Hanımdan Ağa(Tamamlandı)

Hanımdan Ağa-51

👆Neşet Ertaş-Kendim ettim....

Selamun Aleykum canlarim iyi okumalar...🌼🍃

******

Ne demek karşılıksiz "diye olduğu yerden hızla kalkmıştı azad.Şaka falan mi yapıyordu bu kız?

Berfin duyduğu kelimelerle yerine mıhlanip kalmıştı.Bir ümit beklemişti.Ama olmamıştı işte.Ne yapacaktı şimdi?Olaylar karışacakti.Hemde ziyadesiyle....

Avsin kafasını kaldırmadan elleriyle oynuyordu.Yaptığı belki doğru değildi ama babasının attığı mesaj gözünü korkutmustu.Biliyordu sevdiğini söylemeliydi ama babası dediğini yapan bir adamdi.Şakası olmazdı.Bunu en iyi bilenlerdendi avsin.Annesiyle tehdit etmişti babası onu.Annesine bir şey olmasını göze alamazdı.Çok iyi biri değildi belki ama annesiydi sonuçta.Ona birşey olmasına müsade edemezdi.Hem babası annesini hiç sevmemisti gözünü kırpmadan öldürebilecigini biliyordu.Bunla tehdit etmişti kızını.Nasıl bir insan bir evladı annesinin hayatıyla tehdit ederdi?Ya da buna insan denir miydi?Gözünden akan yaşı kimse görmeden silmek için hızlı davranmıştı lakin arif gözlerini kırpmadan avsini izlediği için görmüştü.

Neden ağlıyordu ki şimdi?
Sevmediğini söyleyince yıkılmıştı arif.Kırk yılın başı bir cesaretli davranmıştı onda da tepetaklak olmuştu.Güzel gözlüsu tam da tahmin ettiği gibi onu sevmiyordu.Acıyla kavrulan yüreğine yeni bir kor daha düşmüştü.

Işte bütün umutları sönmüştu.
O sevdiği kızın kuzeniyle nasıl evlenecekti?
Olacak şey miydi Allah aşkına?
Içten içe and içti arif.
Avsin haricinde kimle olursa olsun evlenmeyecekti.Belki de ilk kez içinde şüphe olmadan bu kadar kesin bir söz vermişti kendine.Gözlerini sevdiğine dikti tekrar ortalık karışmıştı ama arifin kimseye laf anlatacak gücü yoktu.Eli ayağı sanki beyniyle bağlantısını kesmiş gibi hareketsizce kalmıştı.Yıkılmak deyimi yerine arif denilse de olurdu artık...

Berfin titreyen elleri dolan gözlerine inat topladı kendini.Yapmak zorundaysa yapacaktı.Kimseyi mağdur etmeye hakkı yoktu.Sonuç olarak avsin sevmiyordu.Kuzenine odetemezdi ağabeyinin hatasını.Yapacak pek birşey kalmamıştı aslında artık azadla berfin için yolun sonu gözüküyordu...

Azad öyle sinirlenmisti ki içindeki hırsla bütün korumaları dovmustu.Ama yok siniri geçmiyordu.Olmaz!diye söylendi içinden.Olmaz Berfin başkasının olamaz dedi attığı her yumrukta.Bayılan adamı yere bırakıp duvara art arda yumruk vurmaya başladı.Öyle ki elleri parcalanmaya başlamıştı.O an ki şokla herkes ne yapacağını şaşırmış öylece izliyorlardi.Ayakta daha fazla kalmaya takati kalmamıştı vücudunun,avluda ki duvarin dibine çöktü usul usul.Azad kendini kaybetmişti.Nasıl dayanırdi yüreği berfinsizlige?Nasıl nefes alacaktı onsuz?Sevdiğini başkasına mi yar edecekti yani?
Gözünden düşen yaşlar parçalanmış kan revan içinde kalmış olan ellerine düşüyordu.Ama Azadin çok farkında olduğu söylenemezdi.Bir nevi sinir krizi geçiriyordu.

Berfin şaşkınlığını diğerlerinden önce atlatmayı başarıp hızla Azadin yanına koştu.Öyle hızla çökmüştü ki azadin yanına dizleri çizilmişti.Ama berfin tıpkı azad gibi çok da farkında sayılmazdı.Canı yanıyordu ama dizleri yüzünden veya baska birşeyden değildi bu.Sevdiğini böyle görmek daha çok yaralamıştı berfini....

Azadin da içi binbir parçaya bolunmustu.Öyle ki sanki birileri kalbini hancerliyordu.Daha önce böylesine bir acı yaşamamışti.Azad ilk defa bu kadar dağılmıştı.
Şu durumda cok da toplayabilecek gibi değildi.Berfin azadin kanayan ellerine acıtmaktan korkarcasina ufak ufak buseler kondurdu.Ilk defa bu kadar yıkılan sadece azad değildi berfinde savrulmus yaprak misaliydi.

Azadin iri ellerini kendi ufacık ellerinin içine hapsetti.Azad kendini dünyadan soyutlamış gibiydi.Tepki vermeden öylece boş boş bakıyordu.Berfin kendini  aglamamak  adına öyle bir  sıkmışti ki bütün vücudu sızlıyordu.Azadin bu hali berfinin güçlü kalan son kalesini darma duman etmişti.Azada sımsıkı sarıldı.Icini çeke çeke ağlıyordu artık.Kimseyi umursamadan sevdiğini sarılmış öylece hıçkıra hıçkıra ağlıyordu.Azad berfinin aglamasiyla kendine gelmişti sizlayan ellerini umursamadan sıkıca sarıldı berfine.Kaybetmek istemiyordu sevdiğini...
Azadla berfinin göz yaşları birbiri ardına akıyordu artık.

Belki de son sarilislariydi bu!
Belki de son görüşleriydi birbirlerini....

Iki sevdalinin dağılmasını şahitlik eden agalar bile öylece izliyorlardı.Normalde ayırmaları gerekirken onlarinda gözlerinin önündeki görüntü yüreklerini burkmustu.Sevdanın memleketi değildi bu topraklar....Her sevdaya kor düşürmeye yeminliydi sanki güzel şehir urfa.Dışı seni içi beni yakar cinsindendi bu güzellik.....Urfanin puslu sokaklarinda tek ses iki sevdalinin yanış sesiydi......

Ve bölüm sonu...❤