A Spider-Man fanfictie// Dutch

15. Paniek en geruststelling

Het ene moment stond ik met Peter aan mijn zijde en het volgende moment lag ik tussen mijn paniekerige klasgenoten op de grond.

Laat ik even kort terugspoelen.

Loki, een persoon waarvan ik nooit had verwacht dat die plotseling zou opduiken in mijn wiskundelokaal, stond toch echt in levende lijve voor me. Hij had zich vermomd als leerling en veranderde recht voor onze neuzen in zijn ware vorm. Hij zag er indrukwekkend uit, gevaarlijk.
Hij leek mijn klasgenoten één voor één aan te kijken en ik was zo bang dat hij één van hen zou aanvliegen dat de neiging hem van hen af te leiden, groot was. Sterker nog; ik wilde net mijn grote mond opentrekken toen Peter me daarvoor behoedde.
'Voorzichtig. Hij is onvoorspelbaar.' mompelde Peter.

Loki had zijn woorden gehoord en draaide zich smalend naar ons om. 'Eindelijk een simpele burger met een verstand. Onvoorspelbaar, dat woord vind ik wel leuk.' Peter keek de man boos aan, maar hij leek zich daar niks van aan te trekken. Het bleef even gevaarlijk stil en ik zag hoe Mr. Rogers sommige van mijn klasgenoten het lokaal uit smokkelde.
'Waarom heb ik het idee dat de leerling die jullie zoeken, in dit lokaal aanwezig is?' Vroeg Loki terwijl hij mij strak aankeek. Ik voelde mijn binnenkant koud worden en angstig keek ik naar de man op. Hij stak zijn hand in de lucht en een staf verscheen.
Hij vuurde een soort knal af en mijn klasgenoten gilden. De lerares trok twee leerlingen achter het bureau zodat zij konden schuilen. Ik was doodsbang, maar aan de andere kant voelde het wel goed dat uitgerekend het wiskundelokaal aan gort ging.

Er viel een berg puin op de grond en nu we omhoog keken, konden we de volgende verdieping door het gat in het plafond zien. Een meisje gilde en Loki draaide zich verwoed om.

'Houd toch je snater!' riep hij waarna hij weer iets met zijn staf deed en het meisje bewusteloos door haar knieën zakte. Er klonk nog een knal en de uitgang werd versperd. Peter trok me op de grond en Mr. Stark kwam in actie. Hij had op de een of andere manier zijn pak aan gekregen en richtte op Loki.
'Laat de kinderen met rust.'

'Ah, oude vijand. Als jij me gewoon eens vertelt welk kind ik moet hebben, laat ik de rest met rust.' Loki glimlachte met een donkere blik in zijn ogen en Peter seinde dat ik naar de deur moest kruipen, waar Mr. Rogers me blijkbaar al op stond te wachten. Op het moment dat Loki doorkreeg dat ik weg probeerde te komen, vuurde Mr. Stark iets af waardoor de man achterover werd geblazen. Ik voelde de spanning, zette mezelf af van de grond en rende gebukt verder. Ik hoorde dat Peter mij volgde en toen ik bij de deur aan was gekomen, had Mr. Rogers net weer een doorgang gecreëerd. Hij had me al bij mijn bovenarm gepakt zodat hij me verder kon begeleiden, toen ik Loki's stem hoorde.

'IJzige kou.' Ik bleef staan, Peter botste tegen me op. 'Wat is er?'

'Valt altijd buiten de boot.' Ik draaide me terug. 'Maakt onverklaarbare dingen mee.' Loki draaide zich langzaam om naar mij en keek me met een wetende grijns aan.
'Leegte. Kou. Alsof een zwart laken over je heen valt.'
Ik knikte, hij grijnsde alsmaar breder.

'Jane?' Siste Peter.
Ik keek Loki aan en mijn hoofd werd leeg. Hij keek dwars door me heen, leek precies te weten waar ik aan dacht.
De donkere kringen onder zijn ogen, zijn felle blik. Ik huiverde.
Ik zakte in elkaar en viel weg.
Een neiging om mezelf overeind te werken was er niet.
Ik kon het niet.
Ik bleef vallen.

