He's Back

Chapter 51| Realize

Kaizar's POV

Pag pasok namin ni Sean sa room kung nasaan sila Cember, lahat sila naka tingin saakin. Unang nakita ko si Cember na naka higa at walang malay. Tumingin ako sunod kay Kylie. Nasasaktan ako, kasi ang sama ng tingin niya saakin.

Tumayo siya at pumunta siya saakin, bigla nalang niya ako sinampal ng malakas. "Simula ngayon, hindi ka na namin kaibigan! Ang sama mo! Ang sama-sama mo! Tingin mo ngayon si Cember! Wala siyang malay! Ng dahil sayo!" Sabi ni Kylie.

"I'm sorry." Yan nalang ang nasabi ko. Dahil speechless ako ngayon, hindi ko inaasahan yung sampal na yun. Nang galing pa sa taong gusto ko.

"Sorry? Hindi mabubuhay si Cember dahil lang sa sorry mo na walang kwenta! Katulad mo, wala kang kwentang kaibigan!" Biglang may tumulo na luha sa mga mata ko.

"Alam ko nagka-mali ako." Umiiyak na sabi ko. "Pero sana wag mo naman sabihin saakin na wala akong kwenta, Kylie. Dahil sa sinabi mo, nag iba na yung tingin ko sayo. Hindi na ikaw yung Kylie na nagustuhan ko."

"What?" Napa tingin ako kay Sean na walang kaalam-alam na may gusto ako kay Kylie.

"Yes, I like Kylie, Sean." Sabi ko.

"Kailan pa? Bakit hindi mo sinabi saakin?" Tanong ni Sean. "Sean, diba sinabi sayo yun ni Peter?" Sabi ni Kylie. "Uhmm, hindi ko lang siguro matandaan. Nevermind. Pero Kaizar, stay away from her." Sabi ni Sean. 

"Alam kong gusto mo si Kylie. Ayaw ko sirain yung bro code natin kaya hindi ko sayo sinabi. Pero ngayon na alam niyo nang lahat, aalis na ako. Siguro eto na yung magiging huli nating pag-uusap, since ayaw niyo na saakin." Bigla naman akong nag lakad papalayo.

Naglalakad ako habang umiiyak. Wala na akong pake kung tignan ako ng mga tao.

---

1 month later...

Cember's POV

Pag dilat ko ng aking mata, agad bumungad saakin, ang mga tao na naka paligid sa bed ko ngayon. Naka ngiti sila. May doctor rin na nandito at nurse na naka tingin saakin.

"S-sino kayo?" Agad nawala ang mga ngiti sa kanilang bibig nung sinabi ko iyon. Sino nga ba sila? At, bakit ako nandito? Ano nangyare saakin?

"Doc, what happened?" Umiiyak na tanong ng isang babae. "I'm sorry, Mrs. Lanna, but I think your daughter has amnesia." Sabi ng doctor.

Amnesia? Ako? Wait...daughter? Hindi kaya, siya yung mommy ko? And yung katabi niya, siya kaya yung daddy ko?

"Cember, anak, were your family. I'm your mother, he's your father, he's your brother, and she's your sister. And sila naman, mga kaibigan mo." Naguguluhan parin ako.

Hindi ko sila matandaan. Ang sakit ng ulo ko ngayon. Hinawakan ko yung ulo ko sa sobrang sakit. Ewan ko kung ano nangyayari saakin.

"I'm sorry, I can't remember. I need rest. Ang sakit ng ulo ko." Sabi ko.

"The patient needs to rest. Kung hindi, baka hindi niya na maalala ang lahat kung ifo-force niyo siya, lalo na, kaka-gising lang niya. Excuse me." Lumabas na sa pintuan yung doctor at nurse.

---

Kaizar's POV

"Kaizar, let's go. Baka maiwanan tayo ng airplane." Sabi ni dad. Sumakay na kami sa kotse, pupunta kami sa airport ngayon. Dahil pupunta na kami sa America.

