Fall of the Autumn

Chapter 39

A month after I learned to be numb. Numb from my pain, numb from all the heartaches and even learned to pretend that everything is okay. Right after that night I've been spending my days at work and even with Pepa. Hindi ako sumasama kay Martina or with the boys. They wanted to reach to me pero pinapaharang ko sila kay Maggie. I always lock my office room para walang mang gulo at tanging si Maggie lang ang pwedeng pumasok unless I have a go signal to it.

Christian didn't even try to talk to me or call me. Lahat puro kaibigan namin. I always come home late para matakasan ang mga ito then papasok ng maaga para hindi ulit sila maka salubong. Naging okay naman kahit papano pero ako ay hindi parin.

Mas lumala ako sa lahat ng sakit na naramdaman ko. Pain from Jacob being back and pain from Christian for letting go. Wala nga ata talagang mag tatagal sakin pwera nalang kung ipag laban ko. Though nag tatagpo kami ni Christian sa meeting pero late akong papasok at aalis agad para maiwasan ito. Ganun din naman ata siya dahil kahit anino hindi ko nakikita ito.

Pag may client meeting naman ay siya lang ang umaattend kasama si Maggie. Or ako at si Allen na secretary nito. Even Martina can't get inside. Kahit mag sisisigaw pa ito sa labas talagang wala. I shut everything out for my peace of mind. Pinaalis kona din ang security na kinuha ni Christian dahil okay naman kami kahit wala sila.

Sarili ko nalang naman ang hinihintay kong maging okay eh. Kaya ko naman na silang harapin. Mas magiging panatag nga ako ata ako pag nangyari iyon. At least everything will be fine for me kapag ginawa ko iyon. I just needed a space for everything para makapag isip ng maayos.

"sir hindi po talaga pwede! Ayaw po talaga ni ma'am Ria tumanggap ng bisita. Tsaka-"

"I told you to tell her! Kanina pa tayo pa ikot ikot!" sigaw ni Jacob. Alam kong kanina pa may kausap si Maggie pero hindi ko alam na aabot pa sila ng sigawan.

"let him in Maggie" sabi ko sa intercom. Binuksan naman agad nito ang pinto saka naman pumasok si Jacob na galit na galit.

"why are you shutting everything out huh?! Is this because of Christian?!" sigaw din nito sakin. "sinaktan kaba ng gagong yun?!" nainis naman ako rito.

"first of all hindi lahat ng rason ko ay dahil lang sa ibang tao. At oo, nasaktan ako ni Christian gaya ng pag sakit na ginawa mo sakin!" hindi ko na nakayanan kaya sumigaw narin ako rito. Nagulat ito sa sagot ko kaya mukhang nahimasmasan naman siya sa nagawa niya.

"I'm sorry" hinahon nitong sabi.

"why are you here?"

"just ahm... well... I heard it to Dos that ahm... you're shutting everyone out... I just wanted to know why since ako palang ang pinapasok mo" upo nito sa harap ko.

"you won't stop kaya kita pinapasok. Ikaw lang kasi ang nangahas kay Maggie ng ganun" napa ngisi naman ito sa sinabi ko pero ako ay ganun padin.

"I just want space... pero mukhang okay narin naman ako" tango nito sakin. "you can tell it to everyone now"

"hahayaan ko sila maka diskubre... I want to talk about what happen in the past... I want you to hear my side... for our peace of mind"

"past is past Jacob. I'm not mad anymore. Everything is fine with me now. I suppose"

"I know. I just want to tell you what happen. And I wanted to say sorry" sumandal naman ako ng maayos sa upuan ko.

"we are not allowed to call anyone... kami rin ang huling pinauwi dahil gusto nilang makisigurado sa kaligtasan ng lahat"

"Jacob just stop okay?! I don't need it. My mind is peaceful already. I know all of you have reasons kaya tanggap ko yun. Wala akong kwinestyon isa man sa inyo kaya okay na yun"

"then why are you like that? I felt you're pain when we met and even in the party. I don't know how to approach you or even this... hindi ko alam pano ko sisimulang kausapin ka... pano ko ipapaliwanag ang nangyari?!... why is Rain with me that time?!... I want you to be at ease sa lahat... is it my fault or someone else?!"

