I Am His, His Lost Girl -- Peter Pan (Compleet)

Tweede Keer

"Wat? Dat terwijl ze niet eens kennis hebben gemaakt met me?" vraagt Peter. "Waarom klink je zo sarcastisch?" vraagt Felix. Peter haalt zijn schouders op. "Het waren maar een paar meiden. Niets dat we niet kunnen handelen." zegt Peter. "Daarbij heb ik andere zaken aan mijn hoofd. Ik moet de reis van Mara en mij voorbereiden." legt hij uit. "Is het eindelijk weer zover?" vraagt Mara vrolijk, terwijl ze opstaat. Peter knikt. "Het is zover." antwoord hij. Mara loopt richting Peter en slaat haar armen om hem heen. "Dank je! Dank je! Dank je!" roept ze. "Beloofd is beloofd."

-----------------------------------------

Mara pakt een boekje onder haar kussen vandaan. In dit boekje schrijft ze alles op. Alles wat ze hier mee maakt of wat ze voelt. Je kan het eigenlijk zien als een soort dagboek, alleen schrijft ze er niet speciaal elke dag in, maar gewoon als ze het nodig heeft. Ze weet dat ze maar 1 dag weg zal zijn, maar toch neemt ze het boekje altijd mee. Gewoon voor de zekerheid. Het is fijn om je gevoelens op te kunnen schrijven, althans voor Mara dan. Ze word er rustig van.

"Darling?" Mara draait zich om. Peter loopt hun tent binnen en ziet het bruine boekje in Mara der handen. "Weer dat boekje?" vraagt Peter. Mara knikt. "Het is fijn om te kunnen schrijven." legt Mara uit. "Als jij dat vind." antwoord Peter. "Waarom ga je niet slapen." stelt hij dan voor. "Het was een lange dag en morgen ochtend vertrekken we. Rust wat uit." vertelt hij dan. Mara knikt. "Dat is prima. Ik wil alleen nog even in mijn boekje schrijven. Daar heb ik de kans nog niet voor gehad." legt Mara uit. "Waar jij vrolijk van word." geeft Peter aan. Hij loopt naar Mara toe, geeft haar een kus op der voorhoofd en loopt dan weg.

Mara pakt een potlood en begint te schrijven in haar boekje.

*Het is weer zover. Morgen gaan we terug naar StoryBrooke. Ik kan eindelijk mijn familie weer zien. Ik vind het leven hier geweldig, maar dat betekent niet dat ik mijn familie niet mis. Ik woon hier nu 6 maanden, dit is dan ook de zesde keer dat ik mijn familie bezoek. Elke maand ga ik 1 dag naar mijn familie, met Peter.

Nee, Peter wilt echt niet elke keer naar StoryBrooke, maar toch doet hij het. Hij wilt me nog steeds niet alleen laten gaan, aangezien het te gevaarlijk is. Daarbij wilt hij ook nog steeds niet dat ik mee vecht in het bos. Alleen deed ik het toch. Het verliep anders dan ik dacht, maar ik heb het overleefd. Zoals altijd was Peter er voor me.

Toch zit me iets dwars. Ik had een droom vannacht. Een verschrikkelijke droom. Een droom waar Peter de ouders vermoordde van een baby. Zo harteloos.. Zo verschrikkelijk pijnlijk. Ik weet dat het maar een droom was, maar waarom zou ik zoiets verschrikkelijks dromen? Het voelde ook zo echt. Alsof.. alsof.. ik weet het niet. Wat het ook is, het is niets goeds.*

Mara legt het boekje weer onder haar kussen. Als ze in bed gaat liggen, sluit ze haar ogen en gaat slapen. Het lukt alleen niet om te slapen. Ze blijft maar denken aan haar droom. Aan die verschrikkelijke nachtmerrie. Als ze een uur later nog niet slaapt, besluit ze uit bed te gaan, naar buiten. Naar Peter.

"Slaap je nog niet?" vraagt Peter. Hij zit weer op een boomstronk. "Nee, ik kan niet slapen. Is het goed als ik bij jou ga zitten?" vraagt Mara dan. Peter knikt. Alle lost boys zijn aan het dansen en zwingen. Alsof ze weer een feestje houden. Het is elke dag feest bij hun. Zolang ze maar kunnen genieten. Peter fluit muziek. Mara kijkt naar hem, terwijl ze naast hem gaat zitten. Zoals altijd hoort ze niets. Alleen verloren jongens kunnen dit horen. Zij is niet verloren. Zij weet precies wie ze is en waar ze hoort.

Mara leunt met haar hoofd tegen Peters schouder en sluit haar ogen. Ze hoort de lost boys juichen, maar hoe langer het duurt hoe minder ze hoort. Totdat alles muisstil is en Mara eindelijk kan slapen, nu ze weet dat ze veilig is.

De vrouw trekt haar armen dichter tegen haar baby aan. De jongen loopt naar de baby toe. Hij wilt haar vermoorden.. maar.. maar iets houdt hem tegen. Hij kijkt de baby in haar ogen en blijft even staren. Dan draait hij zich om. "Alsjeblieft! Laat ons gaan! Wij zullen weggaan en nooit meer terug komen!" roept de man plots. "NEE!" roept de jongen. Hij draait zich snel om en met 1 beweging is zijn schaduw daar. De schaduw rukt de schaduw van de man eraf en vermoordt hem. Gelijk daarna is de vrouw aan de beurt. De vrouw gilt hard. Ze houdt haar baby stevig vast, maar dan wordt haar grip minder. Steeds minder. Totdat de baby van haar schoot af rolt.. en de vrouw dood neervalt.

Mara schrikt wakker. "Wat is er?" vraagt Peter bezorgd. Ze zitten nog steeds op dezelfde plek. "Niets, ik.." begint Mara, maar ze weet niet wat ze moet zeggen. "Gewoon weer een nare droom." besluit ze te antwoorden. Wat moet ze anders? Peter zeggen dat ze voor de tweede keer, precies dezelfde droom heeft over hem die de ouders van een baby vermoord? Nee, wat moet hij dan wel niet denken. "Kom, ik breng je naar bed. Daar is het warm, misschien slaap je beter." stelt Peter voor. Mara knikt.