thirty-five owls | grindeldore epistolary (çeviri)

17/may/57

17 Mayıs 1957

Gellert,

Korkarım ki, o, çocuksu Karanlık Lord çağını çoktan atlattı. Onun şu an inatçı ve huysuz gençliğiyle yüzleşiyor olabiliriz, karanlık yolunda küçük bir aşama bu aslında, seninle geçirdiğim zaman boyunca bu tür durumlara aşinalığım arttı. Ancak ne yazık ki bu kötü zamanında yanında olabilecek bir arkadaşı yok, ve bu talihsiz durumu beni geriyor.

Bahsettiğin seçeneğe bakacak olursak—içime ağır bir şekilde dert oldu, evet. Düşünselim fazlasıyla paha biçilemez. Ve—özellikle duygularımı açmakta zorlandığım zamanlar daha da değerleniyor.

Bazıları, Mugglelar hakkında, bu soru üzerine neredeyse sonsuza dek düşünebilir. Tabii edindiğin merakların birkaçını kendileri zaten çoktan cevapladılar—Muggle sanatlarının eleştirilerine daha derinden baktıkça, yaratıcılığın hakim olduğu eserlerde yargıda bulunurken pratik sihirselliğin kullanılışının da üzerinde belirli kriterlerin olduğunu fark edeceksin. Sana bu konuyla ilişkin yardımcı olabilecek harika bir kompozisyon gönderiyorum, tabii kurursa. Bir büyücü olarak, fark etmekte zorlandığım şeylerden biri de, Muggleların sahip olduğu aklın beraberinde getirdiği yaşamın, dürüst olmak gerekirse, gerçekliği doğrudan etkileyebilme yeteneğini kaybetmeye sürüklemesidir. Yine de, bunun için, çoğu kişinin böyle bir yaşamı tercih etmesi şaşırtıcı değildir; tercih etmeyenler ise bahsetmiş olduğun fiziksel gerçekliği kendi doğal yollarıyla değiştirebilen askeri mesleklerle uğraşan kişiler olarak karşımıza çıkar, ve genellikle ikinci sınıf olarak kabul edilirler. Bu davranışın, Mugglelarda, bilinçsiz olarak büyücü toplumları taklit etme iç güdüsü olduğunu duymuştum. Belki de bu yüzden bir sonuca ulaşmakta yöntemleri etkili olmuyor.

Ama, affını dilerim, biraz aylaklaştım. Konumuzun son günlerde evcil hayvan hobim olduğunu sanmıştım. Ve, dikkatini de çektiğin gibi, uğraşmam gereken bir Karanlık Lord var.

[ek: Northrop Frye, Eleştirinin Anatomisi]