"it's no ones fault Jacob... I was just shocked when I saw you... I felt a little bit of pain... but it's over already... I'm happy to see you, even Rain... I saw happiness in both of your eyes at the party and I'm contented on that... yung sa party hayaan muna yun. Kasi hindi ka naman involve sa pain na naramdaman ko nun. It was not someone else... I felt pain for myself... yun lang" I finally let go some of the pain that I felt. Siguro nga kailangan ko lang ng mapag sasabihan or at least to Jacob kasi alam ng lahat ang nararamdaman ko para dito. And now I'm setting it free.

"someone told me that Christian helped you in anyway that he can... you both bond every time you're together... what did he do Ria... what did Christian do to be that painful?" napa ngiti nalang ako rito ng bahagya.

"Christian thought me to be happy again... Christian wants me to forgot all the pain that you inflicted... he wants me to use his self for me to forget it... but in the end... I gave him all the pain that I let go... I hurt him in a way..." naluluha ako habang sinasabi ito. But still have a little smile because Christian gave me that happiness.

"akala ko nung nag kita tayo hindi kopa rin nakalimutan ang nakaraan... pero akala ko lang pala yun... na pati siya ay ganun din..." singhot ko saka napayuko nalang din "but I guess he wants to save his self from all the pain kaya... siya umalis sa tabi ko... masyado akong sumandal sakanya ng mga oras na yun kaya siguro mas doble ang pain na naramdaman ko at humigit pa yun sa sakit na binigay mo... mas okay nadin siguro na hanggang dun nalang... para hindi na madagdagan pa..." nag punas ako ng luha saka ko siya tinignan ng may ngiti sa labi.

"why don't you both talk?" suhesyon nito.

"saka na siguro... pag naka hinga na kami pareho" napataas kilay lang ito saka tumango.

"si Pepa... kamusta siya?" dun na ako tuluyang napa ngiti.

"pepa's fine... may school na siya ulit kaya nalilibang nadin dun"

"I see... thank you Ria... thank you for being strong and understanding..." ngiti ko rito

"yun ang dapat Jacob... masaya na tayong lahat at mas okay na yun pag ganun"

"yeah... tama ka... pero mom wanted to visit you some time. Gusto ka daw niyang maka kwentuhan" ngiti ko.

"okay lang naman kamo. You can give her my card" saka naman ako kumuha sa my gilid ko. "tawag lang siya muna baka kasi may biglaang lakad din" tinago naman na niya agad ito.

"thank you Ria... I won't keep you... pupuntahan kopa si Rain" tango ko rito.

"salamat rin... ingat kayo" tango na nito saka nadin umalis ng opisina. Kahit papano naging happy naman ako sa napag usapan namin.

Ewan koba, bigla ko nalang ding naisipan na wag na alamin pa ang nangyari sa nakaraan. Tama naman ako eh, lahat ng nangyari ay may rason at kahit ipaliwanag mopa ito ay tapos naman na. nangyari na kaya dapat ay mag kaayos nalang para hindi na ganun kabigat ang aming nararamdaman.

Sabi nga nila it's better to end everything in a calm and nice way. Why bother argue?! Wala ng silbi yun at hindi na ito mababago pa. you just have to move on with your present so your future will give you a brighter life. Isa nalang ang pain na iniinda ko ngayon. Pain that I putted in Christians' life and pain he inflicted in my heart. Dapat na siyang mabura para makaraos na. ang hirap ng may mabigat na dinadala.

time really ease the wound. Minsan nga lang sa matagal na panahon pa. Minsan nga sinasabihan mo nalang ang sarili mo na hindi na pala masakit pero in the end umiiwas ka kasi ayaw mong malaman sa sarili mo nasasaktan kapa. Kakaiwas mo sa lahat lahat parang tinanggal muna din ito sa buhay mo.

It is how you fight for your life. Pain put in our sytem for us to know how to be good in the future. And for sure pag lumipas ang panahon at okay na okay kana, tatawanan muna lamg ang sarili mo dahil minsan kang naging tanga ng dahil lang sa love.