Hanımdan Ağa(Tamamlandı)

Hanımdan Ağa-7

👉Ezo-Saf kalbim....

Iyi Okumalar♥

*****

Gönül kimi severse aşk onda güzeldir...🍃🍃🍃🍃

Sağa dönüyorum yok!
Sola dönüyorum yok!
Uyku gelmiyordu.

Birde uyku gelmediği yetmezmiş gibi hanımdan ağa aklımdan çıkmıyordu.

İnsanın hiç tanımadığı, görmediği biri kafasında bu kadar yer edebilir miydi?

Yok belliydi bu gece bana uyku yoktu.Uyuşuk adımlarla yataktan, ayaklarımı sürüyerek çıktım.

Avluyu gören ayrıca mardini ayaklarının altına seren bölümde olan sedire çöküp sessizliği dinlemeye başladım.

Sessizlik dinlenir mi demeyin. Bazen bir sessizlik bütün kelimelerden, lisanlardan daha anlamlıdır.

Mardinin üzerine örtü gibi serilen karanlık,sokaklardaki sessizlik,bir çok çığlığın, göz yaşının,kanın izlerini bir leke gibi sinesinde taşıyordu.

Yanıma birinin oturmasıyla ona döndüm.

Sert çıkan sesimle;
"Rojda?" dedim ne işin var der gibi.

"Azad senle konuşmam lazım." dedi Mardine gözlerini dikerek.

Çatılan kaşlarımla
"Gece gece burda yanıma gelip  oturman ne kadar doğru Rojda? gündüzler çuvala mi girdi?
Ayrıca ağabey demeyi unuttun galiba?"

Gözlerini mardinden çekmeden konuşmaya başladı.
Derin bir iç çekti.
"Ben nasıl başlasam bilmiyorum Azad.Sana abi diyemem."

hih diye bir ses çıkarıp burukca gülümsedi.Gözlere ulaşmayan kırık bir gülüştü bu.

Mardindeki bakışları bana döndü.Tam gözlerimin içine bakıyordu.

"Niye diye sorarsan,insan gönlünün tam ortasına izinsiz oturan, orda hükümranlığını ilan eden birine nasıl ağabey der?"

Şaşırmıştım!Yüzüne anlamsizca bakıyor olmam normaldi.Ben aşk ne bilmezdim onu anlamamı, sevmemi beklerse çok üzülürdü.

Severdim Rojdayi ama Rozerin gibi.Kendi kardeşim gibi görmüş hiç farklı gözle bakmamistım, bakmazdım da.Dayımın kızıydı Rojda,güzel sakin oturaklı kızdı.Yaşına rağmen olgundu.Ama olmazdı.Kırmadan olmayacağını anlatmam lazımdı.

"Bak Rojda ben seni Rozerinden ayrılmadım hiçbir zaman.
Böyle düşünecek bir hareketim olmuş desen ki bu imkansız,sen bir şeyleri yanlış anlamışsın.Sen benim kardeşimsin,sana böyle bir gözle bakmamı bekleme.Ne sen konuşmuş ol bu lafları ne de ben duymuş olayım."dedim anlamasını umarak.

Gözünden bir damla yaş döküldü,ardından diğerleri onu izledi.
"Ben beklerim beni sevmeni." dedi çaresizce.

Gözündeki yaşları elimle silip
"Yapma Rojda ben seni zaten seviyorum ama sen benim kardeşimsin."

"Peki "dedi yıkılmışça.
"Anladım ben." deyip usulca kalkıp gitti.

Ardından baka kalmıştım.
"Sevda nasıl bir şeydi acaba?Gözlerindeki umut pırıltılarının bir bir yok olmasını gözlerimle görmüştüm.Sonradan üzülmesindense baştan üzülmesi daha doğruydu.Ümit verip sonradan üzülmesine neden olamazdım.Ben sevda ne bilmezdim.

Öyle birşeyin olduğunu; Rozerinin saygısızlık yapmayı bırak gözlerinin içini gözlediği ailesini ardında bırakip kaçması ve Rojdanin gözlerinde gördüğüm şeylerin enkaza dönüşmesi,varlığını kanıtlar nitelikleydi.Ama bana uğramamıştı.