A Spider-Man fanfictie// Dutch

8. 'Het is bijzonder rustig,'

Eenmaal thuis, was het doodstil. Het maanlicht verlichte de kille hal en toen ik de deur naar de woonkamer openduwde, stond de inmiddels koude thee van mijn moeder op koffietafel.
'Ma?!' Niemand reageerde. 'Julia?'
Ik pakte mijn telefoon er weer bij, drukte op de homeknop en zag dat mijn telefoon nu wel weer werkte. Er kwamen verschillende berichtjes binnen.
Peter: en? Is Julia thuis?

Ik: nee.. typte ik.
Ik drukte de lamp aan.

// // //

Ik werd wakker maar mijn ogen gingen niet open. Mijn hersenen moesten mijn verstand er nog van zien te overtuigen dat ik over een uurtje richting school moest.
Met het gevoel alsof er een prop in mijn keel zat en ik net een harde klap tegen mijn achterhoofd had gehad, ging ik rechtop zitten.
Met een ruk trok ik de stekker van de wekker uit de muur. Stilte overviel mijn kamer.
Ik wreef in mijn ogen en gaapte. Nadat ik even voor me uit had zitten staren, realiseerde ik me wat er gister was gebeurd. Meteen gooide ik de warme dekens van me af. Met blote voeten schuifelde ik over mijn tapijt waarna ik de deur naar de hal opengooide.
'Julia?' Vroeg ik zacht. Ik liet zweetafdrukken van mijn voeten achter op het laminaat.
'Julia?' Vroeg ik weet toen ik de deur naar haar slaapkamer openduwde. Die zag er nog net zo verlaten uit als gisteravond. Het bed was netjes opgemaakt, haar brillenkoker lag leeg op het nachtkastje, de gordijnen waren open.
Ze wijzers van de klok boven haar bed wezen kwart over zeven aan en ik bedacht me dat Julia vanmiddag wel thuis zou komen.

Met een volle rugzak over mijn schouder, sloot ik de voordeur achter me.
'Hey,' van schrik draaide ik me om. Peter stond voor me.
'Je trekt wit weg, sorry dat ik je liet schrikken. Ik dacht dat we wel samen naar de bushalte konden lopen,' zei Peter ongemakkelijk. Hij bekeek mijn gezicht en ik trok de sleutels uit het slot.
'Sorry, ik was diep in gedachten.' Antwoordde ik uiteindelijk.
'Is Julia al thuis?' Ging Peter door, nadat we waren begonnen met lopen. Ik schudde mijn hoofd. Even liepen we in stilte, toen pakte Peter mijn hand en na een tijdje vroeg hij: 'heb je gebeld?' Weer schudde ik mijn hoofd. 'Ik durfde het niet, denk ik. Ze was niet thuis en als ik zou bellen, maakte dat de hele situatie echt, dan werd ik met de neus op de feiten gedrukt.'

Ik keek opzij en zag dat Peter naar zijn voeten keek terwijl hij liep. Zijn bruine haren hingen over zijn ogen maar verborgen niet zijn nadenkende frons. Mijn hand voelde veilig in de zijne en het leek nu niet meer zo erg om nog een poging te doen mijn tante te bellen.
Ik pakte mijn mobiel en Peter keek me even aanmoedigend aan. Nadat ik mijn tantes nummer had ingetikt, ging de telefoon zeven keer over. Al snel kreeg ik de voicemail en toen pas realiseerde ik me hoe close ik met mijn moeder was geworden en hoe erg ik haar miste nu ik niet wist wat er aan de hand was.
Halverwege de voicemail klikte ik mijn telefoon uit en toen ik opkeek, stonden we bij de bushalte.
'Het is bijzonder rustig,' merkte Peter op.

[A/N]
Hoi lieve lezers!! Het spijt me dat ik zo lang niet van me heb laten horen en ik verzin nu niet een of ander excuus maar ik heb het ontzettend druk gehad met examens, latere uitslagstress, een feestje omdat ik geslaagd (het voelt nog steeds surreëel) ben en even uitbranden na alle stress wat ervoor zorgde dat ik totaal geen inspiratie had voor dit boek. Nu gaat alles echter zijn gangetje en ik zit bomvol nieuwe ideeën!
Hopelijk hebben jullie nog niet genoeg van dit verhaal en zie ik jullie terug in het volgende deel:)
X Anna^^