Koruyucu Melekler¹ || Min Yoongi

37. Bölüm

Suga'dan

Bizimkilerle soluğu önceden hep gittiğimiz et lokantasında almıştık.

Hepimiz de tıpkı eski zamanlardaki gibi eğlenmiştik. Haliyle baya acıkmıştık.

Jin hyung
"Buranın etlerini yemeyeli baya oldu."

Jhope
"Bende çok özledim."

Hemen bir masaya geçip bir sürü et sipariş ettik. Tıpkı eski zamanlarda ki gibi.

Sanırım bugün bayağı eğlenecektik.

4 Saat Sonra

Yemeğimizi yemiş ve halka açık konsere gelmiştik. Jimin ve Tae değişik danslar yaparken bizde onların bu hallerine gülüyorduk. Jhope ve Jin hyung yerlere yatarak gülerken Jungkook'ta onlara katılmıştı. Daha sonrada Jhope. Derken hepimiz dans etmeye başlamıştık.

Birkez daha anlamıştım. Onları ne kadar çok özlediğimi.

3 Saat Sonra

Artık yavaş yavaş akşam oluyordu. Şimdi ise bir parkın çimenlerinde yatıyorduk.

Ben
"Ah sizinle yorulmayı özlemişim."

Hepsi dediğim şeye güldüğünde bende hafif sırıtmıştım.

Jhope
"O değilde siz bunca zaman nerdeydiniz?"

Hepimiz hızla oturma pozisyonuna gelen Jhope'a baktık.

Bende onun gibi otur pozisyona geldiğimde diğerleride aynı şekilde oturmuştu.

Jin
"Burdaydım. Ama nasıl karşılaşmadık bilmiyorum."

Jungkook
"Ben geçirdiğim trafik kazası sonucu hastanedeydim."

Hepimizin bakışları Jungkook'a döndüğünde zoraki bir şekilde gülümsemişti.

Onun benim yüzümden trafik kazası geçirdiğini sadece ben biliyordum. Tabi birde Açelya.

Bu arada Açelya nerde?

Hemen cebimden telefonumu çıkarıp onu aradım. Ama ulaşılamıyordu. Nerde acaba?

Jimin
"Noldu hyung?"

Ben
"Yok birşey. Sadece bir arkadaşıma ulaşamadım da."

Beni onaylayıp önüne döndüğünde telefonumu cebime attım.

Yarın sabah erkenden gelirdi zaten. Ona herşeyi anlatmam gerek.

Yazar'dan

Yoongi herşeyden habersiz daha yeni buluştuğu kardeşleriyle eğleniyordu. Ama bilmediği birşey vardı ki, yarın erkenden geleceğini düşündüğü arkadaşı Açelya, bir daha asla gelmeyecekti.

Hatta belkide sonsuza dek göremeyecekti. Bunu sadece Oliks bilebilirdi. Ancak artık o bile geleceği göremiyordu. Garip bir şekilde geleceği göremez hale gelmişti. Bunun farkındaydı ama neden böyle olduğu hakkında hiçbir fikri yoktu.
Kimsenin yoktu. Özel Güçler kurucularının bile bu durumdan haberi vardı. Ama onlar bile cevap bulamıyordu.

Artık birşeylerin gerçekten sonuna gelmişlerdi.

Ertesi Gün/Açelya'dan

Erkenden kalkıp mutfağa indim ve kahvaltı hazırlamaya başladım.

Salatalık ve domates doğrarken mutfağa annemin girmesiyle gülümsedim.

Annem
"Aman benim güzel kızım kahvaltı mı hazırlıyor? Günaydın meleğim."