A Spider-Man fanfictie// Dutch

18. Truth or dare?

'Hallo, met Julia! Ik kan even de telefoon niet opnemen, maar laat gerust een bericht achter na de piep!'

Ik sloot mijn ogen. Haar stem klonk vertrouwd.

'Hey tante Julia,
Hoe gaat het met je? Hoe voel je je?
Kun je dat alsjeblieft laten weten?
Met mij gaat het wel goed, denk ik. Je moest eens weten wat voor een vreemde dagen ik achter de rug heb.
Ik snap niks meer van mijn leven, eerlijk gezegd.
Ik mis zelfs bijna de wiskundelessen.
Bijna.
Ik mis je, tante Julia, en ik hoop dat ik je snel weer zie. Zullen we dan een hele dag vrij nemen? En Footloose en Grease en Dirty Dancing kijken? En praten over mijn moeder, en mijn vader?
Kom alsjeblieft snel naar huis.
Ik snap er niks meer van, ik wil gewoon naar huis.'

Ik haalde mijn neus op.

'Ik hou van jou. Bel je me snel terug?'
Ik hing op en veegde een paar verdwaalde tranen van mijn wang.
Ik had geen zin om hier een potje te gaan zitten huilen.
Ik trok mijn raam dicht en schoof de gordijnen ervoor. Het was meteen weer stil in de ruimte.
Ik gooide mijn telefoon op het bed en stond op, rusteloos.
Niet wetende wat ik moest doen.
Ik liep weer naar het raam en gooide de gordijnen weer open.
Buiten was niks te zien; het was pikkedonker.

Ik wilde net nog een keer mijn tante proberen te bellen, toen er op mijn deur geklopt werd.
'Hey kid,'
'Hi, Mr, Stark. Sorry dat ik net zomaar wegliep, was niet heel volwassen van me.'
De man was mijn kamer al binnengelopen en keek eens goed rond.
'Wat is het hier saai. Deze kleuren, Jesus.'

Ik ging weer op het bed zitten, maar Mr. Stark schudde zijn hoofd.
'Dat is mijn plek.'
Hij ging op mijn bed zitten, ik leunde tegen het bureau.
'Het is niet makkelijk, kid. Ik wilde even navragen of alles goed ging.'
Ik knikte.
'Alles gaat goed, dank u Mr. Stark.' Hij kruiste zijn armen en keek me even aan.
'Kunnen we afspreken dat jij hier, of op zijn minst in de buurt van dit gebouw blijft zolang je niet veilig bent?'
Ik knikte.

Mr. Stark keek me nog even aan, misschien om er zeker van te zijn dat ik niet zou liegen.
Toen liep hij naar de deur.
'Mr. Stark?'
Hij liet zijn hand van de deurklink glijden.
'Heeft agent Coulson nog wat van mijn tante gehoord?' Vroeg ik.
Het bleef even stil en Mr. Stark keek me niet aan.
Daarna sloot hij even zijn ogen en schudde hij zijn hoofd.
'Geen nieuws, kid, sorry.'

Zodra hij de deur uit was, werd er opnieuw geklopt.
'Tijd voor chips en spelletjes,' zei Pietro. Wanda plofte neer op mijn bed, Pietro schoof mijn bureaustoel aan.
'Welk spelletje? Skipbo? Truth or dare?' 'Truth or dare!' Riep Wanda. Ze schopte haar schoenen uit en Pietro trok de zak chips open.
Ik grijnsde.
'Gezelligg!'

Pietro pakte zijn telefoon en ging door zijn spotify- playlist. Nadat hij een nummer had uitgekozen, en hij al vijftien keer had opgedrukt voor een dare, Wanda mijn kussens door de kamer had laten zweven en ik mijn grootste blunder ooit had moeten toegeven, was ik weer aan de beurt.
'Jane, truth or dare?' Vroeg Wanda.
'Truth!'
Peter verscheen in de deuropening en hij glimlachte.
'Vind je iemand leuk?' Vroeg Wanda met een enorme grijns op haar gezicht.
Ik geloof dat mijn gezicht knalrood geweest moest zijn, want ze ving mijn blik en keek daarna naar Peter, die ongemakkelijk in de deuropening bleef staan.

'Hier,' zei Pietro terwijl hij mijn dekbed op de vloer legde en er als eerste op ging zitten.
Ik volgde zijn voorbeeld en Peter kwam naast mij zitten, zijn knie leunend tegen de mijne.
Wanda zat tegenover ons en had een ondeugende glimlach op haar lippen staan. Ik schudde voorzichtig mijn hoofd.
'Oké Peter!' zei ik om het onderwerp te veranderen, 'truth or dare?'
'Eehhh, dare!'

Lang verhaal kort; de rest van de avond speelden we truth or dare en ik geloof dat we het op een gegeven moment ook over de Avengers hebben gehad, en een film hebben gekeken op Pietro's telefoon.
Ik was die avond misselijk van de chips en ik had me al tijden niet zo gelukkig gevoeld.
Oh, volgens mij hebben we ook op Footloose gedanst, en dat was het moment waarop Peter echt los ging. Lachend waren we weer op de grond gestort en na een lang gesprek waarvan ik me het onderwerp even niet kan herinneren, vielen Wanda en Pietro in slaap.
Peter keek me even aan, rode wangen van het dansen en een kleine glimlach op zijn gezicht.
'Waar was je tijdens het gesprek?' Vroeg ik terwijl ik hem zijn arm om mij heen liet slaan.
'Aan de telefoon met Ned, het gaat goed met hem en Michelle.'
Ik glimlachte. 'Gelukkig.'

Ik geloof dat we zo in slaap zijn gevallen, want het volgende moment schrok ik wakker door een immens harde knal. Peter en ik schoten tegelijkertijd omhoog. Nog een donderslag volgde en ik stond op.
'Het is maar onweer,' fluisterde Peter terwijl hij met grote ogen om zich heen keek.