Mijn Verleden, Onze Toekomst (Flikken Maastricht)

Deel 3

Shit, dacht ik, hij heeft me door. Wat moet ik nou doen, ik kan het hem niet vertellen. Als ik het hem vertel is hij vast teleurgesteld en zal hij mij niet meer willen. 'Ik, uhh', begon ik. 'Eef, je kunt me alles vertellen. Dat weet je toch?', zei hij tegen me terwijl hij zijn hand langs mijn arm naar beneden liet glijden naar mijn hand. Ik keek naar onze handen en vlocht mijn vingers door de zijne. Hij kneep zachtjes in mijn hand om me aan te moedigen, maar ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen. Ik had twee opties. Ik kon hem de waarheid vertellen, maar dan raakte ik hem waarschijnlijk kwijt, of ik kon proberen hem af te leiden alleen wist ik maar één manier hoe. 

'Toen we naar huis reden van werk, meende je wat je toen zei?', bracht ik aarzelend uit. Ik keek hem aan en er verscheen een lachje op zijn gezicht. 'Je bedoelt toen we stil stonden bij het stoplicht?', vroeg hij en ik knikte voorzichtig. De grond was ineens heel interessant voor mij geworden. Zolang ik hem maar niet aan hoefde te kijken. Ik voelde zijn hand op mijn wang en hij tilde voorzichtig mijn hoofd omhoog zodat ik hem wel aan moest kijken. 'Natuurlijk meende ik dat, Eva. Je bent een lieve en prachtige vrouw. Ik zou niet weten wat ik zonder jou zou moeten’ 'Echt?', vroeg ik aarzelend. 'Echt. Kom hier, gek.' Hij trok me naar zich toe en sloeg zijn armen om me heen. Dit was een heel onhandige houding aangezien ik stond en hij nog steeds zat. Blijkbaar was ik niet de enige die dat door had, want hij verplaatste zijn handen naar mijn heupen en trok me bij hem op schoot. Ik sloeg mijn armen om zijn nek en begroef mijn gezicht in zijn schouder. Er verscheen een kleine glimlach op mijn gezicht. Mijn plannetje had gewerkt, ik had hem weten af te leiden. En waar ik me nu bevond, vond ik ook niet vervelend. In tegendeel zelfs. Ik voelde me veilig in zijn armen en zonder dat hij het wist, boden zijn armen mij troost. 'Ik zou ook niet weten wat ik zonder jou zou moeten'. Voordat ik erg in had verlieten de woorden mijn mond. Ik had er niet eens bij nagedacht voordat ik ze zei. Blijkbaar vond Wolfs het helemaal niet erg wat ik gezegd had, want ik voelde hoe zijn zachte lippen een kus op mijn kruin drukten. Voorzichtig tilde ik mijn hoofd op van zijn schouder en keek ik hem aan. Zijn ogen lieten de mijne niet meer los. Hij had zulke prachtige ogen, waarin ik maar al te graag zou willen verdrinken. Ik zag hem dichterbij komen en wist even niet meer wat ik moest doen. Ik was als verdoofd, tot ik zijn lippen zachtjes op de mijne voelde. Voordat ik het wist, zoende ik hem terug. Na enkele seconden, die naar mijn idee veel te snel voorbij waren gegaan, verbrak hij de kus. We keken elkaar even aan en ik legde mijn hoofd neer op zijn schouder. Hij trok me nog steviger tegen zich aan en ik voelde me warm van binnen. Ik was zo blij met hem, maar toch voelde ik me een beetje schuldig. We hadden eindelijk gezoend, daar was ik blij om, maar tegelijkertijd ging de gedachte door mijn hoofd dat ik hem mooi had weten af te leiden. Toch ontstond er bij mij weer het verlangen om zijn lippen op de mijne te voelen. Ik drukte mijn lippen tegen zijn nek en baande een weg naar boven naar zijn lippen. We zoenden nog vuriger dan de vorige keer en ik voelde de vlinders in mijn buik tekeer gaan. Voorzichtig trok ik me iets terug, maar daar wou hij niets van hebben. Hij zoende me opnieuw en ik vlocht mijn vingers door zijn haren. Ik weet niet hoe lang we zo hebben gezeten, genietend van elkaar, maar toen we stopten waren we allebei behoorlijk buiten adem. Langzaam stond ik op en strekte mijn benen. Ik kon een gaap amper onderdrukken.

'Ik ga naar bed. Welterusten Wolfs', zei ik en gaf hem nog vlug een kus.

'Slaap lekker, Eef', zei hij en hij kneep zachtjes in mijn hand.

Daar lag ik dan. Het was inmiddels al half 12 maar ik kon de slaap nog steeds niet vatten. Er maalden zoveel dingen door mijn hoofd. Wolfs die zei dat hij niet wist wat hij zonder mij zou moeten, Wolfs die mij zoende, Wolfs die mij stevig vast hield. Maar ook de verschrikkelijke datum van vandaag. Weer een jaar voorbij dat ik zonder haar heb gemoeten. Ik drukte mijn ogen stevig dicht om de tranen binnen te houden. Het licht ging aan op de overloop en ik hoorde dat Wolfs naar bed ging. Ik draaide me op mijn rug en staarde naar het plafond. Mijn hoofd nog steeds een wir war van gedachtes. Toen ik na een half uur nog steeds niet kon slapen, probeerde ik me in te beelden hoe het zou zijn om nu in zijn armen te liggen. Ik zou me veilig voelen en hij zou mij onbewust troosten. Zonder dat ik er goed bij nadacht, stapte ik uit bed en liep op mijn tenen naar zijn slaapkamer. Zijn deur piepte een beetje toen ik hem openmaakte, maar een blik naar zijn bed vertelde me dat hij het niet gehoord had. Ik sloop naar zijn bed en bleef daar even staan. Ineens sloeg de twijfel toe, moest ik dit wel doen? Wat als hij niet wilde dat ik bij hem kwam liggen? Maar tegelijkertijd wist ik ook dat dit waarschijnlijk de enige manier was dat ik vannacht nog slaap zou kunnen krijgen. Ik tilde het deken op en stapte bij hem in bed. Ik draaide me iets om en zag dat zijn ogen nog steeds gesloten waren. Ik blies de adem uit, waarvan ik niet eens wist dat ik die vastgehouden had. Voorzichtig schoof ik naar hem toe totdat ik mijn rug tegen zijn buik aan voelde. Op het moment dat ik mijn ogen wilde sluiten, voelde ik hoe hij zijn arm om mijn middel sloeg en mij nog dichter tegen zich aan trok. Ik voelde hem zo dicht mogelijk tegen me aankruipen en durfde me niet te bewegen. Even was ik bang maar hij zei niks. Ik sloot mijn ogen opnieuw en na enkele minuten viel ik eindelijk in slaap.