A Spider-Man fanfictie// Dutch

10. 'Peter?'

A/N voila! Hier hebben jullie deel 10! Ik ben met de bus naar de stad vertrokken en zit nu in een heerlijk stille bibliotheek met een notitieboek met aantekeningen voor een boek die ik ooit wil gaan publiceren voor me:)
Voor mijn bloedneuzen heb ik medicatie gekregen dus dat komt weer helemaal goed!
Veel leesplezier
X Anna

'Dit is precies wat gisteren ook gebeurde!' Riep ik angstig toen er weer een lege auto de hoek om kwam rijden. 'Er zijn gewoon geen mensen op straat, gisteren was dat ook zo,' Peter keek me even fronsend aan waarna hij zijn telefoon weer pakte.
'Blijf rustig en blijf hier. Ik ben zo terug, beloofd.' Ik knikte en Peter rende met zijn telefoon aan zijn oor een steegje in. Ik bleef trillend achter. Iets klopte niet. Ik voelde me onveilig hier, midden op de straat. Kwetsbaar voor alles wat mijn kant op kwam, kwetsbaar voor iedereen die iets van mij wilde.

Het begon zachtjes te regenen en toen ik omhoog keek, was het alsof er een zwarte deken over de straat werd gelegd, alles werd gehuld in schaduw: blaadjes ritselden niet meer in de wind, kranten en folders dwaalden niet meer over straat en lagen doorweekt in de goot, waterplassen rimpelden niet meer door een zacht briesje; levenloos.

Normaal was ik gaan rennen maar het duistere geval nam steeds meer van de straat in beslag en had mij bijna bereikt. Verstard van angst bleef mijn lichaam staan. Mijn voeten vertikten het om ook nog maar een stap te zetten en mijn stembanden waren niet van plan om hulp te roepen, al was ik er niet zeker van of ik ook daadwerkelijk hulp nodig had. Ik bedoel, de straat werd enkel een beetje donker. Misschien had het wel met het weer te maken en zweefde er een grote wolk voorbij of zoiets.
Maar eigenlijk geloofde ik daar niks van.
De donkere sluier had mijn voeten inmiddels bereikt en een naar gevoel trok door mijn hele lichaam.
Het begon bij mijn tenen en strekte zich letterlijk uit tot in mijn vingertoppen. Mijn hals begon te kloppen op de maat van mijn hartslag en angst nam mijn gedachtegang in beslag.

Er stond kippenvel op mijn armen en het ging niet weg. Het voelde alsof er duizend kleine mieren over mijn armen liepen, of alsof er tientallen spinnetjes langs mijn benen op omhoog klommen. Alsof er vliegjes vastzaten in mijn haren; grassprieten tegen de onderkant van mijn blote voeten drukten.

'Jane,' Ik wist niet waar de stem vandaan kwam en keek verwoed om me heen.
'Jane,' klonk het nog eens, en toen realiseerde ik me dat de stem in mij zat, of in ieder geval in mijn hoofd. Ik legde mijn hand op mijn voorhoofd en keek nog een keer om me heen. Het donker had inmiddels heel de straat te pakken en ik merkte dat ik kortademig werd van angst of paniek. Of beide.
Het asfalt onder mijn voeten. De wind op mijn gezicht. De warmte van mijn adem. Één ademteug, twee ademteugen. Het ritme van mijn hartslag. Het geluid van tsjirpende vogeltjes.
Ik zocht naar elk geluid en elk gevoel tot ik het haast kom voelen. Ik was me weer bewust van de situatie; ik kon weer nadenken.

'Jane!' Dit keer kwam het van een echte stem, die van Peter, maar mijn lichaam kon zich niet omdraaien. Ik hoorde Peters voetstappen op het asfalt toen hij naar mij toe rende.
'Happy, ik moet gaan!,' riep hij in zijn telefoon. De jongen kwam voor mij staan en legde de rug van zijn hand tegen mijn wang.
Toen pas voelde ik hoe koud mijn gezicht was en toen ik mezelf eraan herinnerde dat ik uit moest ademen, blies ik een ijswolkje uit.
'Zeg eens iets,' zei Peter, zich duidelijk zorgen makend.
'Het is oké.' Zuchtte ik. Blijkbaar had ik mijn adem voor een groot deel van de tijd ingehouden want nu pas nam ik echt lucht in me op.
'Wat gebeurde er?' Vroeg hij met zijn telefoon nog in zijn hand. Ik haalde mijn schouders op.
'Ik heb oprecht geen flauw idee.'
'Ik zal je niet zomaar meer alleen laten. Sorry dat ik wegrende.' Ik schudde mijn hoofd.
'Het is oké. Je deed niks verkeerd.' Ik zag in zijn gezicht dat hij zichzelf de schuld gaf van wat er net dan ook gebeurde.

'Peter?'
'Ja?'
'Ik moet Julia vandaag nog bereiken.'