A Spider-Man fanfictie// Dutch

13. 'Waar zit jij?'

De schooldag duurde lang, langer dan normaal. Het was verassend stil tijdens de lessen, stiller dan normaal, waardoor er geen gesprekken af te luisteren waren.
Oortjes in doen waren ook geen optie omdat verschillende leraren die al van verschillende leerlingen hadden afgepakt.
De enige optie was opletten een aantekeningen nemen en proberen het enthousiasme te verbergen; het enthousiasme voor wanneer Mr. Stark en Mr. Rogers ons zouden komen bezoeken.

We zaten inmiddels bij het vijfde uur; hierna nog maar twee uurtjes te gaan.
Ik keek naar het bord; we waren met wiskunde bezig, of althans, de lerares was met wiskunde bezig want ik snapte er de ballen van. Mijn gedachten dwaalden steeds af naar het aankomende gesprek van vanmiddag, de nare stem in mijn achterhoofd en het gevoel dat er iets in mij zit wat eruit moest, Peter, het gemis van mijn tante, Peter, Peter, Mr. Stark, Mr Rogers, Peter en naar hoe Peter mijn hand vasthield.
'Je staart zo glazig voor je uit,' fluisterde een warme stem. Peter zat naast mij, aan mijn rechterkant, en bestudeerde mijn schrift zoals hij dat ook in Chicken Palace had gedaan. Ik knikte.

'Jane, aangezien je tijd hebt om te zitten kletsen, weet je vast ook wel het antwoord op deze vraag,' mijn hoofd werd zo rood als een tomaat toen ik de nikszeggende cijfertjes op het bord las. Ik las nog liever een boek van 800 bladzijden voor in het Roemeens, live tijdens een spelshow met een drammende spelleider die maar niet stopte met roepen dat ik het binnen twee uur uit moest hebben, dan dat ik naar voren kwam om die stomme wiskundesom in dit stomme wiskundelokaal voor die stomme wiskundelerares op te lossen met mijn stomme hersenen die potdomme al opgelucht zijn wanneer ze het antwoord op de belachelijke vraag 3+5 weten te vinden op een formulier voor een test voor dyscalculie.

De lerares knipte met haar vingers om me terug bij de les te roepen en ik zat zo in gedachten dat het me teleurstelde dat ik daadwerkelijk nog in dit lokaal zat. Soms was het namelijk het geval dat wanneer ik zo diep in gedachten zat, ik het niet doorhad dat ik alweer bij de volgende les zat.
Dat was nu niet het geval.

'Sorry mevrouw, ik leidde haar af en maakte haar aan het praten. Ik zal het oplossen.'
De lerares reageerde niet op Peter, dus in andere woorden: hij had toestemming.
Ik wreef over mijn voorhoofd terwijl de jongen naar voren liep en zonder enige moeite te tonen, loste hij de formule op.
Ik keek naar de halve formule die ik had overgenomen in mijn schrift, overwoog of het het waard was om volledig over te nemen van het bord en liet mijn potlood vallen. Het enige wat ik nu wilde, was weg uit dit lokaal, de plek waar ik me altijd dom voelde; alsof ik altijd een stap achterliep.

'Netjes, Peter. We hebben jou zeker nodig bij de quiz,' Peter antwoordde: 'ik zal erover nadenken,' en schoof zijn stoel naar achter om te gaan zitten.
Ik wist niet dat je iemands warmte zo kon missen en ik voelde me opgelucht toen hij weer op zijn stoel zat.

De les en het eindeloze gepraat over cijfertjes begon weer en ik merkte dat mijn gedachten weer afdwaalden.
'Hey,' mijn hand werd vastgepakt, onder de tafel, en ik geloof niet dat mijn hoofd ooit zo rood of warm is geweest.
'Waar zit jij?' Hij had het natuurlijk niet over mijn stoel, hier in het klaslokaal in het grootste schoolgebouw van de stad maar over mijn gedachten.
'Geen idee,'

De rest van de les hielp Peter me met de formules. Toen hij wat meer voorover bukte om wat in mijn schrift te lezen, raakte zijn hand de mijne. Beide wisten we dat hij het expres deed maar beide hadden we het er niet over.
Dat hij mij hielp, de aanwezigheid van zijn warmte, zijn stem en onbedoelde aanrakingen, verlichtte de zware last die op mijn schouders lag en tegen de tijd dat de deur open werd gedaan en Mr. Stark en Mr. Rogers naar binnen stapten, had ik het voor elkaar gekregen helemaal zelf enkele formules op te lossen. Peter keek me trots aan en had ergens in het proces mijn hand gepakt, veilig onder de tafel.

De lerares kuchte, overduidelijk wat harder zodat Peter en ik haar zouden horen en toen pas merkten we op dat het muisstil was.
Peter en ik lieten elkaars hand los en zijn blik ging meteen naar Mr. Stark.
Ik volgde zijn blik en in plaats van naar Peter te kijken, keek Mr. Stark naar mij, wenkbrauwen gefronst, armen over elkaar geslagen.
Niemand leek het echter door te hebben want het geklets en gefluister nam weer toe en de lerares moest de klas nog eens vragen stil te worden.

'Oké,' Steve nam plaats op een kruk vooraan het lokaal en keek even de klas rond, 'heeft iemand vragen?'