyszło... ─ mówię.

─ Martin cię namówił byś przyszedł, czy Christopher? ─ zakłada ręce na piersi. Patrzy na mnie spod byka, jakby nie wierzyła, że sam z siebie byłbym zdolny to zrobić.

─ Melorah ─ szepczę ochrypniętym głosem.

Jej imię i samo wspomnienie jest jak nóż w serce. Po prostu boli. Masuję klatkę piersiową, gniotąc czarną koszulkę. Mildred spuszcza wzrok. Jest przejęta. I smutna. Wiem doskonale, że Mildred była zła na Melorah przez lata, gdy się odcięła zaraz po rozwodzie Grega i Adeli, ale oczywiste stało się to, że Melorah podjęła dojrzałą decyzję, którą sam nie potrafię do końca zrozumieć. Miała wybór zostać... lecz zniknęła i zostawiła nas obydwoje.

─ Rozmawiałeś z nią przed wyjazdem? ─ pyta cicho.

─ Była u mnie ─ odpowiadam. ─ Ona... powiedziała, że mnie kocha, Mildred. Melorah wciąż mnie kocha.

Jednak dziewczyny to nie cieszy, patrzy na mnie swoimi dużymi oczami i spływa po jej policzku samotna łza.

─ Clyde, ona... powiedziała, że nie wróci. Chce być szczęśliwa z Alanem.

─ Wiem ─ potakuję. ─ Może czas dorosnąć i zapomnieć?

─ Chcesz tego?

─ Jasne, że nie. Kocham twoją siostrę do szaleństwa, ale co mi innego pozostaje, powiedz mi? ─ Mój głos łamie się mimowolnie, jakbym nie miał panowania. Zaciskam zęby. ─ Na razie skupię się na firmie, może jakoś sobie poradzę.