Mijn Verleden, Onze Toekomst (Flikken Maastricht)

Deel 4

Wolfs pov

Toen ik de volgende ochtend wakker werd, verscheen er direct een glimlach op mijn gezicht. Daar lag ze, mijn droomvrouw, in mijn armen. Even dacht ik terug aan de avond ervoor. Tijdens het eten had ik doorgehad dat er iets met haar aan de hand was, maar ze durfde het mij niet te vertellen. Ik had haar gevraagd wat er aan de hand was, waarop ze vroeg of ik echt had gemeend wat ik in de auto had gezegd. Natuurlijk had ik dat en even dacht ik ook echt dat dat was wat haar dwars zat. Maar ik ken haar. Eva praat nooit zo graag over wat haar dwars zit en al helemaal niet over haar gevoelens. Nee, Eva wil juist dat iedereen haar ziet als een sterke vrouw, en dat niemand weet wat ze nou eigenlijk voelt en denkt. Gisteren had ze me gezegd dat ze me een fijne vent vond en dat ze niet zonder me kon. Of dat waar was, daar twijfelde ik niet aan. In haar ogen had ik kunnen lezen dat ze het meende. En wat er de rest van de avond tussen ons gebeurd was meende ze ook echt wel, maar volgens mij was het voor haar de ideale afleidingsmanoeuvre. Ik weet niet wat haar dwars zat, maar ik kon wel aan haar zien dat ze het er erg moeilijk mee had. Tijdens het koken had ik zelfs een traan bij haar zien ontsnappen. Ze dacht waarschijnlijk dat ik dat niet gezien had en dat kon ik ook maar beter voor me houden. Ik hoop dat ze zich vandaag weer wat beter voelt en dat ze misschien mij iets durft te vertellen over wat er nou werkelijk aan de hand is. 

Ik schrik op uit mijn gedachten door Eva die beweegt in mijn armen. Even gebeurd er niks, maar na een tijdje draait ze zich om in mijn armen. Zachtjes druk ik een kus op haar voorhoofd.

'Goedemorgen, Eef', fluister ik in haar oor.

'Goedemorgen', hoor ik haar zeggen.

Ik kijk haar aan en kan me niet langer inhouden. Zachtjes druk ik mijn lippen op die van haar. Wat voelt het toch fijn om haar te kussen. Ik voel dat ze me terug kust en voorzichtig rol ik bovenop haar. Mijn lippen verplaats ik naar haar nek terwijl mijn handen door haar haren strijken. Eva's handen maken even cirkeltjes op mijn rug waarna ze met haar handen mijn gezicht weer naar het hare brengt. Ik kus haar opnieuw, maar dit keer veel hartstochtelijker. Plots voel ik Eva's handen op mijn schouders en voordat ik het weet lig ik niet meer bovenop haar maar onder haar. Ze lacht en geeft me nog snel een kus. 

'Kom, we moeten eruit. Over een half uur moeten we al op het bureau zijn', zegt ze terwijl ze van mij af klimt en uit bed stapt. Ik slaak een diepe zucht en besluit haar voorbeeld te volgen.

In de auto onderweg naar het bureau merk ik dat ze er nog steeds niet helemaal bij is. Ze staart afwezig uit het raam en ik kan op dat moment moeilijk hoogte van haar krijgen. Ik weet niet waar ze mee zit, maar ik hoop dat ze er vandaag nog wel iets over los zal laten, anders zal ik vanavond er opnieuw naar moeten vragen. Eva kennende zal dat laatste wel het geval zijn. Ik wil haar zo graag helpen, maar ik weet alleen niet hoe. Ik kan niets doen zolang ik niet weet wat er met haar aan de hand is.