A Spider-Man fanfictie// Dutch

20. Te veel vragen

A/N hey allemaal! Vandaag een lekker lang deel van 1000 woorden:) Ik hoop dat jullie het nog altijd leuk vinden om te lezen! Ik heb onlangs een nieuwe verhaallijn bedacht maar ik weet nog niet zeker of ik die ga gebruiken. Zowel, gaat we nog veel gebeuren in dit boek👀
Veel leesplezier!

Die ochtend werd ik wakker door het zonlicht. Het raam stond wagenwijd open en ik lag in de stoel waar meneer Stark vannacht in had gelegen.
Ik gaapte en wreef in mijn ogen. Peter lag nog in het bed, in slaap. Zijn ogen waren dicht, zijn ademhaling langzaam en regelmatig.
Ik zuchtte diep, liep naar het raam en keek naar buiten. De zon ging blijkbaar alweer bijna onder. Het was koud.

'Nog wat kunnen slapen?'
Ik draaide me vlug om en zag Steve in de deuropening staan. Ik keek met een schuin oog naar Peter.
'Weet jij wat er met hem gebeurd is?' vroeg ik. Steve zuchtte en liep de kamer in. Hij schudde zijn hoofd.
'Hij is aangevallen, dat is duidelijk. Door wie weten we niet,' zei hij terwijl hij in zijn ogen wreef. 'Hopelijk wordt hij snel wakker, dan kunnen we het hem vragen.'
Ik knikte en bekeek Peters gehavende gezicht.
'Denk je dat het Loki was?' Ik liet mijn ogen op Peter gericht. Steve hield stil en ik dacht dat hij geen antwoord zou geven, toen ik merkte dat Tony binnen was komen lopen.

'Loki of niet, we komen er wel achter.' Hij zag er moe uit en droeg met trillende hand een kop koffie. Ik bekeek zijn ogen, maar hij keek naar Peter.
'Walk with me, kid.' Ik fronste even mijn wenkbrauwen, maar volgde toen vlug Mr. Stark. Steve keek me in het voorbijgaand even bemoedigend aan.

Zwijgend liepen we door de hal en ik voelde me klein naast de grote Tony Stark. Ik had het hem willen vertellen, maar iets hield me tegen.
'Het spijt me, van je ouders,' zei hij toen. Ik beet mijn kiezen op elkaar.
Hij had dus alles gehoord. Was het nu gepast om hetzelfde over zijn ouders te zeggen? Ik kreeg de woorden niet uit mijn keel.

'Ik snap dat je je nu zorgen maakt over je tante, maar agent Coulson, ik weet niet zeker of je hem al hebt ontmoet, houd haar in de gaten.'
'Danku, meneer. Ik denk dat u daarmee bedoeld dat het niet de bedoeling is dat ik haar opzoek?'
Tony keek me met een schuin oog aan. Zijn blik zei genoeg.
Het bleef even stil en toen zag ik dat Tony me terug mee had genomen naar mijn tijdelijke slaapkamer.
Tony bleef voor de deur staan en bekeek mijn gezicht.

'Waarschijnlijk duurt het nog wel even tot je terug kan naar de stad. Eerst moeten we weten wat er allemaal aan de hand is. Niet alleen met Peter, maar ook met jou.' Ik dacht terug aan het voorval in het klaslokaal, wat nu al zo lang geleden leek. De herinnering alleen al zorgde ervoor dat ik het koud kreeg. Koud in mijn binnenste. Ik haalde mijn hand door mijn haar en merkte hoe meneer Stark me met een onderzoekend oog bekeek. Er moest iets gebeurd zijn in mijn gezicht, want de kilte verdween en Tony zuchtte onbewust zachtjes.

'Ik heb wat aan je kamer laten doen, en ik hoop dat je je wat meer thuis gaat voelen. We wachten nu af tot Peter wakker is, en dan kunnen we misschien verder met de zaak. Tot die tijd vraag ik je gedeisd te houden.' Ik keek op naar de man en knikte.

'Dank u,' zei ik zachtjes. Hij glimlachte enkel en knikte toen met zijn kin naar de badkamer. 'Fris je op. We hebben pizza besteld,' Ik bedacht me nu pas dat ik nog niks had gegeten en knikte nogmaals. Ik zag al op tegen het feit dat ik na het douchen weer mijn zelfde vieze kleding aan zal moeten trekken, maar toen ik mijn kamer binnenstapte lag mijn kledingkast vol nieuwe kleren. Er lag een gezellig vloerkleed op de grond en waar vannacht nog zware gordijnen hingen, wapperden ze nu in de lichte wind. Álles was veranderd.

De verlichting was warmer, mijn bed opgemaakt met nog altijd dezelfde witte lakens maar vergezeld door een donkerblauw wollen dekentje. Kussens met leuke prints bij mijn voeteneinde en een boekenplank vol boeken hing nu boven mijn bureau, waar een laptop en tekenspullen op waren gezet. Mijn tekenmap en een aantal foto's van mij en mijn gezin lagen op mijn bed te wachten. Zonder twee keer na te denken, snelde ik terug de gang op en sloeg ik kort mijn armen om Tony. Hij verstijfde.

'Dank u,' zei ik zachtjes waarna ik me weer vlug omdraaide en terug naar mijn kamertje liep.

Toen ik onder de douche stond, probeerde ik me te bedenken wat er met Peter gebeurd kon zijn. Was hij aangevallen? Ik zette de kraan wat warmer. Maar door wie? Door Loki misschien? Ik bedacht me dat Loki op zoek was geweest naar mij, dus als hij Peter verwond had kwam dat indirect door mij. Ik schudde mijn hoofd om het beeld kwijt te raken. Misschien was hij aangevallen door iemand anders... Maar door wie dan?

Hoe kwam hij überhaupt in die situatie terecht? Een normale tienerjongen zou toch niet zomaar aangevallen worden als hij door de stad liep? Maar goed, Peter was dan ook geen normale jongen; hij was bevriend met de Avengers ...Hoe was hij eigenlijk in contact gekomen met de Avengers? Een stage?

Datzelfde koude en kille gevoel kroop weer omhoog, maar ik duwde het weg. Niet nu. Niet nu. Snel stapte ik onder de douche vandaan om in de spiegel te kijken. Met een duizeling greep ik naar de wasbak.

Mijn ogen,

Ze waren rood.

Een plotselinge angst overspoelde me. Ik luisterde naar het lopen van de kraan en naar de voetstappen die ik op de verdieping kon horen. Alles om mijn gedachten af te leiden. Ik keek nog eens, wilde uithalen naar mijn spiegelbeeld, maar bedacht me dat meneer Stark daar niet zo blij mee zou kunnen zijn.

Het water.

Het was gestopt met stromen.

Ik draaide me om. Het water was bevroren.

Moest ik nu de anderen halen? Moest ik dit vertellen aan meneer Stark of Rogers? Dr. Banner misschien?

Te veel vragen. Te veel.

Met mijn rug tegen de muur, ging ik op de grond zitten. Mijn handen zetten zich in mijn haar.