New Family, New Feelings [Book 1]✔️

Kεφάλαιο 28

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

Φαίης Ρον 

   Επιτέλους βρίσκομαι σπίτι μου. Αν μπορεί να θεωρηθεί αυτο το μέρος σπίτι μου. Έπαψα να το νιωθω σπίτι μου απο τότε που έλαβα το γράμμα του. Ούτε το όνομά του δεν θέλω να θυμάμαι πλέον. Το μονο συναίσθημα που νιωθω για αυτον είναι η απογοήτευση.  Ένα συναίσθημα τόσο δυνατό που θα μπορούσε να ραγίσει και να σπάσει την καρδία ακόμη και του πιο ψυχρού ανθρώπου. Όταν κάποιος νίωθει απογοητευμένος νίωθει παράλληλα και προδωμένος. Προδωμένος απο τους ανθρώπους που τον αγαπούσαν ή τουλαχιστον έτσι νόμιζε. Ίσως έτσι να δουλεύει ο κόσμος , ίσως η ζωή ορισμένες φορές να μας δείχνει πόσο σκληρος μπορεί να γίνει  ο κόσμος και έτσι παύεις να εμοιστεύεσαι τον καθένα τους. Και έτσι ειμαι πλέον εγω. Έχω γίνει ευάλωτη και ίσως πιο ψυχρή . Αλλά δεν φταίω εγώ . Οι καταστάσεις με ανάγκασαν... 

   Όλα πάνε στραβά απο την στιγμή που ξύπνησα σε εκείνο το άθλιο μέρος. Για όλα πλέον χρειάζομαι βοήθεια. Μου φέρονται λες και είμαι μωρό . Μα δεν είμαι. Είναι υπερβολικά άβολη η κατάσταση που επικρατεί στο σπίτι. Πρέπει συνέχεια κάποιος να βρίσκεται δίπλα μου για να με βοηθάει. Η πιο άβολη στιγμή ever ήταν όταν ο Γιώργος έπρεπε να με κάνει μπάνιο. Full awkward. Αλλα ήταν ο μόνος που ήταν στο σπίτι εκεινη την μέρα. 

  Σήμερα θα έρθει ο φυσικοθεραπεφτης. Άντε να δούμε τι θα καταφέρει να κάνει και αυτός. Ωστόσο δεν χάνω την πίστη μου. Θα περπατήσω πολύ σύντομα. Θα το πολεμήσω με νύχια και με δόντια. Δεν σκοπεύω να μείνω καθηλομένη σε αυτό το αμαξίδιο για το υπόλοιπο της ζωής μου.

[ ... ]

  Η ώρα είναι 17:00 μ.μ. και όπου νάναι θα έρθει ο γιατρός μου. Εχω βαλει τις φόρμες μου και κάθομαι στην καρέκλα του γραφείου μου. Παρατηρώ όλους αυτούς που περπατάνε στο πεζοδρόμιο και με πιάνει μια μελαγχολια .

" Φαίη ; Να περάσουμε μέσα; Ήρθε ο Ανδρέας. " ακούστηκε η φωνή του μπαμπά μου πίσω απο την πόρτα.

" Ναι " απάντησα μονότονα και αμέσως η πόρτα άνοιξε. 

   Πίσω απο τον πατέρα μου βρισκόταν ενας νεαρός γυρω στο 23 έτος της ηλικίας του. Το βλέμμα μου έπεσε πάνω στα μάτια του. Γκρι που σε μαγνιτίζουν μόλις τα αντικροίσεις. Δύσκολα ξεφεύγεις απο το βλέμμα του. Δεν ξέρω αλλά μόλις μπήκε στο δωμάτιο , η καρδία μου έχασε τον χτύπο της...

" Λοιπόν, εγω σας αφήνω μόνους σας. Ότι χρειαστείτε βάλτε μια φωνή και θα έρθω αμέσως " ειπε ο πατέρας μου και βγήκε απο το δωματιο.