EPILOGUE

3K 73 122
                                    

ASTER DRACO HECHANOVA'S POV

"She was fine. Not until you came. And she became worst."

It wasn't an easy choice, leaving her wasn't what I wanted to do. Seeing how she walked without me, how she entered into the library, and how she doesn't laugh the same were difficult. Sino bang lalaki ang gustong iwanan ang babaeng nag-bibigay ng sigla sa kanya?

"Carina, let me go. I want to hear it from you, pakawalan mo na lang ako."

At iyon na ata ang pinakamasakit na salitang binitawan ko. Hindi lang ako ang nasaktan, dahil alam kong gumuhit sa kanyang puso ang hapdi ng aking mga salita. Hindi ko siya tinitignan, dahil natatakot ako. Natatakot akong baka kapag nagtamang muli ang aming mga mata at hindi ko na siya papakawalan pa.

"Tignan mo ako sa mata, at sabihin mo sa akin 'yan. Kapag nagawa mo, maluwag kong tatanggapin na pakawalan ka."

I know that she doesn't mean what I said. When she is asking me to say it, I know she is closely losing herself. I face her with all my might, and look at her in the eye. She's crying, and god knows how much I want to wipe those crystal tears. I walked up to her, and tell her that I will remember everything about us.

And I smiled. Because that was her wish. Seconds after that, she passed out. In my own arms. And I don't know what to do, neither whom to call. I just carried her, and asked Dale to come with me. And everything became fine, when we reached the hospital. I saw how her Mom hugged her daughter, and she didn't even thank me.

Pero ayos lang. Ang mahalaga ay ligtas siya, at sigurado akong humihinga siya. Mahirap sa akin na iwanan siyang ganoon, pero alam kong iyon ang nais ng kanyang mga magulang. Kahit nga ang kanyang kapatid na ayaw sa mga gawain ng kanyang ina ay naipilitan na lang rin.

At bumalik ako sa kanya. At ipinaglaban namin ang isa't isa. Iyon na ata ang pinakamadaling bagay na nagawa ko, ang ipaglaban siya sa harap ng kanyang mga magulang at ang kupkupin siya sa aming tahanan. Dahil sa puntong iyon ay napatunayan ko, na hindi ako ang papatay sa anak nila at kayo kong panindigan lahat ng ginagawa ko.

Looking at her now, and how she tied her hair became the most stunning thing for me. Things maybe difficult, but fixing her hair is the easiest. I stood up from our bed. which I am very much thankful of, for it didn't broke last night. Tumayo ako sa kanyang likod, at inayos ang kanyang buhok para sa kanya.

She look up to me, That marvelous and precious eyes of her. "Good Morning, Mr. Hechanova." She whispered. Parehas kaming kulang sa tulog, ngunit hindi naman ako nag-sisisi kung bakit.

"Good morning, Mrs. Hechanova." I smiled, and kissed the tip of her nose. I look upon our reflection in the mirror, well, she is just wearing my sleeves and nothing more. "Morning bath?" I asked.

"Go first, I'll sleep." Kibit balikat niyang sagot at nilagpasan na ako. Humiga siyang muli sa aming kama, habang ako ay tinitignan lang siya. Her legs are glowing early in the morning, I can't believe she's torturing me. Tinalikuran ko siya at tumuloy sa banyo. I took a bath, and when I was finished, I immediately went out. I was just covering half of my body with a towel when she screams so hard.

"Oh my god, Aster Hechanova! Sa banyo ka nga mag-bihis!" Singhal niya at agad akong binato ng unan. She covered her eyes with another pillow and refuse to look at me.

"You already saw it. Painosente." I whispered. Kinuha ko ang aking damit mula sa closet, at kagaya nga ng sinabi niya ay kaagad akong tumuloy sa banyo. Nag-bihis na ako, at tumingin sa salamin. So this is what married life feels like, kailangan mong sumunod sa asawa mo? They are bully.

Catching The Brightest Star [HS#2]✔Where stories live. Discover now