A Spider-Man fanfictie// Dutch

16. Peter hield mijn hand vast

'Hey, kids! Wakker worden!'
Ik knipperde met mijn ogen en was bang voor het felle zonlicht dat eraan zat te komen, toen ik merkte dat het al schemerde.
Ik lag schuin, in een auto.
Mr. Stark en Mr. Rogers stapten uit en ik wreef in mijn zware ogen.
'Jane?' Hoorde ik toen zachtjes.
Dit was het moment waarop ik erachter kwam dat ik met mijn hoofd op Peters schoot lag.
Ik ging langzaam overeind zitten en keek Peter aan. Hij had ook liggen slapen; hij haalde zijn hand door zijn haren en gaapte.
Ik grinnikte en hij keek me met een onzekere glimlach aan.
'Kom,' zei hij toen zachtjes. Hij duwde een portier open, stapte uit en wachtte op mij. Buiten pakte hij voorzichtig mijn hand.

Ik geloofde mijn ogen niet. Drie enorme, witte, indrukwekkende gebouwen stonden voor me.
'Welkom,' zei een aparte stem. Ik merkte nu pas op dat er een man... of in ieder geval een soort van man voor mij stond.
Hij zweefde boven de grond en ik zette een kleine stap achteruit.
'Dit is Vision,' vertelde Mr. Stark, 'hij zal je naar je vertrek brengen.'
Ik keek de man fronsend aan.
'Mijn vertrek?' Vroeg ik met een schuine blik op Mr. Rogers.
'Ja,' zei Rogers, 'voor jouw veiligheid willen we je graag even hier houden.' Hij keek me met een berekenende blik aan.
Mr. Stark was al naar binnen gelopen.
'En- maar mijn tante. Ik kan haar niet achterlaten, waar ze dan ook mag zijn.'
Ik voelde hoe Peter zachtjes in mijn hand kneep en een stap dichterbij zette.
Zijn aanwezigheid was fijn.

'Ik denk dat de jongedame toe is aan een goed gesprek.' Hoorde ik vision zeggen.
'Zullen we straks met zijn allen afspreken? Rond een uur of acht?' Ik knikte en Mr. Rogers glimlachte me even toe.
'Ik snap dat het allemaal verwarrend is,' ik bedacht me dat hij ook verward moest zijn geweest toen hij uit het ijs werd gehaald. 'Voor nu geen zorgen. Haal je geen lasten op de schouders die niet nodig zijn, goed?'
Ik knikte en slaakte een diepe zucht van opluchting.
Mr. Rogers wierp een snelle blik op mijn hand in die van Peter, knikte naar Vision, glimlachte naar Peter en liep toen ook naar binnen.

Vision stopte voor een deur met zilveren cijfers; 2.3.
'Verdieping twee, vertrek drie.' Legde hij uit toen hij mij zag kijken.
De cijfers glommen toen Vision de deur openduwde en mij en Peter voor liet gaan.
Het eerste wat ik zag was een bed en nu pas realiseerde ik me hoe moe ik was.
De deken lag opgevouwen aan het voeteneinde en er lagen twee kussens bij. Alles spierwit.
In de linkerkant van de kamer stond een bureau, ook wit, met een bureaustoel met wieltjes.
Mijn voetstappen galmden door de ruimte toen ik naar het raam liep.
Er stond ook een witte kast, leeg. Er stond wel een nachtlampje op.

'Dank je,' zei ik uiteindelijk. De frons in Visions voorhoofd verdween.
'Acht uur,' zei hij voordat hij met een glimlach verdween.
Zodra de deur dicht ging, schoof ik het raam open.
De geur van vers gemaaid gras en de warmte van de laatste zonnestralen stroomden naar binnen.
Daarna plofte ik neer op het bed en haalde een keer diep adem. Mijn ogen werden onmiddellijk zwaar.

'Alles goed?' Vroeg Peter na een tijdje. Ik draaide me op mijn zij en glimlachte. Hij was tegen het bureau aan gaan staan en had zijn armen gekruist. Ik knikte maar wist niks te zeggen.
Hij ook niet.
'Ook alles goed met jou?'
Peter knikte maar wist niks te zeggen.
Ik ook niet.

Ik merkte hoe mijn ogen dichtvielen en ik vocht tegen de drang te slapen, maar het wilde niet helemaal lukken.
De geur van buiten rook heerlijk en een zachte windvlaag liep over mijn gezicht.
Ik voelde wat warms op mijn voorhoofd en iets streek over mijn haar.
'Ik zie je straks.'

Ik hoorde een deur open en dicht gaan en zachte voetstappen op de gang.
Mompelende stemmen vertelden een verhaal dat ik niet kon volgen en toen zakte ik weg in een droom.

Een korte, onrustige droom.