Hanımdan Ağa(Tamamlandı)

Hanımdan Ağa-6

👉Türkan Hazal- Ötelerden bir ses geldi....👍

🍃🍃🍃....Umulmadık birgün olabilir bugün
Bir çay söyle,yağmurların kokusunda.....🍃🍃🍃

Rozerinin kaçtığı gün Azad'dan...

Şirkette ağrıyan başım ve anlamlandıramadığım bir sıkıntının içime çöreklenmesiyle daha fazla vakit kaybetmeden arabayı konağa sürdüm.Belki dinlenince geçerdi.

Konağın olduğu sokakta ki kalabalık içimdeki sıkıntıyı daha da körükledi nedensizce.

Niye kalabalıktı böyle?

Hızla sürdüğüm arabayı ani fren yapmamla bakışlar bana dönmüştü.Herkesi gözlerimle tararken annemi yerde ağıt yakarak bulmayı elbetteki beklemiyordum.

Koşar adım anamın yanına gidip önüne çöktüm.

"Ne oldu ana?"dedim merak ve korkuyla.Her ne kadar içimde korku da olsa dışım bir o kadar soğuk ve ifadesizdi.

"Ro-ze-rin kac-kaçmış."dedi hıçkırarak ağlarken,tıkanan nefesiyle zar zor söylemişti.

Sinirde kararan gözlerim ve kasılan vücudumla yanlış anladığımı düşünüp

"Ne dersin sen ana?"

"Kar-kardeşin kaçmış berzanla." dedi anam gözlerindeki saf korkuyla.

"Berzanla kaçmış he?" diye gurleyip ayağa kalktım.Bütün vücudum sinirden kasılmıştı.

Ah! Rozerin laftan anlamiyordu.Tamam belki sevdiğine vermemistim.Ama bu kız hiç düşünmez miydi?
İlk seferde verirsem sevdiğine vermiş deyip,beni küçük düşürmeye çalışacaklardı.Bende birkaç kez geldikten sonra benim kafama yattı diye bahane edip verecektim böylelikle kimsenin gözüne batmaycakti.Yoksa babam da dahil herkes durumlarını göz önünde tutup başkasına vermek isteyeceklerdi. Kafamdakileri bilmediği ve hep sert yüzümü gördüğü için ona da birşey diyemiyordum.Ama ablami kendi ellerimle töreye verince içimde fırtınalar kopmuştu.Duygularım sel olup içimden oluk oluk yüreğime akıp ortalığı talan etmişti.Ve dışım duygusuzluğa mahkum kalmıştı. Ablamdan sonra Rozerini de veremezdim kara toprağa.

Kaçmak ne demekti ayrıca.Mardinde ki töreleri bu iki densiz bilmez miydi?
Sert gözüksemde ağabey yüreği onların bulunmamasını istiyordu.

Aksi halde ağabey gibi değil mardin ağası gibi hüküm vermek zorundaydim.İçimde yanan kor ateş öfkeyle bütün olup tüm vücudumu ele geçirmişti.Sinirle aldığım nefesler artık yetmiyordu.Kapıda bekleyen adamlardan birine koşup yumruğu yüzüne geçirdim.

"Siz ne işe yariyorsunuz lan."
diye gürledim.

Adama art arda attığım yumruklar yüzünden sızlayan elimde umrumda değildi,adamın yüzünün kan revan içinde olmasi da.

Babamın geri geçmesiyle adamın üstünden kalkmıştım.

"Sakin ol Azad burda oyalanacağına git kardeşini ara." diye kızan babama ters ters bakıp kalabalığa bağırdım.

"Rozerinin nereye gittiğini bilip söylemeyen varsa ,öğrendiğim an and olsun canını ellerimle alırım."
Bunu söyleyen duygusuz Azad ağaydı.
Ağabey olan azad içerde çaresizce bir oyana bir bu yana" yüreğini kor gibi yakan sıkıntıyla dolaşıyordu.

Kalabalıktan bir iki uğultu yükseldi.

"Şimdi dağılım hayde." diye bağırmamla korkup uzaklaşmaları fazla sürmedi.

Sinirden deliye dönmüştüm.

Ah Rozerin ah!
Ona ne kadar sevdiğimi gösteremesemde,canımdı o benim.Ablamdan sonra ona iyi davranirsam onu da kaybederim diye düşünmüş,uzak durmuştum.Ama içten içe yüreğimin parçasıydı, kardeşim biricigim ,canemindi.