A Spider-Man fanfictie// Dutch

14. Een heel bijzondere jongen a.k.a LOKI BISH

A/N Maak je klaar voor een extra lang hoofdstuk jongens en meisjes! Ik heb, in verband met mijn aankomende studie, een eigese laptop! Het is nu veel makkelijker en het gaat nu veel sneller om te schrijven waar en wanneer ik wil! Eerst had ik namelijk alleen een vaste pc die in de keuken stond en alles behalve fijn werkte (en van mijn vader is), uiteraard mijn telefoon waar ik niet goed op kan werken als het op schrijven aankomt en een laptop van een baksteen die een kwartier duurde met opstarten ;D. Niet dat je mij hoort klagen hoor, maar ik ben gewoon heel blij met een eigen, snelle en fijne laptop zodat ik voor meer en betere content kan zorgen voor jullie; mijn lieve lezertjes:)

Enjoy! X Anna

Er was echter niemand met een vraag: iedereen wachtte nerveus af tot iemand anders actie zou ondernemen. Mr. Rogers zat een beetje opgelaten op zijn kruk en liet zijn ogen afwachtend door de klas glijden. Het was duidelijk dat hij nog nooit voor een klas had gestaan. Mr. Stark stond achter hem, over hem heen kijkend, zijn blik altijd nog strak op mij gericht. Nog steeds had hij zijn armen over elkaar geslagen en staarde hij met een frons naar mijn gezicht. Peter moest het ook opgemerkt hebben want hij schoof onrustig op zijn stoel. 

Zelfs de lerares had op dit moment niks te zeggen en ik stak dus maar een trillende vinger op. Meteen gaf Mr. Rogers mij de beurt en opgelucht luisterde hij aandachtig naar mijn vraag. 'Mag ik vragen waarom jullie hier zijn?' Ik voelde mijn wangen rood worden toen Mr. Rogers simpelweg antwoordde dat ze hier waren om iemand uit te kiezen voor een stage, wat eerder ook was omgeroepen. Verschillende leerlingen gniffelden omdat ze dachten dat ik niet had geluisterd maar ik dacht niet dat die stage de enige reden was voor hun komst.

Want waarom kwamen ze zo plotseling zonder aankondiging? Waarom kwamen ze met zijn tweeën en waarom zochten ze één specifiek persoon. 

'Dank u.' zei ik toen Mr. Rogers uitgepraat was en ik weer terug in mijn stoel zakte. Ik liet mijn ogen een keer snel naar Mr. Stark schieten en zag dat hij me nog altijd aankeek, nu met een lichte grijns op zijn lippen. Ik speelde zenuwachtig met het armbandje om mijn pols toen een meisje vroeg hoe Mr. Rogers in het ijs was gevonden. Ik draaide me naar Peter.

'Ik snap er helemaal niks van. Waar komt dit zo plotseling vandaan?' fluisterde ik zachtjes, luisterend naar het antwoord van Mr. Rogers. Peters gezicht werd rood en hij durfde me niet aan te kijken. Opgelaten antwoordde hij: 'Geen idee!' en hij haalde zijn schouders op. 

'Deed het pijn toen u uit het ijs gehaald werd?' Ik draaide me een kwartslag en zag dat Laura vriendelijk kijkend op het antwoord wachtte. 

'Nee, eigenlijk niet. Ik lag als het ware in een coma dus ik voelde er niks van. Toen ik wakker werd was het wel even desoriënterend.' Mr. Rogers grijnsde en verschillende meisjes giechelde. Ik rolde met mijn ogen, net als Mr. Stark vervolgens deed. Toen pas realiseerde ik me dat ik hier voor de man stond die een aanslag heeft overleefd, onder dwang wapens heeft moeten bouwen voor terroristen, zijn vriend heeft zien sterven en mishandeld werd. Met meer respect dan voorheen keek ik hem weer aan en voor een enkele seconde zweer ik dat ik de pijn van zijn verleden in zijn ogen kon zien staan. 

'Zit het kind dat je zoekt in dit lokaal?' Er zette een zacht geroezemoes op toen een onbekende jongen met pikzwart haar opstond. 'Okeee!' riep Mr. Stark plotseling, waarna Mr. Rogers alert opstond. 'Ik zweer toch echt dat ik de bel hoorde, nietwaar juffrouw?' Mr. Stark trok de deur open en leerlingen stonden weifelend op.

De onbekende jongen begon te lachen, steeds luider en iedereen verstarde. 'Ik ben bang dat dat plannetje even moet wachten, beste Stark.' Mr. Stark boog zich naar Mr. Rogers en fluisterde iets in zijn oor. Hij keek schichtig naar mij en Mr. Rogers volgde zijn blik waarna hij even zwakjes naar mij glimlachte toen hij me zag kijken. Daarna knipoogde Stark kort naar Peter en richtte hij zich tot de zwartharige jongen, die langzaam naar voren liep.

'Zitten!' riep hij dreigend waarna de leerlingen zich allemaal naar hun plek haastte. De jongen veranderde op een heel... aparte manier. Zijn benen werden langer, gespierder; zijn gezicht werd ouder en zijn romp werd breder: hij was veranderd in een volwassen man.

'Kneel, you peasants!'

 Genietend keek hij naar de angstige leerlingen en Peter sloeg zijn arm om mijn middel.