thirty-five owls | grindeldore epistolary (çeviri)

1/january/53

1 Ocak 1953

Sevgili Gellert,

Bazı cümlelerinde kullandığın özneye bakarak, planım dışı olaylar için beni suçlamayı bıraktığını fark ettiğini görüyorum, ki bu oldukça hoşuma gitti. Hayatımızın sonuna dek baykuşlarımızın kanatları üzerinden bunu tartışmamız yazık olurdu.

Tabii ki de hissettim, onun cezbediciliğini, tıpkı senin hissettiğin gibi. Fakat bunun barındırdığı tehlikenin farkında mısın, eski dostum? Eminim ki Ilmarinen'in eski tarihi, kuzeyin köşelerine yayılmıştır. Yok edilmesi gereken şeyler vardır. Ve bu şey, Gellert, canlı değil. Bu mühim. Onun bir anısı yok, bir ruhu yok, bir hayatı yok. Onu sonlandırmak cinayet değil, tıpkı biz gibi kan içerisinde batan gelecek nesilden önlemek için.

Onun güçlerinden biri de, korkarım ki, büyücülerin ona saplantılı bir tutku ile karmakarışık bir aşkın köşelerinde hissettiği ücra bir ihtirasla ona bağlı kalmaları. Senin de bu durumdan etkilendiğini görmek beni üzdü. Fakat—evet—çoğunluğun iyiliği için yapılması gereken şeyler için senden özür dilemeyeceğim. Dünya onun sunduğu haz olmadan daha güzel bir yer olacak. Onun kan verasetini kırmak, gizemlere adım atmış olan güçlü büyücülerin arasındaki ilişkiye yeni bir yaprak açacaktır...oh, sevgilim. Yeni yapraklar. Korkarım ki yeni yılın ilk gününde yazmak beni biraz hüzünlendirdi.

Ama, yine de, seni zorunda bırakmış olduğum şartlar için özür dilerim.

Gerçi, haklısın. Söylemek acımasızca olacaktır, ancak doğru bu—utandım, senin aşığın olmaktan, tabii 'aşık' gibi bir kelime bize uygunsa. Yine de sana anılar üzerinden biraz da olsa rahatlık içerisinde hissettirdiğim o zevk küçük bir haz. Düşündüm ki, aslında, Muggleların çığlıklarını duymayı seviyordun?

Şeker ile insanların dikkatini dağıtmak kötü bir alışkanlığım. Onun yerine, belki, biraz daha kitap sana iyi gelir. Gertrude'un dil bilgisini ustaca kullandığı bu antikalık sana biraz eğlence sağlar diye düşünüyorum.

İtiraf etmeliyim, Gellert, beraber geçirdiğimiz gençlik yıllarımızı fazlaca düşünüyorum. Başkasıyla korkmadan, kendimi tutmadan yakınlaşalı çok uzun zaman geçti. Yine haklısın: geçmişi değiştiremem. Terk edilmiş bir haz ve hırs içerisinde geçirdiğimiz ayların keyfini inkâr edemem, senin ve ihtişamının beni kurtaracağını düşündüğüm zamanlardı. Ama bir bedeli vardı, Gellert. O bedel çok ağırdı! Sonsuza kadar ahlakımı sorgulayacak bir hâlde kız kardeşimi gömerken bıraktın beni. Sonsuza kadar saklamam gereken yanlarımla beni terk ettin.

 Ah, işte gün doğuyor, İskoç tepelerinin üzerinden sis ve soğuk getiriyor. Hogwarts'ın etrafında saksı çiçeklerine çok rastlamazsın—senin için yeterince vahşi, diyebilirim ki. Karanlık ormanın etrafında çevrelenmiş bulutlar kalın ve koyu, ve bu gece uyumadım, ve ben...

Kitaplarının tadını çıkar, Gellert.

[ek: Herkesin Özyaşamöyküsü, Gertrude Stein]