𝚆𝚘𝚕𝚏 𝙱𝚕𝚘𝚘𝚍 - ZAKOŃCZONE

Rozdział 3

Gwałtownie odwróciłam się do tyłu. Jakieś trzy metry ode mnie stał najprzystojniejszy wilkołak, jakiego w życiu widziałam.

Posiadał masywne ciało, niczym wyrzeźbione w kamieniu, mocne mięśnie, wysoka postawa. Twarz przywodziła na myśl greckiego boga. Wystające kości policzkowe i wyrysowana szczęka dawały mu surowości. Lekko zadarty nos, czekoladowe, niesfornie kręcone włosy opadające na czoło i wąskie usta, które teraz rozciągały się w najpiękniejszym uśmiechu, jaki w życiu widziałam, tworzyły niesamowity obraz, ale i tak najpiękniejsze były one — hipnotyzujące orzechowe oczy z iskierkami złota, które świeciły jak neon. Miałam ochotę się w nich zatopić i już nigdy nie wyjść. Skraść je i już na zawsze zachować dla siebie.

Po moim kręgosłupie rozszedł się prąd, przez który wyprostowałam się jak struna. Na rękach wystąpiła gęsia skórka. Musiałam przełknąć ślinę, bo w ustach miałam dosłownie Saharę.

Kiedy nasze spojrzenia się spotkały, jego oczy zmieniły kolor na krwisto czerwony. To podziało na mnie, jak wiadro zimnej wody.

~ Ten mężczyzna, jest naszym mate! ~ krzyknęła uradowana Liz.

Wiem, dlatego muszę uciec od niego jak najdalej! Zdusiłam w sobie chęć przytulenia go. Ogarnij się! Nie możesz się do niego zbliżyć!

Szybko przemieniłam się w wilka i zaczęłam pędzić w stronę lasu. Biegłam jak nigdy dotąd. Czułam, jak moje łapy płonęły, ale nie podawałam się. Wiedziałam, że on mnie goni.

O ile to było możliwe, przyspieszyłam jeszcze bardziej. Skupiłam się, aby nie wpaść w drzewo. Wilk za mną nie robił tak szybkich uników. Po pewnym czasie zgubiłam go, a kiedy byłam pewna, że mnie nie znajdzie, przystanęła na polanie, by odpocząć. Położyłam się w trawie, żeby dać Liz chwilę na odsapnięcie. Moja wilczyca była na mnie wściekła.

W głowie miałam istny huragan. Nie wiedziałam jakim cudem? Czy los sobie ze mnie zażartował? Czy któreś z kwiatów w ogrodzie były po prostu halucynogenne, a wszystko, co się przed chwilą stało było iluzją? A może już zupełnie zwariowałam? Byłam w strasznym szoku, ale wiedziałam jedno, o ile ten wilk jest prawdziwy, nie może mnie dostać.

~ TY IDIOTKO! WRACAJ DO NIEGO! ~

Polana była skąpana w ciemności, jedyne światło dawał księżyc w kształcie rogalika. Serce dudniło mi w piersi jak oszalałe. W życiu nie biegłam tak szybko, jak dziś.

Z tego zdezorientowania dopiero po pewnym czasie, usłyszałam kroki i nagle za krzaków wyłoniło się trzech wilkołaków. Po zapachu rozpoznałam, że żaden z nich, nie był tym, przed którym uciekałam. Zawarczeli na mnie.

Nie potrzeba detektywa, by zauważyć, że nie mieli oni dobrych zamiarów. Od razu się spięłam i najeżyłam, przybrałam postawę obroną, stając na prostych łapach. Tak samo, jak oni zawarczałam w geście ostrzeżenia. Zaciągnęłam się mocniej powietrzem. Były to Omegi. Jako że byłam Deltą w świetle ustalonej hierarchii, powiń okazać mi szacunek, ale oni mieli na ten temat, zgoła inne zdanie.

Zaczęli mnie otaczać i chodzić dookoła. Wyostrzyłam swoje zmysły i czekałam na pierwszy ruch. Musiałam, się skupić na tym, co się działo teraz, jeżeli chciałam przeżyć. Najpierw zakatował szary. Chciał mnie ugryźć, ale zareagowałam błyskawicznie i podrapałam go pazurami po pysku. Za jego przykładem poszli towarzysze. Jeden skoczył na mój grzbiet. Próbowałam go rzucić, ale ten wczepił pazury w moją sierść, na co lekko zaskomlałam. Drugi ugryzł mnie w bok, wtedy nie wytrzymałam i zawyłam z bólu. Gryźli i drapali mnie na zmianę. Walczyłam z nimi, próbowałam się obronić, ale nie dawałam rady trzem wilkom. Upadłam na ziemię, nie mogąc już wytrzymać. Starałam się podbudować wolę walki, ale zmęczone ciało ledwie dawało radę zachować świadomość.