A Spider-Man fanfictie// Dutch

9. 'Geen bereik.'

Ik keek om me heen en bedacht me dat het inderdaad erg rustig was. Er stonden enkel drie leerlingen terwijl het hier normaal gesproken vol stond met geïrriteerde en uitgeputte tieners.
'Misschien zijn we erg vroeg,' probeerde ik. Maar Peter schudde zijn hoofd en liet zijn telefoon zien waar de tijd op stond. 'De bus hoort over 3 minuten aan te komen,'
'Misschien is het in de bus wel drukker,' bedacht ik me toen. Peter knikte zwijgend, al leek hij te twijfelen.
Meteen begon hij te typen en zo'n 5 minuten lang was hij niet te bereiken.
Kijkend op het bord waarop staat aangegeven hoe laat de bussen aankomen, zag ik dat de bus hier alweer vertrokken had moeten zijn.

'Ik ben bang dat we moeten lopen. We zullen sowieso niet meer op tijd komen,' zei ik. Op straat liepen nog steeds erg weinig mensen terwijl dit normaal gesproken het drukste tijdstip van de dag was.
Toen zag ik dezelfde auto als die ik eerder had gezien: splinternieuw, motor draaiend, leeg. Met een schok zette ik een stap achteruit.
'Jane?'
De auto was weg.
'Niks. Ik schrok,' antwoordde ik zijn stille vraag. Peter pakte weer mijn hand vast en ik werd weer de werkelijkheid ingetrokken. Ik keek hem even aan en glimlachte voorzichtig.
'Wat is er gebeurd?' Vroeg hij met een frons in zijn wenkbrauwen.
'Ik vertel het je na school, oké?'
'Oké.'

De weg naar school werd in stilte afgelegd. Ik keek naar de lege weg, hij keek naar gebouwen in de hoop werkende mensen te vinden.
Ik pakte mijn telefoon en belde Julia, hij stuurde een berichtje naar Michelle en Ned.
'Reactie?' Vroeg ik aan hem toen hij zijn telefoon uit klikte.
'Nope. Jij?'
Ik schudde mijn hoofd.

Het voorval van gisteravond sudderde in mijn achterhoofd; bijna geen mensen op straat, die lege auto, zachte regen, donker. Ik werd er bijna weer bang van. Ik keek om me heen zodat ik niet zou verdrinken in mijn herinneringen en liet mijn blik over de lantaarnpalen glijden. Ze stonden nog aan.
'Peter, er klopt iets niet,' zei ik, mijn stem een stuk onzekerder dan ik had willen laten blijken.
Ik kreeg geen antwoord maar hij volgde mijn blik en zijn wenkbrauwen bevestigden mijn opmerking. Ook in zijn fronsende gezichtsuitdrukking was onzekerheid te vinden en hij pakte zijn telefoon weer.
'Geen bereik.'

Een brommend geluid verzamelde zich op de achtergrond, zo'n geluid die ik ook had gehoord met de lege auto.
Peter moest het ook gehoord hebben want hij hief zijn hoofd.
Het moest haast wel van een auto komen; het gaf gas en begon te rijden; niet zichtbaar voor ons.
'Er zijn nog andere mensen,' merkte Peter opgelucht op omdat hij de auto hoorde.

'Hmhm..'

[A/N
Hellowww allemaal! Nieuw deel voor jullie! Wat vinden jullie van de lengte van de delen? Mogen ze langer, korter of vinden jullie ze zo wel goed?
Ik viel pas om 3:00 in slaap dus ik kan niet goed genoeg functioneren voor de alledaagse dingen. Vandaag word dus een opruim- en schrijfdagje!
Heeft iemand toevallig de Ravenjongens gelezen? De fandom is erg klein en ik heb iemand nodig om mee te fangirlen\(^_^)/