GEL SAR BENİ✔️ (Ara Verildi )

30.Bölüm

Leyla ,Ömer'in sözleri ile kaşlarını çatarken adam konuşmaya devam etti.
"Ben ,Elvan'ı sevdim hemde çok sevdim Leyla .. İbrahim ile nişanlanınca vazgeçmeye çalıştım ,uzak durdum kaçtım ama sonra Miran'a düşman oldum çünkü Elvan bir tek ona sarıldı . Aptalca kendime bir söz verdim . Miran'ın sevdiğini elinden almak isteyip yolumu Gülnihal gibi bir sarmaşığa çevirdim. Çok yanlış yaptım ,bir kadına rızasıyla fakat kalbimde ki kinle sahip oldum.
Affı mümkün mü , bunun tecavüzden bir farkı var mı bilmiyorum ama iğrenç bir şey yaptığımın farkındayım.
Gülnihal dünyanın en kötü kadını olsa bile yaptığımı haketmiyordu."

Leyla derin bir nefes alıp geriye doğru bir adım attı.
Sırtı soğuk kapıya değince irkildi.
Ömer'in gözlerine bakmaya utanan kız bu sefer bakmaktan çekinmedi.

"Affetmek " sadece bir kelime iken ne büyük anlamı vardı .

Sevdiği adamın gözlerinin içine bakarak düşündü.
Kendi hatalarını, yaptığı yanlışları bir teraziye koyup tartmaya çalıştı.
Kalbi eşitlemeye çalışsada olmadı.
Ne kadar günahı olursa olsun,Ömer ve Leyla'nın hatası birbirini tartmadı.
Genç kızın gözlerinden bir damla yaş süzülürken burukça gülümsedi.

"Buraya kadarmış ! Bana verilen mutlulukta ,saadette bu kadarmış . Ben hep cezamı çektiğimi düşünürdüm oysa benim cezam daha yeni başlıyormuş .
Ben seni affettim desem ,sen kendini affedebilir misin Ömer ? Kızımız olsa onun gözlerinin içine bakabilir misin ?
Oğlumuza bir kadına nasıl davranması gerektiğini anlatabilir misin ?
Biz aramızda yatan ,üstümüze başımıza dağılan Gülnihal'in ölü toprağını temizleyebilir miyiz ? Bütün suçu ona atıp kendimizi kurtarabilir miyiz !" deyip dudaklarının arasından bir hıçkırık koptu.
Ömer ,pişmanlıkla başını eğerken uzanıp sevdiğinin elini tutamadı ,gözlerinin içine dahi bakamadı.

" Zaten bu mutluluğa şaşırıyordum,nefes alamayacağım kadar fazla geliyordu.
Kızım ,Leyla ilk kez seviyorsun ,sevdiğinde seni seviyor diyordum. Kızmıyorum sana ,az çok aranızda geçenleri tahminde ediyordum ama senden duymak ,kabullenmek  zor !
Bize düşen de bu kadarmış ! Belki zaman ,belki bir gün her şey gibi bunu da unuturuz ama şimdi yapamam hiç bir şey olmamış gibi eline uzanıp tutamam."

Ömer başını kaldırıp ,umutla baktı sevdiğinin gözlerinin içine fısıltı ile konuştu.
"O günü ömrümün sonuna kadar beklerim .Yeter ki gözlerin gözlerime haram olmasın. Yeter ki nefesin ,nefesime değsin .
Tenin tenime değmese de ,gözlerin gözlerimde kaybolmasa da razıyım Leyla'm yanımda ol .
Affetme ,unutma ama hep bana  gel.
Sarma yaramı ,sarma  kollarınla bedenimi ama bırakma elimi ." Dedi.

Leyla tuttuğu gözyaşlarını serbest bırakırken Ömer daha fazla karşısında duramayıp odadan çıktı.
Kalbi sarılmak istedi ama aklı zaman ver dedi.
Söyleyecek başka bir sözü ,bir özür cümlesi yoktu.
Adam sessizce giderken ,Leyla kapanan kapıya sırtını yasladı.
Yargılamak ,kızmak ona göre değildi .
Herkes gibi hatalar yapa yapa bugüne gelmişken o da sustu . Söyleyecek sözü , unuttum , affettim her şeyi gel sar beni  diyemezdi.

İki aşık sırtlarını aynı kapıya yaslayıp bir süre öylece durdular sadece karanlığın ortasında yeşeren ,büyümekten vazgeçmeyen bir sevdaları vardı.
İkiside onun gücüne sığınıp ,zamanın yaralarını sarmasını bekledi .
Ne birbirlerini saracak ne de ölmüş bir kadının arkasına sığınıp bütün günahları ona yıkacak kadar vicdansız değillerdi.

Ömer ,derin bir nefes aldı .
Omzunda aylardır taşıdığı yükü atmanın ferahlığını yaşadı.
Kendini ömür boyu affetemese de  Leyla ile aralarında hiç bir sır olmaması bile rahat nefes almasına yeterdi.