GEL SAR BENİ✔️ (Ara Verildi )

20.Bölüm

Hazar konağında Elvan ve Miran'ın bebeğinin sevinci yaşanıyordu .
Hasan ağa  oğulları Celil ve Miran'a bakınca yüzü aydınlanırken diğer oğlu Mithat  ve karısı Ziyşan'a baktıkça Emre'nin geleceğinden İstanbul'daki kızla evlenmesinden mutsuz olmasından  korkar olmuştu.
Yaşlı adam ömrünün geriye kalan günlerinde en küçük oğlunu da mutlu görmeden ölmek istemiyordu.
Elvan ve Miran'da Emre'yi evliliğe en azından Aslı ile tanışmaya ikna  edip adamın derdine çare olmayınca Hasan ağa duruma el atma kararı aldı.
Baba oğul arasında ipler kopacak belkide söylenmemesi gereken sözler dile gelecekti.

Hala kahvaltı masasında miskin miskin hayattan bezmiş bir şekilde oturup işe gitmeyen küçük  oğluna seslendi.
"Emre !"
"Efendim baba ."deyip bakışlarını merdivenlerin yukarısındaki adama kaldırdı.

"Çalışma odasına gel seninle konuşacaklarım var ."
Genç adam günlerdir üzerine uygulanan evlilik baskısından o kadar sıkılmıştı ki babası ile kavga edeceğini bilerek istemeye istemeye bu işe son noktayı koymak için  çalışma odasına çıktı.
Aslı'yı bir kez çoban kız olarak görmüştü . Emre birbirlerine uygun olmadıklarını daha  bir görüşte anlarken ailesinin bu ısrarını hala anlamıyordu.
Odaya girince başını babasına kaldırdı.
Gözlerindeki kırgınlığı gizlemeden uzun uzun baktı

Hasan ağa kapısının halan açık kaldığı odada lafa nereden başlayacağını düşünürken oğlu  tam karşısına oturdu.
Adam hala söze nasıl başlayacağını düşünürken Emre konuşmaya başladı.

"Baba ne konuşacağını az çok biliyorum.
Sağolsun Yasemin ve Elvan yengem kaç gündür uğraşıyorlar  ama olmaz !
Bir kere denedim  ,sende gördün hepiniz gördünüz. Leyla ile olmadı başka sevmediğim bir kız Aslı ile de olmaz evlenmem evlenemem  !
Bu evlilik ona da bana da haksızlık olur ,ikimizede yazık olur .
Hem ben bir karar verdim İstanbul'a döneceğim.
Burada kurulu bir düzen var . Herkesin şirkette, tarlalarda görevi belli bana yapılacak pek iş kalmıyor ve ben kendimi işe yaramaz hissetmeye başladım.
Bir de senden saklayacak değilim düşünüyorum baba aklımın bir köşesinde İdil mevzusu var kafam karışık ,belki de onu dinlemeliydim ani karar verdim, çok fevri davrandım ."

Hasan ağa susmadan sanki kendi kendine konuşur gibi konuşan oğlunun sözünü bölmeden sabırla dinledi.
Emre babasının sessizliğinden cevap vermeyişinden çekinerek adamın yüzüne baktı.
"Bir şey demeyecek misin ?"
"Aslı ile evleneceksin Emre . Kızı tanı ,bir görüş eminim zamanla seversin ."
"Baba ben İdil diyorum ,gideceğim diyorum sen hala bana
bir köylü kızı ile evlen diyorsun !"
"Ben senin sözünü kesmeden dinledim . Sen de beni dinleyeceksin !"
Emre başını öne eğip babasının sözlerini dinlemeye başladı.

"Tamam dinliyorum baba ama şunu bil ki ben sevmediğim bir kız ile daha zoraki nişan falan yapmayacağım !"

Hasan ağa sinirle yerinden kalkıp oğlunun yüzüne hayal kırıklığı ile baktı.

"Eğer Aslı ile evlenmezsen sana hakkımı helal etmem Emre !  O kızı nikahına almazsan babanı öldü bil ! Nerede kiminle istersen orada yaşa ama beni sil !"

Genç adam sinirle ayağa kalktı.
"Son sözün bu mu yani ! Sırf kendi hayatımla ilgili karar veriyorum diye beni yok mu sayacaksın !"
"Evet oğlum son sözüm bu  ! Bir gün babam doğruyu söylüyormuş diyeceksin .Umarım Emre umarım  o gün geldiğinde iyi ki babamı dinlemişim dersin pişmanlık ile karşımda mutsuz bir adam olarak durmazsın oğlum." Deyip yaşlı adam odasına doğru giderken Emre kime ne için kızması gerektiğini bilmiyordu.

Aklı , yüreği karma karışık olan adam babasının arkasından kendince bir karara vermek için düşünmeye başladı.
Kendini  nasıl geldiğini bilmeden Boncuk'un yanında ahırda buldu.
"Ne yapacağım ben Boncuk hanım ? Bir yanım kaç git diyor bir yanım yaşa ve gör sakın kaçma diyor ! Ne yapmam lazım karıştım Boncuk nasıl çıkacağım bu işin içinden bilmiyorum ." Diye söylenirken arkasında gördüğü Ziyşan yengesi ile koyunun yanından aniden ayağa kalktı.
"Hayırdır yenge bir şey mi oldu ?"
"Yok ben sana bakmaya gelmiştim herkes çok üstüne gitti evlen falan diye . Ben üzülme diyecektim bir de şey ... Bir şey diyeceğim ama yanlış anlama ."