Altın Prenses | Andarkan Serisi 3

Vuslat

Kasvetli bir siyahlığın içinde kaybolmuştum. Sanki cisimsizdim. Havada asılı duruyordum. Sabun köpüğü gibi hissediyordum kendimi. En küçük bir temasta patlayacakmışım gibi. Siyahlığın içinde boğuluyordum. Eğer bir tünelin ucundaysam, karşıya geçecek ışığı göremiyordum.

Karanlığın içinde bir gül gibi açılmıştı mavi gözler zihnimin kırıntılarında. Tedirgin, endişeli ve öfkeliydi. Neden kızgın bakıyordu bana? Çok uzaklardan sinirli bir ses duydum.

"Çabuk olun!"

Sanki suyun altındaymışım gibi belli belirsiz duymuştum bu sesi. Dalgaların sesleri geldi çok sonra kulağıma. Mavi gözler gitmişti, ben yine karanlığın içindeydim. Karanlık bir suyun içinde. Ucu bucağı olmayan siyah dalgalar beni yutuyor, boğuyor ardından bir daha yüzeye çıkarıyor, ben yine nefes alamaya başlarken bir anda yeniden üzerime kapanıp beni boğuyordu. Üşüyordum. Dalgalar beni sürüklerken, boğarken zihnim bir açılıyor bir kapanıyordu.

Çok sonra bir ağlama sesi duydum dalgaların arasında. Bir kadın hıçkırığıydı bu. Ağzımı açmak istedim. Ağlama demek, beni kurtar, boğuluyorum demek istedim ama ne zaman ağzımı açsam dalgalar buz gibi bir akıntı halinde boğazımdan aşağı doluyordu.

Ne kadar uzun sürmüştü bu? Zaman kavramını yitirmiştim. Aylarca sürmüştü belki de. Dalgaların içinde bir o yana bir bu yana savrulurken artık karaya vurmak istiyordum. O uçsuz bucaksız gecelerden birinde, ki ben hep gecenin içindeydim, bu sefer bir yakarış duydum. Bir yalvarış.

"Lütfen uyan."

Bir erkekti bu. Uyanmayı ben de istiyordum. Ah bir karaya ulaşabilseydim. Güven verici, sarsılmayan sert toprağa sırtımı dayayıp gökyüzüne bakabilseydim. Ağzımı açmak istedim, bir şeyler söylemek istiyordum. Beni kurtarmasını. Ama yine aynı şey oluyor, dalgalar boğazımdan içeriye acımasız eller gibi giriyordu.

Bir gün yine dalgaların içinde savruluyorken, göz kapaklarımı hissettim. Titremişlerdi. Kirpiklerimin arasından bir kurtarıcı gibi süzülmüştü çok hafif bir ışık. Göz kapaklarımı hareket ettirebiliyordum. Gözlerimi açarsam bu gazap denizinden kurtulabilirdim. Peki ya gözlerimi açtığımda siyah dalgalar onları yutarsa yine? O zaman ne yapacaktım? Umut etmek dünyanın en berbat şeyi iken. Bunu göze alabilir miydim?

Düşünmedim daha fazla. Kirpiklerim titredi. Sonra ağır ağır açıldı gözlerim. Dalgaları bekledim. Fakat beyaz bir tavan gördüm onun yerine. Anlamsızca baktım beyazlığına. Gözlerimi birkaç kere kırpıştırdım. O berbat dalgalar yoktu. Savrulmuyor, yerimde sabit bir şekilde yatıyordum. Boğazım kuruydu. Başımı yan çevirince yanı başımdaki sandalyede uyuklayan Nisha'yı gördüm. Berbat bir haldeydi. Üzerindeki elbise günlerdir yıkanmamış gibiydi. Saçları da kirliydi. Kapalı göz kapakları su toplamış gibi şişmiş, etrafı kızarmıştı.

Birden gözlerini açtı ve benimkilerle karşılaştı. Önce anlayamadı. Ardından sevinç çığlığı atarak yere atladı. Emekleyerek yatağın köşesine tırmandı. Ağlıyordu. Neden ağlıyordu?

"Şükürler olsun! Uyandınız!" Hıçkıra hıçkıra ağlıyordu artık. Hıçkırık sesleri, boş bir tenekenin sağa sola savrulması gibi çınlıyordu kafamın içinde. Sırtım ağrıyordu.

"Yardım et." diyen sesimi duydum. Boğuk, pütürlü çıkmıştı sesim. Beni duyduğundan bile emin değildim. Ama o beni duymuştu. İki eliyle gözlerini çabucak kurulayıp ayağa kalktı. Koltukaltlarımdan destek çıkıp oturmamı sağladı. Aynı hızla sırtıma bir düzine yastık yığmıştı.

Karnımda hafif bir zonklama vardı. Titreyen ellerimle dokunduğumda keten gibi kalın bir sargıyla sarıldığını fark ettim.

Kaldığımız odada beyaz çarşaflar içinde yatıyordum. Üzerime pamuktan beyaz bir gecelik geçirmişlerdi. Masanın üzerindeki su sürahisini işaret ettim Nisha'ya. Hemen bir bardağa doldurup elime tutuşturdu. Bir yudumda içmiştim suyun hepsini. O sırada kapı açıldı. İçeriye oldukça genç bir kadın girdi. Beyaz bir elbise,önlük ve kumrala çalan kestane rengi saçlarının tepesinde beyaz bir kep vardı. Elinde tuttuğu tepsinin üzeri şişelerle, pamuklarla ve sargı bezleriyle doluydu. Beni görünce genç yüzü aydınlanmıştı.