Exquisite Saga #2: Roussanne Shelkunova

Chapter 26: Hug

JhasMean: sorry sabaw. Nasa cloud 9 pa ako dahil nayakap ko si Enrique Gil. Hahahaha
PS: I tried my best to write Al's POV. Sorry.
PPS: Sorry sa simula ng chapter nito. I just had to. Sana ay maintindihan niyo.

Chapter 26
Roussanne Shelkunova

When I felt him getting closer to his edge, umalis ako sa ibabaw niya at lumuhod; I started sucking him. He groaned. Sinabayan ko ng kamay ang pag-angat ng ulo ko hanggang sa maramdaman kong manginig siya, lumayo ako at hinayaan siyang labasan sa kamay ko.
I continued pumping his shaft and looked straight to his eyes.

"Ngayon mo sabihin sa akin na mahal mo ako, Rafael." Hindi siya nakaimik.

"And after that, he just left. Without saying anything." In-expect ko na naman iyon kay Rafael. He never really loved me. Siguro ang dating ako. Iyong babaeng una niyang nakita; nabulag lang siya sa noon at ngayon. Dahil ang totoo, ang nakaraan ko lang ang kaya niyang tanggapin, pero ang Roussanne ngayon? Masyado nang sira para tanggapin niya.

"Why did you do it?" Tanong niya. Hindi ako sumagot.

Bakit nga ba?

Am I expecting him to accept me? May parte ba sa akin ang umaasa na kaya akong tanggapin ni Rafael? But I don't like him, bakit ako aasa? For validation?

Hindi ko alam.

"Hindi ko alam..." nakayuko kong saad.

"What did you feel when he left?"

I shrugged. "I kind of expecting it to happen."

Dalawang linggo na simula nang komprontasyon namin ni Mama, at dahil sa nangyari ay pinilit ako ni Papa na makipag-usap sa Doctor dahil ayaw ko namang sabihin sa kanila ang problema ko.

Noong unang beses na nakausap ko si Doctor Boac ay naiinis ako sa mga tanong niya. Napaka-trivial, pero ngayong pangatlong beses na pagkikita namin ay kahit papano ay naiintindihan ko kung bakit ang trivial ng tanong niya.

Bawat kamusta, bawat pagtanong sa kung anong nararamdaman ko... gumagaan ang loob ko. And the way she looks at me when I tell her truth... it makes a difference. Hindi katulad ng sa iba, she looks at me without sadness or pity in her eyes. Just pure understanding of the situation — of what I feel.

"This guy, is he the lawyer?" Mabilis akong umiling. "Have you talked to him?"

Muli ay umiling ako.

"When you described him to me it seems like you're comfortable with him. Why don't you talk to him, Roussanne. It might help."

Kinuyom ko ang palad ko. "I see. What's stopping you, Roussanne?"

"I'll just ruin him." I simply said.

"Paano kung hindi?"

Nag-angat ako ng tingin. "I don't want to talk about him."

Iba na lang ang pinag-usapan namin. This is also what I like about this setup, hindi niya ako pinipilit sa mga bagay na ayaw kong pag-usapan, at kapag handa na akong buksan ang bagay na iyon ay tahimik na makikinig siya sa akin.

Matapos ang halos kalahating oras ay natapos rin ang session namin. May kasunod naman kaagad na pasyente matapos ko.

Sa lobby ng clinic niya ay nandon si Papa at hinihintay ako. Masyado siyang nag-aaalala sa akin na pati pagpunta ko sa ospital ay hinahatid at sinusundo pa niya ako. Not that I'm complaining, I like that he's with me. I feel safer.

"May iba ka pa bang lakad?" Tanong niya habang nagmamaneho.

"Wala naman po. Wala rin akong pasok."