New Family, New Feelings [Book 1]✔️

Κεφάλαιο 2

Φαιης Ρον:

    Η χθεσινή ημέρα πέρασε ήρεμα και γρήγορα ευτυχώς. Ο μπαμπάς με την Λυδία είχαν βγει έξω μα εγώ προτίμησα να κάτσω σπίτι, το οποίο το εξερευνησα λιγάκι. Είναι όντως πολύ μεγάλο. Αργά το βράδυ μίλησα με την Μαρία πρώτα και αργότερα με τον Αλέξη. Μου λειπουν παρα πολυ κας ας περασε μοναχα μια μερα .Όταν είδα τον Αλέξη, δεν κρατήθηκα  και ξέσπασα σε δυνατά κλάματα. Μου λείπει πάρα μα πάρα πολύ. Μου λείπουν οι πλάκες του, τα αστεία του, οι εξομολογήσεις του, οι ζηλιες του, η γλυκιά του φωνή, τα χάδια του, τα φιλιά του, η αίσθηση των χειλιών του πανω στα δικά μου , τα πάντα. Δεν καταφέραμε να μιλήσουμε και πολύ εφόσον δεν μπορούσα να ορίσω λέξη από το κλάμα.  Έκλαψα τόσο που αποκοιμήθηκα κατευθείαν.  Ξερω ότι η εικόνα μου τώρα είναι χάλια, τα μάτια μου κόκκινα και πρησμένα και το πρόσωπο μου χλωμό αλλά δεν με νοιάζει καθόλου...
    Αφού σηκώθηκα με τα χίλια ζόρια από το κρεβάτι , αλλά θα ρούχα φορώντας αυτα:

Και κατέβηκα κάτω. Τα σχολεία ευτυχώς αρχίσουν σε μια εβδομάδα αλλά πρέπει σιγά σιγά να εξερευνησα την περιοχή. Όταν κατέβηκα κάτω είδα τον Αρη να κάθεται στο σαλόνι. Τελεια, ειρωνεία εεε. Και ως γνωστή ατσουμπαλη που είμαι, δεν είδα ότι είχε ακόμη 2 σκαλιά και έτσι βρέθηκα φαρδιά- πλατιά στο πάτωμα. Τι βολικό που είναι το πάτωμα τελικά...

" Ωραίο το πατωμα;" ακούσω την εκνευριστική φωνή του πανηλιθιου, όρθιου ζώου ακα Αρη και σήκωσα το κεφάλι μου.

" Ουυ τελειο δεν βλεπεις; Το λάτρεψα. Να το προτιμήσεις " είπα καθώς σηκώθηκα όρθια.

  Πήγα στη κουζίνα όπου εκεί βρήκα τους 2 μεγάλους τα παίρνουν το πρωινό τους.  Ευτυχώς δεν έφυγαν ακόμη για την δουλεια...

" Φαίη κορίτσι μου, τι έχεις; Γιατί είναι πρησμένα τα μάτια σου;" ρώτησα από ενδιαφέρον η Λυδία.

" Καλά είμαι." Απάντησα χαμηλόφωνα καθώς άφησα το κεφάλι μου να πέσει ανάμεσα στα πόδια μου. Ένιωσα ευάλωτη μέρα από Πολύ καιρό και δεν ήθελα κάνεις να με δει. Τουλάχιστον όχι η Λυδία και ο Άρης. Ο μπαμπάς με έχει δει πολλές φορες από τον θάνατο της μητέρας μου.