I don't want to go to America, but I have no choice. Hindi pa ako nakapag-sorry kay Cember. I feel so bad. Hayst. Masyado ako naging hard sakanya. Hayst.

---

PRESENT TIME...

Cember's POV

Pag gising ko, na sa bed na ako. Nakita ko naman sila mom and dad, pati na rin sila ate at kuya. Naka tingin silang lahat saakin at muhkang nag-aalala sila.

"Mom, Dad, I remember the reason kung bakit ako naaksidente. I remember everything now." Sabi ko.

"Anak, were sorry we didn't tell you." Sabi ni dad. "It's okay. I know naman kung bakit niyo yun ginawa eh." Sabi ko, napa ngiti naman sila.

So all this time si Kaizar ang may dahilan kung bakit ako nagka-amnesia. Ewan ko kung bakit pero yun lang yung hindi ko naalala, yung rason kung bakit ako nagka-amnesia. Pero naalala ko ang lahat maliban nalang doon.

Lumabas na sila sa room ko. Kailangan ko maka-usap si Kaizar. Naiinis ako sakanya! Sumakay na ako sa kotse ko at pumunta ako sa bahay niya.

Pag pasok ko sa loob, pina-upo muna ako ng yaya nila, tatawagin lang daw kasi nila si Kaizar.

Pag-baba niya, nagulat naman siya, at agad siyang lumapit saakin. "Ce---" Di ko na siya pina-tuloy dahil bigla ko siyang sinampal ng malakas.

"Bakit?" Tanong niya.

"Bakit? Ikaw lang naman ang may dahilan kung bakit ako nagka-amnesia! Kasalanan mo ang lahat nang toh! Nag hirap ako dahil sayo! Lalo na, muntik na ako mamatay dahil sayo!" Sinampal ko ulit siya sa sobrang galit ko.

"Cember, I'm sorry. Hindi ko sinasadya yun. Cember, I like you." Sabi niya. Walang hiya ampotek.

"You like me?! Really?! Really, Kaizar?! Well I'm sorry dahil hindi kita gusto! Ewan ko nga kung bakit nagustuhan kita eh. Nagsisisi ako! Don't you dare talk to me again!" Agad akong umalis sa bahay niya.

Pumunta naman ako sa Starbucks. Nag order lang ako ng drink ko at naka upo lang ako dun, naka-tulala.

Bigla kong na-realize na Peter was always there for me. Bakit ko siya tinaboy? I should give him another chance. Alam kong mas mabuti siyang tao kesa sa Kaizar na yun.

Di ko na inubos yung drink ko, iniwan ko nalang iyon at sumakay na ako sa kotse ko. I need to talk to Peter right now.

Pag dating ko dun, nakita ko si Peter na bumaba sa kotse niya kaya bumaba na rin ako. Napa tingin naman agad siya saakin, halatang nagulat siya.

"What are you doing here?" Tanong niya, mahinhin lang ang pagkaka-sabi siya.

"I just wanna say sorry for everything. Sorry for hurting you. Ngayon ko lang na-realize na, palagi ka nandito sa tabi ko whenever I needed you. Sorry kung nabulag ako at hindi ko na-realize agad yun. Masyado siguro ako nag focus kay Kaizar na hindi dapat. Sorry, ngayon ko lang kasi naalala ang lahat. Kung bakit ako naaksidente, siya pala yung dahilan. Sana hindi pa huli ang lahat, Peter."

"I'm going back to US tonight, Cember. I forgive you, pero alam ko naman na si Kaizar talaga at hindi ako. I know that from the very start, Cember. I can't blame you for that. Umuwi ka na." Sabi niya, bigla naman siyang lumuha. Agad niyang pinunasan yung luha niya.

"Peter..."

"I'm fine."

"Wag ka umalis."

"Bakit?"