Hate That I Love You (Lausingco Series #4)

Chapter Five

Chapter Five

"Dalawa na utang mong yakult sa akin."

Isang tao lang ang alam kong pinagkakautangan ko ng yakult. Iyong taong naka-confine sa hospital dati.

Binalik ko ang tingin ko sa mukha ni Zild. Umawang ang bibig ko, ibig sabihin..?

"Ikaw yung lalaking kritikal?"

Nilapag nya sa barandilya iyong yakult. And he look straight through my eyes.

"Alam kong hindi mo ako masyadong makilala dahil sa bandage but believe me, the moment I first saw you again. Alam ko na agad na ikaw yung babaeng nagsabi na magpagaling ako agad." He tear the yakult and drank it. "Stop staring."

Kumurap ako. "Ow, sorry. I just can't believe na makikita pa kita uli."

"I guess miracles do happen. I heard your voice and now I'm alive."

"Sorry also for stealing your yakult."

"Nah. I'm just kidding. Don't mind about that." Tinulak nya ng bahagya iyong yakult sa akin. "Saiyo na yan."

Kinuha ko iyon at binuksan. I can sense that he's watching my every move.

"Zild, pwede magtanong?"

He nodded. "Go on."

"A-anong nangyari sayo nun? Bakit parang grabe iyong lagay mo?"

Natigilan sya at matagal na hindi nakaimik. I understand that. Siguro hindi sya kumportableng ikwento sa iba ang nangyari sa kanya.

"Okay lang. Alam ko namang private iyon. Curious lang talaga ako."

"Napagtripan ako." Aniya. "It got worst kaya ganun kalala."

"Napagtripan ka? Nang mga adik?"

Tumango sya at sininghap ang sariwang hangin.

"Bago palang ako dito sa Lucena noon. Doon ko lang binisita si Mama dito. At... mayabang ako kaya siguro nainis sakin iyong iba."

"Ganun kalala?" Hindi kasi talaga ako makapaniwala.

"Yup. But I'm okay now." Ginalaw nya ang braso nya at tumawa. "Alive and still kicking."

Lumagok ako sa yakult. I never expected na ganun ang nangyari sa kanya.

"Hindi ka ba na-trauma or something?" I asked again.

Umiling sya. "Ako naman. Pwede magtanong?"

Mukhang ayaw na nyang pag usapan iyon kaya iniba na nya ang topic and I respected it.

"Sige. Basta huwag tungkol sa Math ha." I chuckled.

"Silly." Tawa nya pa. "Why are you sad again? Sa tuwing makikita kita dito, ang lungkot mo."

Natigilan ako at iniwas ang mata ko sa kanya dahil pakiramdam ko sa pagtitig nyang iyon nababasa nya ang nasa laman ng mata ko.

"Is this about your family again?"

I just sighed.

"Ganyan talaga. You have to stand on your own para hindi ka na nila maliitin."

"Pakiramdam ko lang hindi ako karapat dapat dito."

"Ssh." Humawak sya sa braso ko. "Huwag mong sabihin yan. May rason kung bakit ganyan ang trato nila sayo."

"Anong rason? Na ampon ako?"

"Smile. I like it better when your smiling."

Ngumuso ako at inubos nalang ang yakult. Siguro kapag uminom ako nito, gagaan ang pakiramdam ko.