A Spider-Man fanfictie// Dutch

6. 'Ik zal voorzichtig zijn,'

Laura: ik ben wel jaloers op je hoor, hoe ben je met hem in contact gekomen?
Ik: ik zal later antwoorden, oké?
Laura: Ja, sure
Zie? Zelfs dat ik haar afkapte pakte ze goed op.
'Alles oké?' Vroeg Peter toen hij mijn frons zag. 'Ja hoor, ik maak me gewoon zorgen over mijn moeder,' verzon ik snel, wat niet helemaal onwaar was.
'Mag ik iets vragen? En als je er geen antwoord op wilt geven, snap ik dat,' ik knikte.
'Waarom noem je je pleegmoeder, moeder?'
=
Ik wilde hem graag antwoorden maar wist het eigenlijk ook niet.
'Ik denk dat-' ik wist het echt niet. 'Ik denk omdat ik alles van de afgelopen twee jaar probeer te vergeten,' bracht ik uiteindelijk uit. Peter knikte en wilde iets zeggen maar May was ons voor.
'Jongens?' Riep ze. 'Het nieuwsbericht is vervroegd!' Onmiddellijk stonden Peter en ik op en renden de trap af. We waren zo te zien net op tijd voor het bericht van mijn moeder. Een hele last viel van mijn schouders toen ik haar zag.
'Goedenavond Amerika,' ze stond in een stormachtige omgeving en achter haar gebeurde er iets. Er waren politieagenten en een ambulance.
Zonder me te realiseren wat ik deed, pakte ik Peters hand angstig vast.
'Het enige dat ik u kan vertellen is dat er verspreid over het hele land aanvallen plaatsvinden. Ze variëren van soort. Er zijn brandende auto's maar ook straatgevechten te zien. Toch lijkt alles in New York begonnen te zijn toen er één of ander figuur een groep burgers aanviel.' Peter en ik keken elkaar even bezorgd aan.
'Er vielen drie doden met in andere delen van het land meerdere gewonden, meer informatie hebben we niet.'
Op de achtergrond werd wat geschreeuwd en mijn moeder probeerde boven het lawaai uit te komen. Toch bleef ze rustig.
'We adviseren de mensen in New York om binnen te blijven, zeker als het donker is. Geen paniek, er zijn hulpdiensten onderweg. Over tien minuten kom ik bij u terug. Ik ben verslaggever Julia Smith, dank u,'

Niemand van ons wist wat hij moest zeggen want het bleef stil. Regen en windvlagen vulden mijn gehoor.
'Tien minuten,' zuchtte May. 'Dat moet te doen zijn, toch?' Zei ze luchtig. Ik knikte en Peter kuchte. 'Halen jullie de dekentjes, dan zorg ik voor wat lekkers,' zei ze toen. May verdween naar de keuken en ik stond ook op. Peter volgde mijn voorbeeld maar hield me tegen. 'Zie, ze is in orde,' zei hij zacht. Ik knikte en Peter trok me tegen zich aan. Ik kon zijn hart horen kloppen toen hij zijn armen om me heen sloeg. Een glimlach kon ik niet onderdrukken.
We lieten elkaar los en hij keek me nog heel even onderzoekend aan. Daarna zei hij: 'laten we de spullen maar gaan pakken,' Ik knikte en wenste vurig dat mijn wangen niet rood zouden zijn.

Ik sloot de gordijnen en deed daarbij de ramen een beetje dicht, net ver genoeg voor wat frisse lucht maar dicht genoeg zodat er niemand meer doorheen zou passen, wetende dat de ramen grensden aan een balkon en je in principe zo naar binnen kon klimmen. Op de bank lagen inmiddels dekentjes en May kwam ook weer terug met popcorn en wat drinken.
'Ik ga na het nieuws denk ik meteen naar mijn bed, Peter ik moet morgen vroeg beginnen, is dat een probleem?' Peter schudde zijn hoofd. 'Tot hoe laat moet je morgen werken?' Vroeg hij. 'Morgen is het zaterdag dus niet zo lang, tot twee uur denk ik,'
Ik gaf Peter een zacht duwtje tegen zijn schouder toen het nieuws begon. Plagerig keek ik hem aan en hij gaf een duwtje terug. 'Tsss,' grapte ik toen ik zag dat hij begon te grijnzen.
May keek ons glimlachend aan. 'Oh, en Jane, blijf jij hier vannacht slapen of was jij van plan nog naar huis te gaan?'
'Eh, daar had ik eigenlijk nog niet over nagedacht,' gaf ik toe. 'Maar ik denk dat ik na het nieuws naar huis ga. Dan kan ik mijn moeder opwachten,' ik werd met deze zin herinnerd aan het gesprek dat Peter en ik hadden gehad in zijn kamer en bedacht me dat ik nog eens goed na zou denken over zijn vraag.
'Het schemert dan wel al, moet ik je even thuis afzetten?' Vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd.
'Ik loop wel, het is niet zo ver en een wandeling kan ik wel gebruiken.' Ik trok mijn benen op. 'Ik zal voorzichtig zijn en mijn telefoon bij de hand houden,' stelde ik haar gerust toen ik May's ongeruste ogen zag.
'Moet ik anders even met je meelopen?' Vroeg Peter. 'Nee, ben je gek, dan moet je alleen terug lopen!' Ik zag dat zijn wangen rood werden. 'Dadelijk gebeurd er wat met je,' ik probeerde mijn uitval een beetje goed te praten. 'Dat kan ik niet laten gebeuren door mij,' Peter keek op en zocht mijn ogen. 'Maar ik wil ook niet dat er iets met jou gebeurd,' zei hij terug.
'Ik zal voorzichtig zijn,' beloofde ik.