'Jane!' Siste Peter nog eens.
Ik schrok op. Ik stond nog.
Ik hoorde sirenes op de achtergrond; de politie was er. Toen voelde ik Peters hand tegen de mijne en de plotselinge aanraking maakte dat ik achteruit deinsde.
'Wat gebeurd er?' Ik wist niet zeker of dat Peters of mijn eigen stem was.
Ik keek hem aan en hij bleek mijn ogen al te zoeken. Toen hij mijn blik kreeg, legde hij zijn hand tegen mijn wang.
'We moeten hier weg, hoor je me?'
Ik knikte en durfde Loki niet meer aan te kijken, bang voor wat hij me kon laten zien.
Op dat moment stormden er politieagenten het lokaal binnen.

Ik voelde hoe Mr. Rogers zijn hand op mijn rug verplaatste maar ik kon zijn warmte niet voelen.

'Beste vijanden,' zei de man smalend, 'ik geloof dat ik het speciale kind gevonden heb.'
Toen hoorde ik Peter weer mijn naam roepen. Ik schrok en nu pas borrelde de paniek op. Het voelde surreëel dat ik net zo kalm was en mijn angst voor Loki maakte nu ook ruimte voor angst voor mijzelf.
Ik keek Mr. Rogers aan.

'Ik weet niet wat ik ben.' Fluisterde ik voordat ik me het lokaal uit liet begeleiden. Vervolgens gebeurde alles in een waas; ik hoorde niks helder, ik zag niks scherp, mijn gedachten vielen stil en draaide overuren tegelijk.
Ik kon niet meer praten want mijn keel stond op slot en toen ik me bedacht dat ik naar mijn tante op zoek moest en ik op de klok wilde kijken, flikkerde de wijzers alle kanten op.

De eerstvolgende keer dat ik opkeek, was zo desoriënterend dat ik het niet kon plaatsen.
Ik hoorde twee stemmen.
Nee, drie.
'Nee,' hoorde ik mezelf zeggen.
De stemmen waren aan het discussiëren. De derde probeerde hun aandacht te trekken.
'Nee, stop. Wacht!' Het duizelde me; alles duizelde me. Ik had het koud. IJskoud. En ik wist niet wat anders ik moest doen dan het autoportier open duwen en mezelf in de berm laten vallen.
De wereld draaide, letterlijk, maar ik voelde nat gras in mijn handen en hoe het mijn knieën vochtig maakte.
Er werd nog een portier open en dicht gemaakt en de klap ervan klonk hard en schel.
'Adem rustig,' zei iemand wiens bevel ik opvolgde. Ik probeerde me erop te focussen maar mijn ademhaling nam het over en ik voelde hoe steken in mijn borst ontstonden.
Ik was niet sterk genoeg om het tegen te houden.

'Luister, je bent hier veilig.' Ik hoorde de woorden, maar begreep ze niet.
'Hoor je me?' vroeg diezelfde stem.
Ik knikte.
'Begrijp je me?'
Ik hield stil.
'Je bent hier veilig,' herhaalde hij.
Ik dacht aan de woorden en hun betekenis. Stuk voor stuk, tot ik mijn ademhaling onder controle had.

Vol schaamte keek ik op en ik zag meneer Starks gezicht. Hij zat met een knie op de grond en op zijn andere knie rustte zijn arm.
Hij bekeek mijn gezicht.
'Mijn tante,' bracht ik uit. 'Ik had een afspraak.'
Meneer Stark knikte.
'Agent Coulson gaat naar de afspraak in jouw plek. We horen snel van hem.'
Voor de rest kon het me niet schelen wat er nu ging gebeuren. Ik was moe. En in de war.
Ik wilde rust.

Meneer Stark stond op en ik sloeg mijn ogen neer en volgde zijn voorbeeld. Hij hield het portier voor me open en ik stapte in.
Nu pas wist ik wie die andere stemmen waren geweest; meneer Rogers en Peter. Beide keken ze me bezorgd aan, meneer Rogers vanuit de bijrijdersstoel, Peter naast me.
Meneer Stark nam weer plaats achter het stuur en startte de motor.
Ik zag hoe meneer Rogers en meneer Stark even een blik wisselde en ik voelde Peters bezorgdheid.
Hij bekeek mijn gezicht en legde na enkele stille minuten zijn arm voorzichtig om mijn middel.
Ik reageerde en legde mijn hoofd tegen zijn schouder. Zijn duim maakte geruststellende cirkeltjes op mijn zij en ik voelde mijn ogen zwaar worden.