I Am His, His Lost Girl -- Peter Pan (Compleet)

Beloofd Is Beloofd

Peter verzorgt Mara der wond in haar schouder en zorgt ervoor dat het stopt met bloeden. Hij draait er verband omheen en zodra hij klaar is geeft hij haar een kus op der schouder. "Waar was dat voor?" vraagt Mara. "Geluk." antwoord Peter. Mara knikt met een lach. "Peter?" vraagt ze dan. Peter kijkt op. "Sorry." zegt ze dan. "Doe het niet nog een keer." zegt Peter, terwijl hij opstaat. "Ik ga kijken hoe het is met de jongens." zegt hij dan. "Ik hou van je." zegt Mara vervolgens. Peter blijft even stilstaan, maar loopt dan weer verder. Mara zucht. Dat had ze kunnen verwachten. Eens in de zoveel tijd zegt Peter het terug, maar meestal niet. Mara weet dat hij om haar geeft, maar ze wou dat hij meer voor zijn gevoel uit durfde te komen. Dat is het enige wat hij nog niet doet.

-----------------------------------------

Mara loopt naar buiten, het kamp in. Ze heeft nu wel lang genoeg in haar tent gezeten. "Peter?" vraagt Mara. Ze loopt op Peter af, die op een boomstronk zit. "Wat is er Darling?" vraagt Peter, als Mara naast hem gaat zitten. "Waar is de rest?" vraagt ze, als ze maar een paar jongens ziet. "Het gevecht was nog niet over." antwoord Peter. Mara knikt. Dan laat ze haar hoofd op zijn schouder vallen. "Ik ben alleen maar een last voor je, hé?" vraagt ze na een korte stilte. "Wat?"

"Mara, je weet best dat dit niet waar is." zegt hij dan. "Je bent geen last. Misschien een beetje eigenwijs, maar geen last." legt hij uit. Mara knikt lachend. "Dank je." antwoord ze. Dan gaat ze rechtop zitten. Mara staart voor zich uit. Ze denkt weer terug aan haar droom. Ze snapt het nog steeds niet. "Wat is er?" vraagt Peter. "Niets, ik moest gewoon ergens aan denken." antwoord Mara. Peter legt zijn hand op haar wang en draait haar hoofd naar de zijne toe. Ze kijken elkaar eventjes aan en dan duwt hij zichzelf tegen haar aan en drukt hen lippen op elkaar.

Als ze elkaar los laten krijgt Mara een glimlach op haar gezicht. Peter laat misschien wel niet met woorden merken wat hij voor haar voelt, maar Mara was even vergeten hoe krachtig zijn daden zijn. Elke kus is opnieuw betoverend. "Dank je." zegt Mara met een lach. "Waarvoor?" vraagt Peter. Mara schudt haar hoofd. "Niets bijzonders. Gewoon bedankt." antwoord ze. Peter schudt lachend zijn hoofd. "Je bent gek." zegt hij. "Dat leer ik toch echt van jou." zegt Mara vervolgens. "Nee, wat je van mij leert is vechten en magie." legt hij uit. "Oh, daarover gesproken. Maak je klaar voor je volgende les. Tijd voor magie."

Mara staat op en loopt achter Peter aan. Oefenen met magie doen ze nooit op het kamp. Altijd net erbuiten. Puur zodat ze alle rust hebben om rustig te oefenen. "Goed, ga zitten." zegt Peter, terwijl hij al op de grond gaat zitten. "Hier." zegt hij, als Mara op de grond zit. Mara pakt een stukje hout aan van Peter. "Wat moet ik hiermee?" vraagt Mara. "Laat het branden." zegt Peter. "Branden? Dat kan nooit." zegt Mara snel. Peter knikt. "Oh nee?" Hij pakt een ander stukje hout en met 1 beweging van zijn hand laat hij het hout branden, als een grote lucifer. "Hoe deed.." "Concentreer je." onderbreekt Peter haar. "Je kan het."

Mara neemt even diep adem. Ze zorgt ervoor dat ze goed recht zit en houdt het stukje hout met 1 hand in de lucht, tussen de topjes van haar vingers. Haar andere hand houdt ze voor het stukje hout. Ze blijft ernaar staren, maar er gebeurt niets. "Denk aan wat je wil. Geloof erin. Voel de magie door je lichaam stromen. Concentreer je op wat je wil. Concentreer je op je doel." fluistert Peter, om haar niet uit haar concentratie te halen. Zonder weg te kijken van het stukje hout, knikt Mara. Ze doet wat Peter zegt en met resultaat. Niet veel later begint het stukje hout te branden, net als bij Peter.

"Ja!" roept Mara blij. "Het is me gelukt!" roept ze luidt. "Ik wist dat je het in je had." zegt Peter dan trots. Ja, hij is echt trots op haar. Mara geeft hem een knuffel uit blijdschap. "Dank je!" roept ze dan luidt. "Graag gedaan." lacht Peter. "Pan!" Peter kijkt op. "Felix, wat.." Dan staat Peter snel op. "Ik ken dat gezicht! Wat is er mis?" vraagt Peter. "Ze zijn weg." antwoord Felix.

"Wat? Dat terwijl ze niet eens kennis hebben gemaakt met me?" vraagt Peter. "Waarom klink je zo sarcastisch?" vraagt Felix. Peter haalt zijn schouders op. "Het waren maar een paar meiden. Niets dat we niet kunnen handelen." zegt Peter. "Daarbij heb ik andere zaken aan mijn hoofd. Ik moet de reis van Mara en mij voorbereiden." legt hij uit. "Is het eindelijk weer zover?" vraagt Mara vrolijk, terwijl ze opstaat. Peter knikt. "Het is zover." antwoord hij. Mara loopt richting Peter en slaat haar armen om hem heen. "Dank je! Dank je! Dank je!" roept ze. "Beloofd is beloofd."