A Spider-Man fanfictie// Dutch

21- Herinneringen

Hey lieve lezers! Bedankt dat jullie het zo lang met mij volhouden haha! De hoofdstukken komen momenteel een beetje (heel erg) langzaam maar ik probeer weer meer in de flow te komen :) Enjoy dit deel!

x Anna

Ik droogde mijn haar, kleedde me om en liep naar de gezamenlijke ruimte. Daar waren ze duidelijk in een diep gesprek verwikkeld want toen ik binnen stapte, gingen ze gewoon door. Stilletjes liep ik naar de keuken om een glas water te pakken.

Ik draaide me om, leunde tegen het aanrecht, nam een slok van mijn water en keek de groep aan. Pas na een tijdje keek Steve op. Hij wreef vermoeid over zijn gezicht en liep ook naar de keuken. De rest bleef praten.
'Waar hebben jullie het over?' vroeg ik zachtjes toen ook hij een glas water had en tegen het aanrecht leunde.
'Over Peter,' antwoordde hij. Ik nam nog een slok en keek zwijgend naar Tony. Hij zat onderuitgezakt in zijn stoel en zelfs vanaf deze afstand kon ik zien dat zijn ogen bloeddoorlopen ogen had; hij had duidelijk niet geslapen.

'En over jou,' zei Steve toen. Ik voelde zijn blik branden maar ik durfde hem niet aan te kijken. Toen zag ik vanuit mijn ooghoeken een piano staan, die ik eerder niet had gezien. De laatste keer dat ik had gespeeld, was op die avond. In de schoolband. Ik kon een glimlachje niet onderdrukken toen ik aan mijn moeder dacht. Ze had me, toen ik nog heel jong was, aan een pianolerares voorgesteld maar ik was te koppig en te eigenwijs om naar die vrouw te luisteren. De pianolerares stopte ermee en mijn moeder kon me enkel vertederend aankijken. Ik had besloten dat piano spelen niks voor mij was, tot ik het mijn moeder een keer hoorde doen. Ze speelde Für Elise en toen ik bij haar op het bankje kroop, begon ze met het uitleggen van de akkoorden. 
Mijn handen waren toen nog lang niet groot genoeg, en ik kon enkel de intro spelen, maar dat weerhield me er niet van door te oefenen. Ik keek naar mijn handen en de effecten van het jarenlange oefenen. Ik kon me de trotste blik van mijn moeder nog herinneren toen ik voor het eerst heel Für Elise speelde.

Ik nam een slok van het water en zette het glas weg. 'Speel je piano?' vroeg Steve, die mij had zien kijken. Ik realiseerde me dat het heel stil was, en mijn wangen moesten knalrood zijn geweest. 

'Niet meer,' antwoordde ik. Steve knikte en keek me zo medelevend aan dat ik misselijk werd van mezelf. Klaar met zielig zijn. Ik liep naar de vleugel, klapte de klep open en liet mijn vingers over de witte toetsen glijden.
Ik voelde de blikken van de anderen en speelde een paar noten om mijn handen op te warmen.

Daarna nam ik een goede houding aan en begon ik te spelen. Für Elise, uiteraard, en ik speelde voor mijn moeder. Want ik wist dat ze er was, en ik wist dat ze me kon horen.
Ik deed in ieder geval even alsof.

Ik eindigde het stuk maar stopte niet met spelen. Ik speelde zachtjes zodat ik de gesprekken niet zou onderbreken, maar ik speelde door. Eerst Chopin (Nocturne No. 2 in E flat), daarna River flows in you en vervolgens gewoon wat er in me opkwam. 

Langzaam draaide ik me om. 'Hebben jullie pen en papier?' vroeg ik zachtjes. Niet veel later was ik mijn eigen stuk aan het schrijven. Ik was even vergeten hoe heerlijk dit was. 

Na een tijdje werd er een hand op mijn schouder gelegd. Ik schrok. 'Kom je eten? We moeten even praten.' Tony keek me aan, nog steeds met vermoeide ogen, en wenkte naar de bank. Er was pizza besteld en ik kwam bij hen zitten. 

'Luister, kid. We zouden willen dat het anders kon zijn maar het is nu zoals het is en jij hebt het recht om het te weten. Je tante is verdwenen.' Ik legde de pizza terug op tafel.

'Wat?' zei ik. 'Hoezo, verdwenen? Ik dacht dat agent Coulson haar in de gaten hield?' 

'We beantwoorden je vragen zo. Er is namelijk nog iets. We weten nog niet waar het verband ligt maar je zult inmiddels wel in de gaten hebben dat jij en Loki dezelfde krachten hebben. We denken dat je misschien familie van hem bent.'